ღაღად-ყავ ძლიერად, და ნუ სდუმ, და ვითარცა საყჳრმან აღიმაღლე ჴმაჲ შენი, და მიუთხრენ ერსა ჩემსა ცოდვანი მათნი, და იაკობსა უშჯულოებანი მათნი.
მე დღითი დღედ მეძიებენ, და ცნობად გზათა ჩემთა: გული ეტყჳს Page of ms. J: A90v ვითარცა ერსა, რომელსა/ სიმართლჱ უქმნიენ, და სამართალი ღმრთისა თჳსისაჲ არა დაუტევებიენ. აწ მთხოვენ მშჯავრსა სიმართლისასა, და მიახლებად ღმრთისა გული-უთქუამს.
და იტყჳან, რაჲ არს, რამეთუ ვიმარხევდით, და შენ არა იხილე, და ვიმდაბლენით სულნი ჩუენნი, და არა სცან, ამისთჳს რამეთუ დღეთა მათ მარხვისა თქუენისათა, იპოვის ნებაჲ თქუენი აღსრულებული, და ყოველთა უძლურთა, რომელნი არიედ ჴელმწიფებასა თქუენსა ქუეშჱ. მათ დაჰკორტნიდით,
ანუ საშჯელად და ლალვად იმარხავთ თქუენ. და ჰგუემთ ჴჳრთითა მოყუასსა მას მედად. აწ უკუე რაჲსა მიჴმს მე ეგე-ვითარი ეგე მარხვაჲ, მოსლვაჲ, და ღაღადებაჲ თქუენი ჩემ წინაშე, და მემცა ვისმინე თქუენი.
არა ესე-ვითარი მარხვაჲ გამოვირჩიე, და დღჱ დამდაბლებისა კაცისა სულისა თჳსისაჲ, რომელითა იგი შეიდრიკ<ე>ნით თავნი თქუენნი. აწ მო-ღათუ-იდრიკო ვითარცა გრკალი ქედი შენი, და ძაძაჲ და ნაცარი დაიფინო, მითცა არავე ჰრქჳან მარხვა და დღჱ სათნო უფლისა.
არამედ არა ეგე-ვითარი მარხვაჲ გამოვირჩიე, იტყჳს უფალი. არამედ ყოვლისა პირველად განჴსენ სკული გულისა შენისაჲ, და ყოველი კრულებაჲ სიცრუვისაჲ, და განხეთქე ყოველივე გულარძნილებაჲ მძლავრობით ვაჭრობისაჲ. განუტევენ პყრობილნი მიტევებით, და ყოველი ჴელით-წერილი სიცრუვისაჲ განხეთქე.
და უნაცუე მშიერთა პური შენი, და გლახაკნი უსახლონი შეიყვანენ სახედ შენდა. იხილო თუ შიშუელი, შემოსე <იგი>, და თჳსი ნათესავისა შენისაჲ არა უგულებელს-ჰყო.
მაშინ წარმოგემართოს მსთუაჲ ნათელი შენი, და ლხინებაჲ შენი ადრე აღმოსცენდეს, და ვიდოდის წინაშე შენსა სიმართლჱ Page of ms. J: A91r შენი, და დიდებაჲ იგი ღმრთისაჲ გარე-მოგადგეს შენ./
მაშინ ჰღაღადებდე, და ღმერთმან ისმინოს შენი. და ვიდრე თხოვადმდე შენდა მისგან გრქუას ვითარმედ აქა ვარ. უკუეთუ მოისპო შენგან კრულებანი, და ჴელურიდობაჲ, და სიტყუაჲ დრტჳნვისაჲ,
და სცე მშიერსა პური შენი გულითა ჴსნილითა, და სული ჴუებული განაძღო. მაშინ გამოგიბრწყინდეს ბნელსა შინა ნათელი შენი. და ბნელი შენი ვითარცა შუვა-სამხარი.
და იყოს ღმერთი შენი შენ თანა მარადის. და განსძღე შენ ვითარცა გული უთქუამს სულსა შენსა, და ძუალნი შენნი გან<ი>პოხნენ, და იყო შენ ვითარცა მტილი მორწყული, და ვითარცა წყაროჲ წყლისაჲ რომელსა არა მოაკლდეს წყალი.
და აღეშჱნნენ ოჴერნი შენნი საუკუნენი, და იყვნენ საფუძველნი შენნი საუკუნო თესლითი თესლადმდე. და გეწოდოს შენ მაშჱნებელ ზღუდეთა, და ალაგთა შენთა შორის ნათელი.
უკუეთუ გარე-მოაქციო შაბათთაგან ფერჴი შენი, რაჲთა არა ჰყო ნებაჲ შენი დღესა მას წმიდასა, და უწოდი შაბათსა მას ფუფუნეულ წმიდად ღმრთისა და დიდებულად. არა წარსდგა ფერჴი შენი საქმედ, არცა იტყოდი სიტყუასა რისხვით პირისაგან შენისა.
და იყავ შენ მოსავ უფლისა, და აღგიყვანოს შენ კეთილთა მის ქუეყანისათა, და გაჭამოს შენ ნაწილი იგი იაკობის<ი> მამისა შენისაჲ. რამეთუ პირი უფლისაჲ იტყოდა ამას.
