მწერთა მომწყდართა განრყუნიან ქმნულებაჲ ზეთისა სულნელისაჲ, პატიოსან არს სიტყუაჲ სიბრძნისაჲ უფროჲს დიდებისა მის უგუნურისა.
გული ბრძნისაჲ მარჯუენით მისა და გული უგუნურისაჲ მარცხენით მისა.
და ოდეს უგუნური ვალნ გზასა, გული მისი ნაკლულევან არნ და რასა-იგი ზრახავნ, ყოველივე უკეთურება არს.
უკუეთუ სული ჴელმწიფებისაჲ მოვიდეს შენ ზედა, ადგილ-ნუ-ჰსცემ, რამეთუ ლხინებამან დააცხრვნის ცოდვანი დიდ-დიდნი.
არს უკეთურებაჲ, რომელი იხილე მზესა ამას ქუეშე, რომელი არა ნეფსით გამოჴდა პირისაგან ჴელმწიფისა.
მიეცა, მიეცა უგუნური სიმაღლეთა დიდ-დიდთა, და მდიდარნი სიმდაბლესა დასხდენ.
ვიხილენ მონანი ცხენთა ზედა, და მთავარნი მკჳრცხლმავალნი ქუეყანასა, ვითარცა მონანი.
რომელი თხრიდეს მღჳმესა, იგივე შთავარდეს მას, და, რომელი დაარღუევდეს ზღუდესა, უკბინოს მას გუელმან.
რომელი გამოიღებდეს ლოდსა, ელმოდის მას ზედა, და რომელი კოდდეს შეშასა, იჭირვოდის მას ზედა.
უკუეთუ წარვარდეს რკინაჲ, მანმცა პირი შეაძრწუნა და ძალნი განაძლიერნეს, და უმეტესი კაცისაჲ ანუ არამე სიბრძნე არს?
უკუეთუ სცეს გუელმან არა ჩურჩურებით, და არა არს ნამეტავ მსახრვალისა.
სიტყუანი პირისა ბრძნისანი მადლითა და ბაგეთა უგუნურისათა დაანთქან იგი.
დასაბამი სიტყუაჲ პირისა მისისაჲ უგუნურება არს და უკუანაჲსკნელი მისი -- მიმორევა ბოროტ.
და უგუნურმან განამრავლნის სიტყუანი. არა იცის კაცმან, რაჲ არს ყოფილი იგი, ანუ რაჲ არს ქმნული იგი, და რაჲ-იგი ყოფად არს შემდგომად მისა, ვინ უთხრას მას?
შრომამან უგუნურთამან განაბოროტოს იგი, რომელმან ვერ იცნა შესლვად ქალაქად.
ვაჲ შენ, ქალაქო, რამეთუ მეფჱ შენი ჭაპუკი არს და მთავარნი შენნი განთიად ჭამენ.
ნეტარ ხარ შენ, ქუეყანაო, რომლისა მეფჱ შენი ძჱ აზნაურისაჲ, და მთავარნი ჟამსა ჭამენ.
სიცონილითა დამდაბლდენ სართულნი და უქმებითა ჴელთაჲთა წუთოდის სახლი.
საცინელ იქმნიან პური და ღჳნოჲ და ზეთი სიხარულად ცხოველ, და ვეცხლსა ერჩდეს ყოველი.
ხოლო გონებითა შენითა ნუ სწყევ მეფესა და საუნჯეთა შინა სასუენებელთა შენთასა ნუ ჰსწყევ მდიდარსა, რამეთუ მფრინველმან მიართუას ჴმაჲ შენი და, რომელსა ასხენ ფრთენი, უთხრნეს სიტყუანი შენნი.
