Տեսէ́ք՝ որպիսի սէր շնորհեաց մեզ հայր. զի որդիք ա(ստուածո)յ կոչեսցուք մեք։ վ(ա)ս(ն) այսորիկ աշխարհ ո́չ ճանաչէ զմեզ, քանզի ո́չ ծանեաւ զնա։
Սի́րելիք՝ այժմ որդի́ք ա(ստուածո)յ եմք, եւ չե́ւ եւս է յայտ՝ եթէ զի́նչ լինելոց եմք. գիտեմք՝ զի յորժամ նա յայտնեսցի՝ նմա́ն նմա լինալոց եմք, զի տեսանելո́ց եմք զնա՝ ո(ր)պ(էս) եւ է́ն։
Եւ ամ(ենայն) որ ունի զայս յոյս յանձին՝ սրբէ́ զանձն իւր՝ ո(ր)պ(էս) եւ նայն ս(ուր)բ է։
Ամենայն որ զմեղս գործէ, նա՝ եւ զանօրէնութի(ւն) առնէ, եւ ինքն իսկ մեղքն անօրէնու(թ)ի(ւն) է։
եւ գիտեմք՝ զի նա յա́յն սակս յայտնեցաւ՝ զի զմեղս բարձցէ́, եւ ՛ի նմա մեղք ո́չ են։
Ամենայն որ ՛ի նա է հաստատեալ, ո́չ մեղամչէ. եւ ամ(ենայն) որ մեղամչէ, ո́չ ետես զնա՝ եւ ո́չ ծանեաւ զնա։
Մա́նկունք մի́ ոք զձեզ խաբեսցէ. որ առնէ զարդարութի(ւն), արդա́ր է՝ ո(ր)պ(էս) եւ նայն արդար է։
Եւ որ առնէ զմեղս՝ ՛ի սատանայէ́ է, զի իսկզբանէ́ սատանայ մեղանչէ։ վ(ա)ս(ն) այսորիկ յայտնեցաւ որդին ա(ստուածո)յ՝ զի լուծցէ զգործս սատանայի։
Ամենայն որ յա(ստուածո)յ է ծնեալ՝ մեղս ո́չ առնէ, զի սերմն ն(ո)ր(ա) ՛ի նմա́ մնայ. եւ ո́չ կարէ մեղանչել, զի յա́(ստուածո)յ է ծնեալ։
ա́յսուիկ յայտնի են ՛ի միմեանց որդիք ա(ստուածո)յ՝ եւ որդիք սատանայի։
զի ա́յս է պատուիրանն զոր լուարուք իսկզբանէ, զի սիրեսցո́ւք զմիմեանս։
Ո́չ ո(ր)պ(էս) կայէնն ՛ի չարէ անտի էր՝ եւ սպա́ն զեղբայրն իւր, եւ յո՞ր սակս սպան զնա. զի իւր գործքն չար էին, եւ եղբօրն բարի́։
Եւ մի́ ինչ զարմանայք ե́ղբարք, եթէ աշխարհ զձեզ ատեայ։
Մեք գիտեմք՝ զի փոխեցաք ՛ի մահուանէ ՛ի կեա́նս, քանզի սիրե́մք զեղբարս. իսկ որ ոչն սիրէ, անդէ́ն ՛ի մահուն կայ։
Ամենայն որ ատեայ զեղբայր իւր՝ մարդասպա́ն է. եւ գիտէք՝ զի ամ(ենայն) մարդասպան ո́չ ունի զկեանս յաւիտենականս յանձին հաստատեալ։
Այսուիկ գիտացաք զսէրն. զի նա՝ զա́նձն իւր եդ ՛ի վերայ մեր. եւ մեք վասն եղբա́րց մերոց պարտիմք դնել զանձինս։
Որ ունիցի́ զկեանս ինչ զաշխարհիս, եւ տեսանիցէ́ զեղբայր իւր կարօտեալ իւիք, եւ փակիցէ զգութս իւր առ ՛ի նմանէ, զի՞արդ սէրն ա(ստուածո)յ ՛ի նմա իցէ բնակեալ։
Ո́րդեակք՝ մի́ բանիւք եւ լեզուօք սիրեսցուք, այլ արդեամբք եւ ճշմարտու(թեամ)բ։
եւ ա́յսուիկ լիցուք ծանուցեալք՝ եթէ ՛ի ճշմարտու(թեն)է́ անտի իցեմք. եւ առաջի ն(ո)ր(ա) արասցուք հանդէ́ս սրտից մերոց։
Եթէ ըստգտանիցե́ն զմեզ սիրտք մեր, այլ ա(ստուա)ծ մեծ է քան զսիրտս՝ եւ գիտէ́ զամ(ենայն)։
Սի́րելիք՝ եթէ սիրտք մեր զմեզ ո́չ ըստգտանիցեն, համարձակութի(ւն) ունիմք առ ա(ստուա)ծ։
եւ զոր ինչ հայցեմք՝ առնո́մք ՛ի նմանէ. զի զպատուիրանս ն(ո)ր(ա) պահեմք, եւ զհաճո́յս առաջի ն(ո)ր(ա) առնեմք։
Եւ ա́յս է պատուիրան ն(ո)ր(ա), զի հաւատասցո́ւք յանուն որդւոյ նորա յ(իսու)սի ք(րիստո)սի, եւ սիրեսցուք զմիմեանս, ո(ր)պ(էս) եւ ե́տ մեզ պատուէր։
Եւ որ պահէ զպատուիրանս ն(ո)ր(ա), ՛ի նմա́ է հաստատեալ՝ եւ նա ՛ի սմա. եւ յայսմանէ գիտեմք եթէ բնակէ́ ՛ի մեզ ՛ի հոգւոյ անտի զոր ետ մեզ։
