Եւ ագրիպպաս ասէ ցպաւղոս. հրամայեա́լ է վ(ա)ս(ն) քո խօսել։ Յայնժամ պաւղոսի ձգեալ զձեռն՝ առնէ́ր պատասխանի։
Վասն ամ(ենայն) ամբաստանութե(ան) հրէիցդ զինէն արքա́յ ագրիպպա, համարիմ զանձն երանելի́. զի քո́ առաջի այսօր տալոց եմ պատասխանի։
մանաւանդ՝ զի գիտա́կ իսկ ես ամ(ենայն) կրօնից եւ խնդրոց հրէից. վասն որոյ աղաչեմ երկայնամտութ(եամ)բ լսել ինձ։
Քանզի կենա́ց իմոց որ ՛ի մանկու(թեն)է, իսկզբանէ լեալ յազգի անդ իմում յե(րուսաղէ)մ, տեղեա́կ են ամենա́յն հրեայք։
յառաջագո́յն գիտեն ՛ի վաղուց հետէ, եթէ կամիցին վկայել. զի ըստ ճշմարտագո́յն կրօնից օրինացն մերոց կեցեա́լ եմ փարիսեցի́։
Եւ արդ վ(ա)ս(ն) յուսոյն առ հա́րսն եղելոյ աւետեա́ցն յա(ստուածո)յ՝ դատեա́լ կամ յատենի.
յոր երկոտասան ազգատոհմին մերոյ անպակա́ս զցա́յգ եւ զցերեկ պաշտեալ, ա́կն ունէին հասանել. վ(ա)ս(ն) որոյ յուսոյ ամբաստանի́մ արքայ ՛ի հրէիցդ։
զի՞նչ անհաւա́տ թուի ձեզ, եթէ ա(ստուա)ծ զմեռեա́լս յարուցանէ։
Եւ իսկ ինքնին պատշաճ համարէի, զբ(ա)զ(ու)մ ինչ հակառակ անուա́նն յ(իսու)սի նազովրեցւոյ գործել։
զոր եւ արարի́ իսկ յե(րուսաղէ)մ. եւ բ(ա)զ(ու)մս ՛ի սրբոցն ե́ս բանտարգե́լ առնէի, ՛ի քահանայապետի́ցն առեալ իշխանութի(ւն). եւ զսպանելո́ցն ն(ո)ց(ա) բերէի́ համար։
Եւ ըստ ամ(ենայն) ժողովրդոցն բազո́ւմ անգամ պատժեալ զնոսա, բռնադատէի հայհոյե́լ. առաւե́լ եւս մոլեալ ՛ի վերայ ն(ո)ց(ա),հալածէի́ մինչեւ յարտաքին քաղաքսն։
Որովք գնացեալ ՛ի դամասկոս՝ իշխանութ(եամ)բ եւ հրամանօ́ք քահանայապետիցն,
զմիջաւուրբն ՛ի ճանապարհի տեսի՝ արքայ, յերկնից առաւել քան զլուսաւորութի(ւն) արեգական՝ ծագեալ զինեւ լո́յս, եւ զնոքօք որ ընդ իսն երթային։
եւ յամենեցուն մեր անկանելն յերկիր, լուա́յ ձայն, որ ասէր ցիս՝ հեբրայեցւո́ց բարբառովն. սաւուղ սաւուղ՝ զի՞ հալածես զիս. խի́ստ է քեզ ընդդէմ խթանի́ աքացել։
Եւ ես ասեմ, ո՞ ես տ(է)ր։ եւ տ(է)ր ասէ. ես եմ յ(իսու)ս զոր դուն հալածես։
այլ արի́ եւ կա́ց ՛ի վերայ ոտից քոց. զի վ(ա)ս(ն) այսորիկ երեւեցայ քեզ՝ առնուլ զքեզ ՛ի ձեռն պաշտօնեայ եւ վկա́յ որոց տեսերդ զիս, եւ որոց երեւեցայց քեզ.
փրկել զքեզ ՛ի ժողովրդենէդ եւ ՛ի հեթանոսաց՝ յորս ես առաքեցից զքեզ.
բանա́լ զաչս ն(ո)ց(ա), դարձուցանե́լ ՛ի խաւարէ՝ ՛ի լոյս, եւ իշխանու(թեն)է սատանայի՝ յա(ստուա)ծ. առնուլ նոցա զթողու(թ)ի(ւն) մեղաց, եւ վիճակ ընդ ս(ուր)բսն հաւատովքն որ յիս։
Ուստի արքա́յ ագրիպպա, ո́չ եղէ անհաւան երկնաւոր տեսլեանն.
այլ նախ որոց ՛ի դամասկո́ս եւ յե(րուսաղէ)մ էին, եւ ընդ ամ(ենայն) գաւառսն հրէաստանի, եւ ՛ի հեթանոսս, պատմեցի զղջանալ՝ եւ դառնա́լ յա(ստուա)ծ կենդանի. արժանի́ ապաշխարու(թ)ե(ան) գործս գործել։
Վ(ա)ս(ն) այսորիկ հրէից կալեալ զիս ՛ի տաճարին, կամէին սպանանե́լ։
օգնութի(ւն) հասեալ առ ՛ի յա(ստուածո)յ, մինչեւ ցայսօր կացի վկայեալ փոքու եւ մեծի. ո́չինչ արտաքոյ ասել՝ քան զոր մարգարէքն եւ մովսէս խօսեցան զհանդերձելոցն լինելոյ.
եթէ չարչարելո́ց է ք(րիստո)սն, եթէ առաջին ՛ի յարութ(են)է մեռելոց՝ լո́յս պատմելոց է ժողովրդեանն՝ եւ հեթանոսաց։
Եւ նորա զայս պ(ա)տ(ա)սխ(ա)ի տուեալ, փեստոս ՛ի ձայն մեծ ասէ. մոլի́ս պաւղէ. բազում դպրութի(ւն)ք զքեզ ՛ի մոլորու(թ)ի(ւն) դարձուցանեն։
Իսկ պաւղոս ասէ, ո́չ մոլիմ՝ քա́ջդ փեստոս, այլ զցածութե(ան) եւ զճշմարտու(թ)ե́(ան) բանս բարբառիմ։
գիտակ իսկ է այսոցիկ արքայ, ը(նդ) որում համարձակեալդ խօսիմ. քանզի ծածկել ՛ի քէն իմիք ՛ի սոցանէ՝ չառնո́ւմ յանձն. զի ո́չ եթէ յանկեան ուրեք գործեալ իցէ այս։
Հաւատա՞ս արքա́յ ագրիպպաս մարգարէից. գիտեմ զի հաւատա́ս։
Եւ ասէ ագրիպպաս ցպաւղոս, փոքո́ւ իմն հաւանեցուցանես զիս լինել քրիստոնեայ։
Եւ պաւղոս ասէ. խնդրէի յա(ստուածո)յ՝ եւ փոքու եւ մեծաւ, ո́չ միայն զքեզ՝ այլ զամենեսեա́ն որ լսեն ինձ այսօր՝ լինե́լ այսպիսի ո(ր)պ(էս) եւ ե́սս եմ, բա́ց ՛ի կապանաց աստի։
Յոտն եկաց արքայն եւ դատաւորն եւ բերինիկէ, եւ որք ընդ նոսայն նստէին։
Եւ իբրեւ գնացի́ն, խօսէին ընդ միմեանս եւ ասէին. թէ ո́չինչ արժանի մահու կամ կապանաց գործէ այրս այս։
Իսկ ագրիպպաս ցփեստոս ասէ. արձակել մա́րթ էր զայրս զայս՝ եթէ ոչ էր բողոքեալ ՛ի կայսր։
