Վասն որոյ առանց պատասխ(ա)նի́ տալոց ես ո́վ մարդ՝ որ դատի́սդ։ զի որով դատիս զընկերն, զա́նձն քո դատապարտես։ զի դու զնո́յն գործես՝ որով դատի́սն։
Քանզի գիտեմք՝ եթէ ա(ստուծո́)յ դատաստանն ճշմարտու(թեա́մ)բ է, ՛ի վերայ այնոցիկ որ զայսպիսի́սն գործեն։
Իսկ արդ՝ խորհիցի՞ս զայս ո́վ մարդ, որ դատիս զայնոսիկ որ զայնպիսի́սն գործեն՝ եւ դու զնո́յն գործես, եթէ դու ապրելո՞ց իցես ՛ի դատաստանա́ցն ա(ստուածո)յ։
Եթէ զմեծութ(եամ)բ քաղցրութե(ան) ն(ո)ր(ա), եւ զներելովն եւ զերկայնմտութ(եամ)բն արհամարհիցես. չգիտիցե՞ս զի քաղցրութի(ւն)ն ա(ստուածո)յ զքեզ յապաշխարութի́(ւն) ածէ։
այլ ըստ խստու(թ)ե(ան) քում, եւ ըստ անզեղջ սրտի՝ գանձե́ս անձին քում բարկութի(ւն)՝ յաւուր բարկու(թ)ե(ան), եւ յայտնութե(ան) արդա́ր դատաւորու(թ)ե(ան)ն ա(ստուածո)յ,
որ հատուցանէ իւրաքանչիւր ըստ գործս իւրեանց։
որ համբերութ(եամ)բ են ՛ի գործս բարութե(ան)՝ եւ զփառս եւ զպատիւ եւ զանեղծութի(ւն)՝ խնդրեն, զկեանսն յաւիտենից։
Իսկ որ ՛ի հակառակու(թեն)է անտի են, եւ ապստա́մբք ՛ի ճշմարտութ(են)էն, եւ զհե́տ երթեալ զանիրաւութե(ան), բարկութի(ւն) եւ սրտմտութի(ւն)։
Նեղութի(ւն) եւ անձկութի(ւն) ՛ի վերայ ամ(ենայն) մարդոյ որ գործէ զչար. նախ՝ հրէին, եւ ապա́ հեթանոսի։
Փա́ռք եւ պատիւ եւ խաղաղու(թ)ի(ւն) ամ(ենայն)ի որ գործէ́ զբարի. նախ՝ հրէին, եւ ապա հեթանոսի։
Զի ո́չ է ակնառութի(ւն) առաջի ա(ստուածո)յ։
Որք միանգամ արտաքո́յ օրինացն մեղան, արտաքոյ օրինացն եւ կորնչին. եւ որք ընդ օրինօ́քն մեղան, օրինօ́քն դատեսցին։
Զի ո́չ եթէ որ լսելիք օրինա́ցն են՝ արդարացեալ են առաջի ա(ստուածո)յ, այլ առնելի́ք օրինացն արդարասցին։
Այլ յորժամ հեթանոսք որ զօրէնսն ո́չ ունին, բնութ(եամ)բ զօրինա́ցն գործիցեն. նոքա որ զօրէնսն ո́չ ունին, անձա́նց իւրեանց իսկ են օրէնք.
որք ցուցանեն զգո́րծս օրինացն գրեա́լ ՛ի սիրտս իւրեանց. վկայութ(եամ)բ մտա́ց իւրեանց, եւ յանդիմանե́լ զմիմեանս ՛ի խորհրդո́ց իւրեանց, կամ թէ պատասխանի́ իսկ տալ.
յաւուրն յորում դատիցի ա(ստուա)ծ զգաղտնի́ս մարդկան, ըստ աւետարանիս իմում ՛ի ձեռն յ(իսու)սի ք(րիստո)սի։
Ապա թէ դու հրեա́յ անուանեալ ես, եւ յեցեալ ես յօրէնսն, եւ պարծի́ս յա(ստուա)ծ,
եւ գիտես զկամս ն(ո)ր(ա), եւ ընտրե́ս զլա́ւն, եւ խրատեա́լ ես յօրինացն.
վստա́հ ես յանձն քո առաջնորդ լինել կուրաց, լոյս խաւարելոց,
խրատի́չ անզգամաց, վարդապե́տ տղայոց. ունել զկերպարանս գիտու(թ)ե(ան) եւ ճշմարտութե(ան) յօրինացն։
Իսկ արդ՝ որ ուսուցանես զընկերն, զանձն քո՝ ո́չ ուսուցանես. որ քորոզես չգողանալ՝ գողանա́ս.
որ ասես չշնալ՝ շնա́ս. որ գարշի́ս ՛ի մեհենեաց՝ զսեղանս կողոպտե́ս.
որ օրինօ́քն պարծիս, յանցանե́լ ըստ օրէնսն զա(ստուա)ծ անարգես։
Զի անո́ւն ա(ստուածո)յ վասն ձե́ր հայհոյի ՛ի մէջ հեթանոսաց՝ ո(ր)պ(էս) եւ գրեալ է։
Թլփատութի(ւն) օգնէ́ եթէ զօրէնսն պահիցես. ապա թէ յանցաւոր օրինացն իցես, թլփատութի(ւն) քո անթլփատութի́(ւն) եղեւ։
Իսկ եթէ անթլփատութի(ւն)ն զիրաւունս օրինացն պահիցէ. ոչ ապաքէն անթլփատու(թ)ի(ւն) ն(ո)ր(ա) ՛ի թլփատութի́(ւն) համարեսցի.
եւ դատիցի որ ՛ի բնէ́ անթլփատութի(ւն)ն է, զօրէնսն կատարելով, զքե́զ որ գրովն եւ թլփատու(թեամ)բն յանցաւոր օրինա́ցն իցես։
Զի ո́չ եթէ որ յայտնի հրեա́յն է, եւ ո́չ որ յայտնի մարմնո́վ թլփատու(թ)ի(ւն)ն.
այլ որ ՛ի ծածուկ հրեա́յն է, եւ թլփատու(թ)ի(ւն) սրտի. հոգւո́վ՝ եւ ո́չ գրով. որոյ գովու(թ)ի(ւն)ն, ո́չ ՛ի մարդկանէ է, այլ յա(ստուածո)յ։
