უფალო, ნუ გულის-წყრომითა შენითა მამხილებ მე, ნუცა რისხვითა შენითა მსწავლი მე.
რამეთუ ისარნი შენნი მეცნეს მე, დაამტკიცე ჩემ ზედა ჴელი შენი.
არა არს კურნებაჲ ჴორცთა ჩემთა პირისაგან რისხვისა შენისა, არა არს მშჳდობაჲ ძუალთა ჩემთა პირისაგან ცოდვათა ჩემთაჲსა.
რამეთუ უსჯულოებანი ჩემნი აღმემატნეს თავსა ჩემსა და მე, ვითარცა ტჳრთი მძიმე, დამიმძიმდა ჩემ ზედა.
შეყროლდეს, დალპეს წყლულებანი ჩემნი პირისაგან უგუნურებისა ჩემისა.
დავგლახაკენ, დავმდაბლდი ფრიად, მარადღე მწუხარჱ ვიდოდე;
რამეთუ თეძონი ჩემნი აღივსნეს ნაგუემითა და არა არს კურნებაჲ ჴორცთა ჩემთაჲ.
შევბოროტენ, დავმდაბლდი ფრიად და ვჴმობდი სულ-თქუმითა სულისა ჩემისაჲთა.
უფალო, შენ წინაშე არს ყოველი გულის თქუმაჲ ჩემი, და სულ-თქუმაჲ ჩემი შენგან არა დაერწყოს.
გული ჩემი შეძრწუნდა ჩემ თანა, დამიტევა მე ძალმან ჩემმან და ნათელი თუალთა ჩემთა[ჲლ იგიცა არავე იყო ჩემ თანა.
მოყუარენი ჩემნი და მეგობარნი ჩემნი ჩემ წინაშე მომეახლნეს, დადგეს, და მახლობელნი ჩემნი შორს განდგეს ჩემგან.
მაიძულებდეს მე და ეძიებდეს სულსა ჩემსა, და რომელნი ეძიებდეს, ძჳრსა ჩემ ზედა იტყოდეს, ცოდვასა და ზაკუვასა მარადღე ზრახვიდეს.
ხოლო მე ვითარცა ყრუსა არა მესმოდა და ვითარცა უტყუმანღა არა აღაღის პირი თჳსი.
ვიქმენ მე, ვითარცა კაცი უსმი, რომლისა თანა არა არს პირსა მისსა სიტყუაჲ.
ხოლო მე, უფალო, შენ გესავ და შენ, შეგესემინ ჩემო, უფალო ღმერთო ჩემო.
ვთქუ: ნუსადა უხაროდის ჩემ ზედა მტერთა ჩემთა, შეძრვასა ფერჴთა ჩემთასა ჩემ ზედა მდიდრად იტყოდეს.
რამეთუ მე გუემად განმზადებულ ვარ და სალმობანი ჩემნი ჩემ წინაშე არიან მარადის.
რამეთუ ვთქუ: ურჩულოებაჲ ჩემი მიუთხრა და ვზრუნვიდე მე ცოდვათა ჩემთათჳს.
აწ ესერა მტერნი ჩემნი ცხოელ არიან და განძლიერებულ ჩემსა უფროჲს; განმრავლდეს, რომელთა მომიძულეს მე ცუდად;
და რომელთა მომაგეს მე ბოროტი კეთილისა წილ, მასმენდეს მე, რამეთუ ვსდევდ სიმართლესა.
ნუ განმაგდეგ მე, უფალო ღმერთო ჩემო, ნუცა განმეშორები ჩემგან;
მოიხილე შეწევნად ჩემდა, უფალო ღმერთო ცხორებისა ჩემისაო.
