Փեստոս իբրեւ եհաս յիշխանու(թ)ի(ւ)ն. յետ երի́ց աւուրց ե́լ յե(րուսաղէ)մ ՛ի կեսարիայ։
եւ զգացուցին նմա քահանայապետքն եւ գլխաւորք հրէիցն զպաւղոսէ.
եւ աղաչէին՝ խնդրեալ շնո́րհս ՛ի նմանէ. զի կոչեսցէ զնա յե(րուսաղէ)մ. դարան գործեալ սպանանե́լ զնա ՛ի ճանապարհի։
իսկ փեստոս արար պատասխանի՝ պահել զնա ՛ի կեսարիա. թէ ինքն իսկ ընդ հուպ ա́նդր երթալոց էր։
եւ որ ՛ի ձէնջ կարօղքդ իցեն՝ ասէ, ընդ ի́ս իջցեն, եւ թէ իցէ ինչ յառնն վնաս՝ ամբաստա́ն լիցին զնմանէ։
Եւ լեալ անդ աւուրս՝ ոչ աւելի քան զութ կամ զտասն, եկն է́ջ ՛ի կեսարիա. եւ ՛ի վաղիւ անդր նստեալ յատենի, հրամայեաց ածե́լ զպաւղոս։
Եւ իբրեւ եկն, կացին շուրջ զնովաւ որ յե(րուսաղէ)մէ́ իջեալ էին հրեայքն. բ(ա)զ(ու)մ եւ ծանր վնաս դնէին, զորս ո́չ կարէին ցուցանել։
քանզի առնէր պատասխանի պաւղոս եթէ ո́չ յօրէնս հրէից, եւ ո́չ ՛ի տաճարն, եւ ո́չ ՛ի կայսր ինչ վնասակար եմ։
Բայց փեստոս կամեցեալ հրէիցն շնորհս առնել. պատասխանի ետ պաւղոսի՝ եւ ասէ. կամի՞ս յե(րուսաղէ)մ ելանել, եւ անդ վ(ա)ս(ն) դոցին իրաց դատել առաջի իմ։
Եւ ասէ պաւղոս. յատենի կայսեր հասեա́լ կամ, ուր պարտ է ինձ դատել. հրէից ինչ չե́մ վնասակար, ո(ր)պ(էս) եւ դու իսկ քաջ գիտես։
ապա եթէ վնասակա́ր եմ՝ եւ արժանի ինչ մահու գործեցի, ո́չ զանգիտեմ ՛ի մեռանելոյ. իսկ եթէ՝ ո́չինչ է՝ զորոց սոքա ամբաստան լինին զինէն, ո́չոք կարէ զիս դոցա շնորհել. ՛ի կա́յսր բողոքեմ։
Յայնժամ փեսատոսի խօսեցեալ ընդ խորհրդակցին՝ արար պատասխանի, ՛ի կա́յսր բողոքեցէր՝ առ կա́յսր երթիջի́ր։
Իբրեւ անցին աւուրք ինչ, ագրիպպաս արքայ եւ բերինիկէ եկին ՛ի կեսարիա՝ յողջոյն փեստոսի։
Եւ իբրեւ աւուրս բ(ա)զ(ո́ւ)մս հանէին անդ, փեստոս զեկո́յց արքայի զպաւղոսէ՝ եւ ասէ. այր մի է́ աստ մնացեալ, կապեալ ՛ի փելիքսէ։
վ(ա)ս(ն) որոյ իբրեւ չոգայ յե(րուսաղէ)մ, զգացուցին ինձ քահանայապետքն եւ գլխաւորք հրէիցն. խնդրէին՝ յինէն առնել նմա պատուհա́ս։
որոց ետու պատասխանի, եթէ չէ́ օրէն հռոմայեցւոց շնորհել ումեք զոք, մինչչե́ւ ամբաստանեալն յանդիման ունիցի զդատախազսն, եւ տեղի պատասխանւոյ առնուցո́ւ վ(ա)ս(ն) ամբաստանութե(ա)ն։
Եւ իբրեւ եկին այսր, ո́չինչ յապաղեցի, այլ ՛ի վաղիւն նստեալ յատենի՝ հրամայեցի ածե́լ զայրն։
Վ(ա)ս(ն) որոյ մատուցեալ ամբաստանքն, եւ ո́չ մի ինչ վնաս չարութե(ան) ՛ի մէջ բերէին՝ զորոց եսն կարծէի.
բայց խնդիրս ինչ որ վ(ա)ս(ն) իւրեանց պաշտաման ունէին ընդ նմա. եւ վ(ա)ս(ն) յ(իսու)սի́ որումն մեռելոյ, զորմէ ասէր պաւղոս թէ կենդանի́ է։
Իբրեւ յանհնարս մտի վ(ա)ս(ն) այնպիսի́ իրաց քննու(թ)ե(ան), ասեմ եթէ կամիցի՞ երթալ յե(րուսաղէ)մ, եւ ա́նդր դատել վ(ա)ս(ն) նոցին իրաց։
Բայց ՛ի պաւղոսի բողոքելն՝ զի պահեսցի ՛ի քաջի́ արանցն յանդիմանու(թ)ի(ւն), հրամայեցի պահե́լ զնա՝ մինչեւ տա́ց տանել առ կայսր։
Ագրիպպաս ցփեստո́ս ասէ. կամէի եւ ե́ս լսել առնն։ եւ նա ասէ՝ ՛ի վաղիւ լուիցես։
Եւ ՛ի վաղիւ անդր իբրեւ ե́կն ագրիպպաս եւ բերինիկէ՝ բ(ա)զ(ու)մ եւ երեւելի́ սպասուք, եւ մտին յատեանն հանդերձ հազարապետօքն եւ արամբք պատուաւորօք քաղաքին. եւ հրամայեալ փեսատոսի՝ ածի́ն զպաւղոս։
Եւ ասէ փեստոս, արքա́յ ագրիպպայ՝ եւ ամ(ենայն) արք որք ընդ մեզ էք, տեսանէ՞ք զսա. վ(ա)ս(ն) սորա ամ(ենայն) ժողովք հրէից ամբաստա́ն եղեն ինձ յե(րուսաղէ)մ, եւ աստ աղաղակէին՝ թէ չէ́ պարտ դմա կեալ։
բայց ես ՛ի վ(ե)ր(այ) հասի, թէ ո́չինչ է դմա արժանի մահու գործեալ։ եւ դորա ինքնին բողո́ք կալեալ առ քաջ արանցն, խորհեցայ յղե́լ։
Վասն որոյ ստուգութ(եամ)բ ինչ գրել տեառն իմում ո́չ ունիմ. վ(ա)ս(ն) ա́յնորիկ ածի զդա առաջի ձեր, եւ մանաւանդ առաջի քոյ արքա́յ ագրիպպա. որպէս վերստին քննեալ՝ մարթացի́ց ինչ գրել։
քանզի անպատե́հ իմն թուի ինձ՝ տալ տանել կապեալ մի, եւ ո́չինչ վնաս զնմանէ նշանակել։
