Իսկ արդ՝ զի՞նչ աւելի է հրէին, կամ զի՞նչ օգուտ ՛ի թլփատու(թեն)է́ անտի։
Բազում ինչ, ամ(ենայն) իրօք. նախ՝ ա́յն իսկ, զի հաւատարի́մ եղեն պատգա́մքն ա(ստուածո)յ։
Իսկ արդ՝ եթէ չէ́ր հաւատացեալ ոմանց, մի՞թէ՝ անհաւատութի(ւն) ն(ո)ց(ա) զա(ստուածո)յ հաւա́տսն խափանէ՞ր. քա́ւ լիցի։
Արդ՝ եղիցի ա(ստուա)ծ ճշմարիտ, եւ ամ(ենայն) մարդ սո́ւտ. ո(ր)պ(էս) եւ գրեալ է. ո(ր)պ(էս) արդա́ր եղիցես ՛ի բանս քո, եւ յաղթիցես ՛ի դատե́լ քեզ։
Իսկ արդ՝ եթէ ապիրատութի(ւն)ն մեր զա(ստուածո)յ արդարութի(ւն)ն յանդիման կացուցանէ, զի՞նչ ասեմք. միթէ անիրա՞ւ ինչ է ա(ստուա)ծ՝ որ ածէ զբարկութի(ւն)ն,
ըստ մարդկութե(ան) ասեմ. քա́ւ լիցի։ ապա թէ ոչ՝ զի՞արդ դատի ա(ստուա)ծ զաշխարհ։
զի եթէ ճշմարտութի(ւն)ն ա(ստուածո)յ յիմում ստու(թ)ե(ան)ն առաւելաւ ՛ի փա́ռս ն(ո)ր(ա). զի՞ եւս ես իբրեւ զմեղաւո́ր դատիմ։
եւ կամ թէ՝ ո(ր)պ(էս) հայհոյի́մքն, եւ որպէս ասե́ն ոմանք զմէնջ ասել, թէ արասցուք զչա́ր՝ զի եկեսցէ́ բարի. որոց դատաստանքն յիրաւի́ են։
Եւ արդ՝ ի՞ւ իւիք առաւե́լ իցեմք. ապաքէն եւ ո́չ իւիք. քանզի յառաջագո́յն իսկ մեղադի́ր եղեաք հրէից եւ հեթանոսաց, ամենեցուն ընդ մեղօք լինելոյ։
ո(ր)պ(էս) եւ գրեալ է. թէ ո́չ գոյ արդար՝ եւ ո́չ մի.
եւ ո́չ գոյ՝ որ իմանայ, եւ ո́չոք է որ խնդրէ́ զա(ստուա)ծ։
ամենեքեան խոտորեցան ՛ի միասին եւ անպիտանացան։ ո́չոք է որ առնէ զքաղցրութի(ւն), ո́չոք է մինչեւ ՛ի մի։
գերեզման բա́ց է կոկորդ ն(ո)ց(ա), լեզուօք իւրեանց նենգաւո́րք եղեն։ Թոյնք իժից ՛ի ներքոյ շրթանց ն(ո)ց(ա).
որոց բերա́նք անիծի́ւք եւ դառնու(թեամ)բ լի́ են։
Երա́գ են ո́տք ն(ո)ց(ա) հեղուլ զարիւն։
բեկումն եւ թշուառու(թ)ի(ւն) ՛ի ճանապարհս ն(ո)ց(ա).
եւ զճանապարհն խաղաղու(թ)ե(ան) ո́չ ծանեան։
ո́չ է երկեւղ ա(ստուածո)յ առաջի աչաց ն(ո)ց(ա)։
Բայց գիտեմք՝ որ ինչ միանգամ օրէ́նքն ասեն, ա́յնոցիկ որ ընդ օրինօքն են՝ ասեն. զի ամ(ենայն) բերան խցցի, եւ դատապա́րտ լիցի ա(մենա́յ)ն աշխարհ ա(ստուածո)յ։
Զի ՛ի գործոց օրինաց, ո́չ արդարասցի ամ(ենայն) մարմին առաջի ն(ո)ր(ա). քանզի օրինօ́քն է գիտու(թ)ի(ւն) մեղաց։
բայց արդ՝ առանց օրինա́ցն իսկ արդարու(թ)ի(ւն)ն ա(ստուածո)յ յայտնեա́լ է, վկայեալ յօրինա́ց անտի՝ եւ ՛ի մարգարէից։
Քանզի արդարութի(ւն)ն ա(ստուածո)յ ՛ի հաւատո́ց անտի յ(իսու)սի ք(րիստո)սի, յամենա́յն հաւատացեալս. եւ ո́չինչ է խտիր։
քանզի ամենեքին մեղան. եւ նուազեա́լ են ՛ի փառացն ա(ստուածո)յ։
եւ արդարանան ձրի նորին շնորհօք ՛ի ձեռն փրկութե(ա)ն որ ՛ի ք(րիստո)ս յ(իսու)ս։
զոր յառա́ջն եդ ա(ստուա)ծ քաւութի(ւն) ՛ի ձե́ռն հաւատոցն արեամբ ն(ո)ր(ա) ՛ի հանդէ́ս արդարու(թ)ե(ան) ն(ո)ր(ա), վ(ա)ս(ն) թողութե(ան) յառաջագոյն մեղա́ցն գործելոց.
՛ի ներելն ա(ստուածո)յ։ ՛ի հանդէ́ս արդարու(թ)ե(ան)ն ն(ո)ր(ա) ՛ի ժամանակի յա́յսմիկ. զի եղիցի նա́ արդար, եւ արդարացուսցէ́ զայն որ ՛ի հաւատո́ցն յ(իսու)սի։
Իսկ արդ՝ ո՞ւր են պարծանքն. արգելա́ն։ յորո՞ց օրինաց, ՛ի գործո՞ց անտի. ո́չ, այլ ՛ի հաւատո́ցն օրինաց։
քանզի համարիմք հաւատո́վք արդարանալ մարդոյ՝ առանց գործոց օրինաց։
Եթէ հրէից միա́յն իցէ ա(ստուա)ծ՝ եւ հեթանոսաց ո՞չ. այո́ եւ հեթանոսա́ց։
Զի եթէ մի է ա(ստուա)ծ, որ արդարացուցանէ́ զթլփատու(թ)ի(ւն) ՛ի հաւատոց, ապա եւ զանթլփատու(թ)ի(ւն)ն նովին հաւատովք։
Արդ՝ զօրէնսն ինչ խափանե՞մք հաւատովքս. քա́ւ լիցի։ այլ զօրէնսն հաստատե́մք։
