Պարտ է մեզ որ կարօ́ղս եմք՝ զտկարութի(ւն) տկարացն բառնա́լ. եւ մի́ անձանց եւ եթ հաճոյ լինել։
այլ իւրաքանչիւրոք ՛ի մէնջ ընկերին հաճո́յ լիցի ՛ի բարիս՝ վ(ա)ս(ն) շինու(թ)ե(ան)։
Քանզի եւ ք(րիստո)ս ո́չ եթէ անձին հաճոյ եղեւ, այլ ո(ր)պ(էս) եւ գրեա́լ է. նախատինք նախատչա́ց քոց անկան ՛ի վերայ իմ։
բայց որ ինչ գրեցա́ւն, ՛ի մե́ր վարդապետութի(ւն) գրեցաւ. զի համբերու(թեամ)բ եւ մխիթարութ(եա́մ)բ գրոց զյո́յսն ընկալցուք։
Այլ ա(ստուա)ծ համբերութե(ան) եւ ամ(ենայն) մխիթարու(թ)ե(ան)՝ տացէ ձեզ զնո́յն խորհել ընդ միմեանս ըստ յ(իսու)սի ք(րիստո)սի.
զի միաբանու(թեամ)բ ՛ի մի բերան՝ փառաւո́ր առնիցէք զա(ստուա)ծ եւ զհայր տ(եառ)ն մերոյ յ(իսու)սի ք(րիստո)սի։
վասն որոյ ընկալարո́ւք զմիմեանս, ո(ր)պ(էս) եւ ք(րիստո)ս ընկալա́ւ զձեզ ՛ի փա́ռս ա(ստուածո)յ։
Այլ ասեմ, թէ ք(րիստո)սի սպասաւոր թլփատութե(ա)ն լինել՝ վ(ա)ս(ն) ճշմարտու(թ)ե(ան)ն ա(ստուածո)յ էր, առ ՛ի հաստատո́ւն առնելոյ զաւետիս հարցն։
Այլ հեթանոսք վ(ա)ս(ն) ողորմու(թ)ե(ան) փառաւո́ր առնեն զա(ստուա)ծ. ո(ր)պ(էս) եւ գրեալ է. վ(ա)ս(ն) այսորիկ գոհացայց զքէն ՛ի հեթանոսս, եւ անուան քում սաղմոս ասացից։
Եւ դարձեալ՝ թէ ուրա́խ եղերուք հեթանոսք ընդ ժողովրդեան ն(ո)ր(ա)։
եւ դարձեալ՝ թէ օրհնեցէ́ք ամ(ենայն) հեթանոսք զտ(է)ր, եւ գովեցէ́ք զնա ամ(ենայն) ժողովուրդք։
Եւ դարձեալ եսայի ասէ. եղիցի արմատն յեսսեայ, եւ որ կանգնելոցն է իշխան հեթանոսաց, ՛ի նա հեթանո́սք յուսասցին։
Այլ ա(ստուա)ծ յուսոյ՝ լի́ արասցէ զձեզ ամենայն խնդութ(եամ)բ եւ խաղաղութ(եամ)բ, առաւելո́ւլ ձեզ յուսով՝ զօրութ(եամ)բ հոգւոյն ս(ր)բ(ո)յ։
Հաստատեալ եմ եւ ե́ս ինքնին եղբա́րք իմ՝ վ(ա)ս(ն) ձեր, զի դուք լի́ էք բարութ(եամ)բ լի́ էք ամ(ենայն) գիտութ(եամ)բ, կարօղ էք զմիմեանս խրատել։
Այլ համարձակագո́յնս գրեցի առ ձեզ եղբա́րք՝ փոքր ՛ի շատէ, իբրեւ յիշեցուցանելո́վ ձեզ վ(ա)ս(ն) շնորհացն որ տուեալ են ինձ յա(ստուածո)յ.
լինել ինձ սպասաւո́ր յ(իսու)սի ք(րիստո)սի ՛ի հեթանոսս. զձակե́րտս առնել զաւետարանն ա(ստուածո)յ, զի եղիցի պատարագն հեթանոսաց ընդունելի́, սրբեալ հոգւովն սրբով։
Ունիմք այսուհետեւ պարծանս ՛ի ք(րիստո)ս յ(իսու)ս առ ա(ստուա)ծ։
քանզի ո́չ իշխեմ խօսել ինչ զոր ոչ գործեաց ք(րիստո)ս ինեւ ՛ի հնազանդու(թ)ի(ւն) հեթանոսաց՝ բանիւք եւ արդեամբք,
զօրու(թեամ)բ նշանաց եւ արուեստից, զօրու(թեամ)բ հոգւո́յն ս(ր)բ(ո)յ. որպէս ինձ յե(րուսաղէ)մէ մինչեւ ՛ի կողմանս լիւրիկացւոց, լնո́ւլ զաւետարանն ք(րիստո)սի։
Այսպէս առատացեալ յաւետարանել, ո́չ ուր անուանեցաւ ք(րիստո)ս, զի մի́ իբրեւ յայլոյ հիման վերայ շինիցեմ. այլ ո(ր)պ(էս) եւ գրեալ է,
թէ որոց ո́չ պատմեցաւ վ(ա)ս(ն) ն(ո)ր(ա)՝ տեսցեն. եւ որոց ո́չ իցէ լուեալ՝ ՛ի միտ առցեն,
Վ(ա)ս(ն) որոյ շա́տ խափանեցայ գա́լ առ ձեզ։
Բայց ա́րդ ո́չ եւս գո́յ ինձ տեղի ՛ի կողմանս յայսոսիկ. եւ անծո́ւկ յոյժ ունիմ ՛ի բազո́ւմ ամաց գալ առ ձեզ։
յորժամ անցանիցեմ ՛ի սպանիա, ա́կն ունիմ յանցանելն առ նոսա՝ տեսանե́լ զձեզ. եւ ՛ի ձէնջ յուղարկել անդր, եթէ նա́խ իսկ փո́քր ՛ի շատէ ձեւք լցայց։
Բայց այժմ երթամ յե(րուսաղէ)մ պաշտե́լ զս(ուր)բսն։
քանզի հաճոյ թուեցաւ մակեդոնացւոցն եւ աքայեցւոցն՝ հաղորդութի́ւն ինչ առնել ընդ աղքատս սրբոցն՝ որ ենն յե(րուսաղէ)մ։
Հաճոյ թուեցաւ, քանզի եւ պարտապան իսկ են նոցա։ զի եթէ հոգեւորացն ն(ո)ց(ա) հաղորդ եղեն հեթանոսք, պարտին եւ մարմնաւորա́ցն կցորդ լինել։
Արդ՝ զայս կատարեալ, եւ կնքեալ զպտուղն նոցա, անցի́ց առ ձեւք ՛ի սպանիա։
զայս գիտեմ, զի ՛ի գալն իմում առ ձեզ, լրութ(եամ)բ օրհնութե(ան) եկից։
Աղաչեմ զձեզ ե́ղբարք ՛ի ձեռն տ(եառ)ն մերոյ յ(իսու)սի ք(րիստո)սի, եւ սիրո́վ հոգւոյն, պատերազմակի́ց լինել ինձ յաղօթս վ(ա)ս(ն) իմ առ ա(ստուա)ծ.
զի ապրեցա́յց յապստամբա́ցն որ ՛ի հրէաստանի են. եւ պաշտօնն իմ որ յե(րուսաղէ)մ, ընդունելի́ լիցի սրբոցն,
զի խնդու(թեամ)բ եկեալ առ ձեզ ՛ի կամս ա(ստուածո)յ, հանգեա́յց ընդ ձեզ։
Եւ ա(ստուա)ծ խաղաղու(թ)ե(ան) եղիցի ը(ստ) ձեզ ամենեսեան. ամէն։
