... უფროჲს არს, რომელი თქუენ შორის არს, ვიდრე-ღა რომელი-იგი სოფელსა შინა არს.
იგინი სოფლისაგანნი არიან და ამისთჳსცა სოფლისასა იტყჳან და სოფელი ისმენს მათსა.
ხოლო ჩუენ ღმრთისაგან ვართ; რომელმან იცოდის ღმერთი, ისმინოს ჩუენი და რომელი იყოს არა ღმრთისაგან, მან არა ისმინოს ჩუენი. ამის გამო უკუე ვცანთ სული ჭეშმარიტებისაჲ და სული მაცთურებისაჲ*.
საყუარელნო ჩემნო, იყუარობდეთ ურთიერთას, რამეთუ სიყუარული ღმრთისაგან არს და ყოველი რომელი იყუარობდეს, ღმრთისაგან შობილ არს და იცის ღმერთი.
ხოლო რომელსა არა უყუარდეს, მან არა იცის ღმერთი, რამეთუ ღმერთი სიყუარული არს.
ამით გამოცხადნა სიყუარული ჩუენ შორის, რამეთუ ძჱ თჳსი მხოლოდ შობილი მოავლინა ღმერთმან სოფლად, რაჲთა ვცხონდეთ მის მიერ.
და ესე არს სიყუარული, არა რამეთუ ჩუენ შევიყუარეთ ღმერთი, არამედ მან პირველად შემიყუარნა ჩუენ და მოავლინა ძჱ თჳსი ლხინებად ცოდვათა ჩუენთა.
საყუარელნო, უკუეთუ ღმერთმან ესრჱთ შემიყუარნა ჩუენ და ჩუენცა თანა-გუაც ურთიერთას სიყუარული.
ღმერთი არასადა ვის უხილავს. უკუეთუ ვიყუარობდეთ ურთიერთას, ღმერთი ჩუენ შორის არს და სიყუარული მისი ჩუენ შორის აღსრულებულ არს.
ამით უწყოდეთ, რამეთუ მის თანა ვჰგიეთ და იგი ჩუენ შორის, რამეთუ სულისა მისისაგან მოგუცა ჩუენ.
და ჩუენ ვიხილეთ და ვწამებთ, რამეთუ მამამან მოავლინა ძჱ მაცხოვრად სოფლისა.
რომელმან აღიაროს იესუ ძედ ღმრთისად, ღმერთი მის თანა არს და იგი ღმრთისა თანა.
და ჩუენ ვიცით და გურწამს სიყუარული, რომელი აქუს ღმერთსა ჩუენდა მომართ. ღმერთი სიყუარული არს და რომელი ეგოს სიყუარულსა ზედა, იგი მის თანა ჰგიეს და იგი ღმრთისა თანა.
