Մի́ բազում վարդապետս լինե́լ եղբա́րք իմ, գիտասջի́ք՝ զի մե́ծ դատաստան ընդունելոց եմք.
քանզի բմազո́ւմ ինչ յանցանեմք ամենեքեան։ Եթէ ոք բանիւ ո́չ յանցանիցէ՝ նա́ է մարդ կատարեալ, որ կարօղն է սանձահարե́լ զամ(ենայն) մարմին իւր։
Տե́ս՝ զի ձիոյ սանձս ՛ի բերան դնեմք՝ առ անսալո́յ ն(ո)ց(ա) մեզ, եւ զամ(ենայն) մարմինս ն(ո)ց(ա) նուաճեմք։
Ահաւասիկ եւ նաւք՝ որպիսի՞ ինչ են, եւ ՛ի սաստիկ հողմոց վարին. եւ փո́քր թեւովն շրջին՝ յո́ր կոյս եւ միտք ուղղչին կամիցին։
Սոյնպէս եւ լեզու՝ փոքր ինչ անդա́մ է՝ եւ մեծամեծս բարբառի. ահա եւ սակաւ ինչ հուր զորպիսի́ անտառս հրդեհէ։
եւ լեզու հուր՝ զա́րդ անիրաւութե(ան), լեզու հաստատեալ է յանդամս մեր, որ զամ(ենայն) մարմինն ապականէ, եւ վառէ հրով զանիւ ծննդեան, եւ բորբոքեալ տոչորի́ ՛ի գեհենի։
Ամենայն բնու(թ)ի(ւն) գազանա́ց, եւ թռչնոց, եւ սողնոց, եւ որ ՛ի ծովու են, հնազանդեա́լ է՝ եւ հնազանդի́ մարդկեղեն բնու(թ)ե(ան)։
Բայց զլեզու մարդկան ո́չոք կարէ հնազանդել, զչարն եւ զանկարգն՝ եւ զլի́ թունօք մահաբերին։
Նովաւ օրհնեմք զտ(է)րն եւ զհայր. եւ նովաւ անիծանեմք զմարդիկ որ ըստ նմանութե(ան) ա(ստուածո)յ արարան։
՛ի նմի́ն բերանոյ ելանեն օրհնութի(ւն)ք եւ անէծք։ ո́չ է պարտ եղբարք իմ այսմ այսպէս լինել։
Մի թէ՝ աղբե́ւր անտստին ՛ի միոյ ականէ բղխիցէ քաղցր եւ դառն։
միթէ մա́րթ ինչ իցէ եղբա́րք իմ՝ թզենւոյ ձէ́թ բերել, կամ որթոյ թուզ, եւ ո́չ աղտաղտին տեղւոյ ջուր քաղցր առնել։
Ո՞վ իցէ իմաստուն եւ հանճարեղ ՛ի ձեզ, ցուցցէ́ ՛ի բարւոք գնացից իւրոց զգործս իւր հեզութ(եամ)բ՝ իմաստու(թ)ե(ան)։
Ապա թէ նախա́նձ՝ եւ դառնութի(ւն) եւ հակառակութի(ւն) ունիցիք ՛ի սիրտս ձեր, մի́ պարծիք սուտ առնել զճշմարտու(թ)ի(ւն)։
Ո́չ է իմաստութի(ւն)ս այս իջեալ ՛ի վերուստ. այլ երկրաւո́ր՝ շնչաւոր՝ եւ դիւակա́ն։
զի ուր հեռ եւ նախանձ, ա́նդ է անկարգու(թ)ի(ւն)՝ եւ ամ(ենայն) իրք չարք։
Իսկ վերին իմաստութի(ւ)ն, նախ՝ զի սո́ւրբ է, եւ ապա խաղաղարա́ր, հե́ղ, դիւրահաւա́ն, լի́ ողորմութ(եամ)բ եւ պտղովք բարեաց, անխի́ղճ, առանց կեղծաւորութե(ան).
պտո́ւղ արդարութե(ան) խաղաղութ(եամ)բ սերմանի այնոցիկ՝ որ առնեն զխաղաղութի(ւն)ի́։
