ՇՄԱՒՈՆ ՊԵՏՐՈՍ ԾԱՌԱՅ եւ առաքեալ յ(իսու)սի ք(րիստո)սի, որոց հանգիտապատի́ւ մեզ հասէքդ հաւատոց յարդարութի(ւն) ա(ստուածո)յ մերոյ եւ փրկչին յ(իսու)սի ք(րիստո)սի։
Շնո́րհք ը(նդ) ձեզ՝ եւ խաղաղու(թ)ի(ւն) բազմասցի, գիտու(թեամ)բն ա(ստուածո)յ՝ եւ յ(իսու)սի ք(րիստո)սի տ(եառ)ն մերոյ։
Որպես ամ(ենայն) ինչ մեզ՝ իւրոյ ա(ստուա)ծեղէ́ն զօրութե(ա)ն առ ՛ի կեա́նս եւ ա(ստուա)ծապաշտու(թ)ի́(ւն) շնորհեալ. ՛ի ձե́ռն գիտութե(ան) այնորիկ որ կոչեացն զմեզ յի́ւր ՛ի փառսն եւ ՛ի վայելչու(թ)ի(ւն)։
որովք մեծամեծքն եւ պատուակա́ն աւետիք պարգեւեալ են մեզ. զի նոքիմբք ա(ստուա)ծեղէն բնու(թ)ե(ան)ն հաւատոցն լինիցիմք հաղորդակիցք, փախուցեալք ՛ի ցանկու(թ)ե(ան)ց աշխարհիս եւ յապականու(թ)ե(ան)ց։
Եւ սմին այսմիկ զամ(ենայն) փոյթ ՛ի մէջ առեալ՝ ձերո́վքն հաւատովք մատակարարիջի́ք զառաքինու(թ)ի(ւն)ն, եւ առաքինու(թեամ)բն զգիտութի(ւն),
եւ գիտութ(եամ)բն զժուժկալու(թ)ի(ւն), եւ ժուժկալու(թեամ)բն զհամբերութի(ւն), եւ համբերութ(եամ)բն զա(ստուա)ծապաշտու(թ)ի(ւն),
եւ ա(ստուա)ծպաշտութ(եամ)բն զեղբայրսիրութի(ւն), եւ եղբայրսիրութ(եամ)բն զսէ́ր։
Զայսոսիկ ձեր յանձին կալեալ եւ ՛ի սո́յն յաճախեալ, ո́չ դատարկս եւ անպտուղս հաստատիցեն զձեզ ՛ի տ(եառ)ն մերոյ յ(իսու)սի ք(րիստո)սի գիտու(թ)ի(ւ)ն։
Իսկ յոր ո́չն իցեն սոքա մերձ, կո́յր է եւ զաչացո́ւ. ՛ի մոռացօ́նս դարձուցեալ զսրբու(թ)ի(ւն) առաջնոց իւրո́ցն յանցանաց։
Վասն որոյ ե́ղբարք՝ առաւե́լ փութասջիք՝ զի բարեացն գործովք հաստատուն զձեր կոչումնն եւ զընտրու(թ)ի(ւն) պահիցէք։ Զայս արարեալ՝ ո́չ երբէք յանցանիցէք։
զի այսպէս առատապէ́ս շնորհեսցի ձեզ մուտ ՛ի յաւիտենական արքայու(թ)ի(ւն) տ(եառ)ն մերոյ եւ փրկչի յ(իսու)սի ք(րիստո)սի։
Որով պատրաստիցեմ միշտ ձեզ յիշեցուցանե́լ վասն սոցին, առաւե́լ եւս գիտակա́ցն եւ հաստատելոցն՝ եկեալ հասեա́լ ճշմարտութե(ան)ն։
Քանզի իրաւունս համարիմ մինչդեռ ե́մ ՛ի մարմնի աստ՝ զարթուցանե́լ զձեզ յիշատակօք։
Գիտեմ թէ վաղվաղակի́ է լինելոց մերկանալ յինէն մարմնոյս. որպէս եւ տ(է)ր մեր յ(իսու)ս ք(րիստո)ս եցոյց ինձ։
եւ փութամ ճեպիմ միշտ զձեզ յորդորե́լ. զի յետ իմոյ ելանելոյ յաշխարհէս՝ առնիցէ́ք զյիշատակս այսոցիկ։
Քանզի ո́չ եթէ պաճուճե(ա)լ ինչ առասպելեա́ց զհետ երթեալ ցուցաք ձեզ զտ(եառ)ն մերոյ յ(իսու)սի ք(րիստո)սի զզօրու(թ)ի(ւն) եւ զգալուստն. այլ մեզէն եղեալ ականատեսք ն(ո)ր(ա) մեծու(թ)ե(ան)ն։
Քանզի առեալ յա(ստուածո)յ եւ ՛ի հօրէ զփառս եւ զպատիւ. յեկեալ յայնպիսի բարբառոյ՝ մեծվայելչութե(ան) փառաց անտի. եթէ դա́ է որդի իմ սիրելի́ ընդ որ հաճեցայ։
Եւ զայս բարբառ մեք իսկ լուաք եկեալ յերկնից՝ որ ընդ նմա́ իսկ էաք ՛ի ս(ուր)բ լերինն։
Եւ ունիմք հաստատագո́յն զբանսն մարգարէականսն. որում եթէ անսայցէք՝ բարւո́ք առնեք. իբրեւ ճրագի որ տայցէ լոյս ՛ի խաւարչտի́ն տեղւոջ, մինչեւ տիւն լուսաւորեսցէ, եւ արուսեակն ծագեսցէ ՛ի սիրտս ձեր։
Բայց նախ՝ ա́յսմ գիտակ լինիջիք. զի ամենայն մարգարէութի(ւն) իւրոց գրոց լուծումն ո́չ ունի։
քանզի ո́չ եթէ ըստ կամաց մարդկան տուաւ մարգարէու(թ)ի(ւն) երբէք, այլ ՛ի հոգւոյն ս(ր)բ(ո)յ կրեալք՝ խօսեցան մարդիկ յա(ստուածո)յ։
