ՈՐ ԷՐՆ Ի ՍԿԶԲԱՆԷ. զորմէ լուա́քն, որում ականատե́սն իսկ եղեաք. ընդ որ հայեցա́քն, եւ ձե́ռք մեր շօշափեցին ՛ի վերայ բանի́ն կենաց։
Եւ կեանքն յայտնեցա́ն, եւ տեսա́ք. եւ վկայե́մք, եւ պատմե́մք ձեզ զյաւիտենական կենացն, որ էրն առ հօր՝ եւ երեւցաւ մեզ։
Զոր տեսա́քն եւ լուաք՝ պատմե́մք եւ ձեզ, զի եւ դուք հաղորդութի(ւն) ունիցիք ընդ մեզ. եւ մեր հաղորդութի(ւ)ն իցէ ընդ հօ́ր եւ ընդ որդւոյ իւրում յ(իսու)սի ք(րիստո)սի։
Եւ զայս գրեմք ձեզ, զի ձեր ուրախութի(ւ)ն կատարեալ իցէ։
Եւ ա́յս են աւետիք զոր լուաք առ ՛ի նմանէ՝ եւ պատմե́մք ձեզ. զի ա(ստուա)ծ լո́յս է, եւ խաւար ՛ի նմա չի́ք, եւ ո́չ մի։
Եթէ ասիցեմք՝ եթէ հաղորդու(թ)ի(ւն) ունիմք ընդ նմա, եւ ՛ի խաւարի շրջիցիմք, ստեմք՝ եւ ո́չ առնեմք զճշմարտութի(ւ)ն։
Իսկ եթէ ընդ լոյս գնայցեմք՝ ո(ր)պ(էս) նա ՛ի լոյս է, հաղորդութի(ւն) ունիմք ը(նդ) միմեանս. եւ արիւնն յ(իսու)սի որդւոյ նորա սրբեսցէ́ զմեզ յամ(ենայն) մեղաց։
Եթէ ասիցեմք՝ եթէ մեղս ինչ մեք ո́չ ունիմք, զանձինս խաբեմք. եւ ճշմարտու(թ)ի(ւն) ՛ի մեզ ո́չ գոյ։
Ապա եթէ խոստովան լիցիմք զմեղս մեր, հաւատարի́մ է նա՝ եւ արդա́ր՝ առ ՛ի թողուլ մեզ զմեղս մեր, եւ սրբե́լ զմեզ յամ(ենայն) անիրաւու(թեն)է։
Եթէ ասիցեմք՝ եթէ ոչի́նչ մեղաք, սո́ւտ առնեմք զնա. եւ բանն ն(ո)ր(ա) ո́չ է ՛ի մեզ։
