Page of ms. P: 228R ვითარცა განაჩინეს ნავითა წარსლვაჲ ჩუენი იტალიად, მისცეს პავლე და სხუანი ვინმე პყრობილნი ასისთავსა, რომელსა სახელი ერქუა ივლიოზ, გუნდისა სიბისტიელისაჲ.
შევედით ნავსა ანდრამუტჱსსა, რომელი მიმავალ იყო ადგილთა მათ ასიაჲსათა და წარვემართენით. ჩუენ თანა იყო არისტარქოზ მაკედონელი.
და მეორესა დღესა მივიწიენით სიდონდ. კაცთმოყუარებაჲ აჩუენა ივლიოს პავლჱსთჳს და უბრძანა Page of ms. P: 228V მეგობართა თჳსთა [მისლვად], რაჲთა საზრდელი მიიღოს.
და მიერ შევსხედით და თანაწარვლეთ კჳპრჱ, რამეთუ იყო ქარი იგი პირით კერძო.
მაშინ უფსკრული იგი კილიკიისაჲ განვლეთ და მივედით მურა ქალაქად, რომელ არს ლიკიისაჲ.
და მუნ პოა ასისთავმან მან ნავი ალექსანდრიისაჲ, რომელი მივიდოდა იტალიად, და შემსხნა მას.
ვითარ-იგი მრავალ დღე მძიმედ ვიდოდეთ და ძნიად მივიწიენით კნიდონდ, რამეთუ არა გჳტევებდა ქარი, და თანაწარვლეთ კჳტჱ სალმუნით კერძო.
და ვითარცა ძჳრით წარვლეთ იგი, მივედით ადგილსა რასმე, რომელსა ერქუა ტბები კეთილი, რომელსა ეახლა ქალაქი ზასებაჲ.
და ვითარ მრავალი ჟამი წარჴდა, და იყოღა ნავი საცთომელ სლვად, რამეთუ მარხვანი წარ-ოდენ-სრულ იყვნეს, ეტყოდა პავლე
და ჰრქუა მათ: კაცნო, ვხედავ, ვითარ შიში და ზღვევაჲ ყოფად არს არა ხოლო ოდენ ჭურჭელისა და ნავისაჲ, არამედ თავნიცა ჩუენნი წარწყმედ[ად] არიან ნავთა შინა.
ხოლო ასისთავი იგი ნავის მტარვალსა მას და ნავის უფალსა ერჩდა, ვიდრე პავლჱს სიტყუათა.
და ვითარ უმარჯუ იყო ტბაჲ იგი დასაზამთრებლად, მრავალთა მათგანთა დაიდგეს გულსა წარსლვად მიერ, უკუეთუმცა უძლეს მისლვად ფინიკედ და მუნ დაიზამთრეს, ტბასა მას კრეტესასა, რომელი ხედვიდა ჩრდილოჲთ [და] სოფლად.
და ქროდა ქარი სამხრით და ჰგონებდეს, ვითარმცა ნებისაებრ მათისა იყო, აღდგეს ასონით და წარირჩევდეს კრეტეთ.
არღა მრავალი ჟამი წარჴდა და იწყო მას თანა ქარმან მან ბორბალმან, რომელსა ჰქჳან ვრცელ-ღელვა.
და ვითარ შეაცბუნა ნავი იგი Page of ms. P: 229R და ვერ ეძლო პირი მიქცევად ქარსა, მიუტევეთ და მიმოვაქუნდით.
ჭალაკსა რასმე ქუეშე მივედით, რომელსა ჰქჳან კავდა, ძჳრით შეუძლეთ დაპყრობად ჴუამალდსა,
რომელი აღიღეს; და შესაწევნელად იჴმევდეს და შემოსწებეს ნავსა; ხოლო ეშინოდა, ნუუკუე კბოდოანსა განცჳვენ, გარ[დაუტევეს ჭურჭელი ნავისაჲ და ესრეთ] მიმოაქუნდა.
და ვითარ დიდსა ზამთარსა შინა ვიყვენით, ხვალისაგან გარდასდებდეს ტჳრთსა.
და მესამესა დღესა თჳსითა ჴელითა ჭურჭელი ნავისაჲ გარდააბნიეს.
და არცა ვარსკულავი და არცა მზჱ ჩნდა მრავალთა დღეთა, რამეთუ ზამთარი დიდი იყო. მიერითგან წარვიწირეთ სასოებაჲ ჩუენი და ყოველი ცხორებაჲ ჩუენი.
და ფრიადი უზმებაჲ იყო. მაშინ პავლე აღდგა შორის მათსა და თქუა: ჯერ-იყო, კაცნო, რაჲთამცა მერჩდით მე და არა წარმოხუედით კრეტჱთ და შეიძინეთ ჭირი ესე და ზღვევაჲ.
და აწ გეტყჳ: გულდებულ იყვენით, რამეთუ განჴუებაჲ სულისაჲ არცა ერთისაჲ იყოს თქუენგანისაჲ, თჳნიერ ხოლო ნავისაჲ,
რამეთუ წარმომიდგა მე ამას ღამესა ანგელოზი უფლისაჲ, რომელსაცა ვჰმსახურებ,
და მრქუა მე: ნუ გეშინინ, პავლე, კეისრისა წარდგომად ხარ შენ, აჰა, ესერა, მიგმადლნა ღმერთმან ყოველნი, რომელნი არიან შენ თანა ნავსა ამას შინა.
ამისთჳს გულდებულ იყვენით, კაცნო, რამეთუ მრწამს მე ღმრთისაჲ, ვითამედ ესრე იყო, ვითარცა-იგი მეტყოდა მე.
Page of ms. P: 230V ვითარცა მეთოთხმეტჱ ღამჱ მოიწია და მიმოვეტაცენით ჩუენ ადგილსა შინა, შუაღამეს ოდენ ჰგონებდეს მენავენი იგი მიწევნად რომელსამე სოფელსა;
და გარდაუტევეს საზომელი იგი და იყო ოც მჴარ; და მცირედ და-რე-ყოვნეს და კუალად ზომეს და იყო ათხუთმეტ მჴარ.
და ეშინოდა ნუუკუე კბოდოანსა ადგილსა განცჳვენ, ბოლოჲთ კერძო ნავისა მის გარდასთხინეს ოთხნი კავნი და ილოცვიდეს ვიდრე განთიადმდე.
ხოლო მენავეთა მათ ეგულებოდა სილტოლაჲ ნავისა მისგან, გარდაუტევეს ჴუამალდი იგი ზღუად მიზეზითა, რეცა თუ კავთა მათგან განმარტებად.
მაშინ ჰრქუა პავლე ასისთავსა მას და ერისაგანთა მათ: უკუეთუ ესენი არა იყვნენ ნავსა ამას შინა, თქუენ განრინებად ვერ ჴელ-გეწიფების.
მაშინ განუკუეთნეს ერისაგანთა მათ საბელნი იგი ჴუამალდისანი და მიუტევნეს იგი, და წარიტაცა ღელვამან.
და ვითარცა განთენა, ჰლოცვიდა პავლე ყოველთა მიღებად საზრდელისა და ჰრქუა მათ: რამეთუ მეათოთხმეტჱ დღჱ არს დღეს, ვინაჲთგან მოვლეთ და უზმათა დაგიყოფიეს და არარაჲ მიგიღებიეს,
ამისთჳს გლოცავ მიღებად საზრდელისა, რამეთუ ესე თქუენისა ცხორებისათჳს იქმნა, რამეთუ არავისი თქუენგანისაჲ თმაჲ ერთი თავისა თქუენისაჲ წარწყმედად არს.
და ესე ვითარცა თქუა, მოიღო პური, ჰმადლობდა ღმერთსა წინაშე ყოველთასა, განტეხა და იწყო ჭამად.
გულისმოდგინე იქმნნეს ყოველნი და ითხოვეს.
ვიყვენით ყოველნივე კაცნი ნავსა მას შინა ორას სამეოც და თექუსმეტ.
და ვითარცა განძღეს საზრდელითა, Page of ms. P: 231R აღუმცირებდეს ნავსა მას და გარდასდებდეს ნავისა მისგან იფქლსა ზღუად.
და ვითარცა განთენა, ქუეყანაჲ იგი ვერ იცნეს, ყურესა რასმე განიცდიდეს, რომლისაჲ იყო კიდე მისი, რომელსა ეგულებოდა, უკუეთუმცა შე-ვითარ რაჲ-უძლეს, განრინებად ნავი იგი.
და კავნი იგი მოჴსნნეს და მიუტევნეს ზღუად, და მას თანა მიუტევნეს შესაუღლებელნი საჭენი, და თანააღიპყრეს აფრაჲ იგი მცირჱ ქარით კერძო, ეპყრა კიდითგან.
და ვითარცა შეცჳვეს იგინი ადგილსა მას ხერთვისსა და დაჰკიდეს ნავი იგი, და თავით კერძოჲ იგი უმაგრესად დგა და შეუძრავად, ხოლო ბოლოჲთ კერძოჲ და დაირღუეოდა სიმძაფრითა.
და ერისაგანთა მათ ზრახეს, რაჲთამცა პყრობილნი იგი მოწყჳდნეს, ნუუკუე გან-ვინმე-ცურდეს და განერეს.
ხოლო ასისთავსა მას უნდა განრინებაჲ [პავლჱსი] და დააპკოლნა იგინი ზრახვისა მისგან და უბრძანა, რომელნი-იგი შემძლებელ იყვნეს, ცურვით შესლვად.
და რომელნიმე -- ფიცრითა და რომელნიმე -- ჭურჭლითა რომლითამე ნავისაჲთა, და ესრჱთ გამოვედით და განვერენით ყოველნივე ქუეყანად.
