Լինէի́ն եւ սուտ մարգարէք ՛ի ժողովրդեանն, ո(ր)պ(էս) եւ այժմ ՛ի ձեզ լինիցին սուտ վարդապետք. որք սպրդեալք մուծանեն հերձուածս կորստեան, եւ զոր տ(է)ր գնեաց զն(ո)ս(ա) ուրացան. ածեն ՛ի վերայ անձանց զարագահասն կորուստ։
Եւ բազո́ւմք անկեալ երթիցեն զհետ ն(ո)ց(ա) անառակութե(ան)ցն. վ(ա)ս(ն) որոյ ճշմարտու(թ)ե(ան)ն ճանապարհ հայհոյիցի́։
եւ ագահութ(եամ)բ մտացածի́ն բանիւք առնիցեն զձեզ վտարանգ ի́ս։ որոց դատաստանն ՛ի բնէ ո́չ դատարկանայ, եւ կորուստ ն(ո)ց(ա) ո́չ նանիր հասցէ։
Զի եթէ ՛ի հրեշտակսն յանցուցեալս ա(ստուա)ծ ո́չ խնայեաց, այլ խաւարին կապանօք արկեալ ՛ի տարտարոսն՝ ետ պահե́լ ՛ի դատաստան։
Նա՝ եւ ո́չ իսկզբա́նն աշխարհիս խնայեաց. բայց զութերո́րդն զնոյ՝ զարդարութե(ա)ն քարոզ, պահեաց ՛ի ջրհեղեղէ աշխարհի՝ ամպարշտելոցն ածեալ։
եւ զքաղաքս սոդոմացւոցն եւ գոմորացւոց դարձուցեալ յաճիւն՝ դատեցա́ւ, օրինա́կ առ յապայ ամպարշտելոցն կացուցանէր։
Եւ զարդարն զղովտ ձանձրացեալ յանկարգ գիջութե(ան) գնացից՝ փրկեա́ց.
քանզի ականատե́ս եւ ակընջալո́ւր արդարն բնակեալ ՛ի մէջ ն(ո)ց(ա), օր ըստ օրէ զիւր սուրբ ոգիսն՝ նոցա անօրէն գնացիւքն տանջէ́ր։
Գիտէ տ(է)ր զա(ստուա)ծապաշտս փրկե́լ ՛ի փորձութ(են)է, եւ զանօրէնս պահել ՛ի տանջա́նս աւուրն դատաստանի։
մանաւանդ՝ որ զհետ մարմնոյ պղծալիցն ցանկու(թ)ե(ան)ց իցեն երթեալ. արհամարհօղք տէրու(թ)ե(ան)ն, ժպի́րհք, յանդգո́ւնք, չզանգիտե́ն զփառսն հայհոյել։
ուր հրեշտակք զօրութ(եամ)բ եւ կարողութ(եամ)բ քան զն(ո)ս(ա) մեծամեծք՝ չածե́ն զնոքօք ՛ի տ(եառ)նէ զհայհոյութե(ա)ն դատաստան։
Այլ սոքա իբրեւ զանխօս անասունս ըստ բնածի́ն բարուցն յեղծո́ւմն եւ յապականու(թ)ի(ւն), որոց չե́նն գիտակ, հայհոյե́ն յապականու(թ)ե(ան) իւրեանց, եւ ապականեսցի́ն՝
տանջեալք ՛ի վարձուցն անիրաւու(թ)ե(ան). որ ցանկու(թ)ի(ւն) զաւուրն փափկու(թ)ի(ւն) համարին. բծկա́նք, արատաւո́րք, փափկացեա́լք ՛ի պատիրս իւրեանց. լիեալ ձեզ խրախճանակի́ցք։
աչս ունի́ն հանգո́յնս պոռնկաց՝ անդադա́րս ՛ի մեղաց, պատրե́ն զանձինս յողդողդաց. որ ունին սիրտ հարեալ զագահու(թ)ե(ան), մանկո́նք անիծից։
Թողեալ զուղորդ ճանապարհն՝ մոլորեցա́ն. զհե́տ երթեալ ճանապարհին բաղամայ բեովրեայ, զվա́րձս անիրաւու(թ)ե(ան) սիրեցին։
որ կշտամբանս իւրո́յ անօրէնութե(ա)ն ստացաւ զէ́շն անխօսուն. մարդկեղէն բարբառովն բարբառեալ՝ արգե́լ զմարգարէին զանօրէնու(թ)ի(ւ)ն·
Այսպիսիքն են աղբիւրք անջրդիք, եւ մէ́գք վարեալք ՛ի մրրկէ. որոց աղջամո́ւղջք խաւարին յաւիտեան պահեալ կան։
Մեծաբանս սնոտեա́ց բարբառեալ պատրե́ն գիջութ(եամ)բք անառակ ցանկութ(եամ)բք մարմնոյ, զայնոսիկ որ ստո́յգն փախչիցին յայնցանէ́ որ ՛ի մոլորու(թ)ե(ան)ն շրջիցին։
նոցա ազատու(թ)ի(ւն) խոստանան, եւ ինքեանք ապականու(թ)ե(ան)ն ծառա́յք են։ զի որով իւիք եւ յաղթիցի ոք, նորի́ն եւ ծառայէ։
Զի եթէ փախուցեալք ՛ի պղծութե(ան)ց աշխարհի, գիտու(թեամ)բ տ(եառ)ն մերոյ եւ փրկչին յսի ք(րիստո)սի, եւ դարձեալ ընդ նո́յնս շաղեալք պատիցին, եղիցի ն(ո)ց(ա) վախճանն չա́ր քան զառաջինն։
Զի լաւ էր ն(ո)ց(ա)՝ թէ բնաւ չէ́ր իսկ ծանուցեալ զարդարու(թ)ե(ան)ն ճանապարհ. քան զի ծանեան՝ եւ յե́տս կացին ՛ի ս(ուր)բ պատուիրանէն որ նոցա աւանդեցաւ։
Եկեալ ՛ի դէ́պ նոցա ճշմարիտ առակն զգօնութե(ան), եթէ շուն դառնայ անդրէն ՛ի փոխած իւր, եւ խոզ լուացեալ՝ ընդ տի́ղմն թաւալեալ։
