Եւ յետ հինգ աւուր էջ ք(ա)հ(ա)ն(ա)յպետն անանիայ հանդերձ ծերո́վք ոմամբք, եւ ճարտարախօսաւ տերտեղեաւ ոմամբ. որք եւ զգացուցի́ն դատաւորին վ(ա)ս(ն) պաւղոսի։
Եւ ՛ի կոչելն զնա, սկսաւ տերտիղոսն ամբաստա́ն լինել եւ ասել։ Բազո́ւմ խաղաղու(թ)ի(ւն) գտեալ ՛ի քէն, եւ իրաց ուղղութի(ւն) ազգիս այսորիկ քով խնամով.
ամենայնիւ, եւ ամ(ենայն) ուրեք շնորհակա́լ եմք՝ քա́ջդ փիլիքս՝ ամ(ենայն) գոհութ(եամ)բ։
Բայց զի մի́ եւս աւելի աշխատ արարից զքեզ, աղաչեմ լսել մեզ կարճ ՛ի կարճո́յ քոյին հեզութ(եամ)բդ։
Քանզի գտաք զայրս զայս ապականի́չ եւ խռովի́չ ամ(ենայն) հրէից՝ որք են ընդ տիեզերս, եւ առաջնո́րդ նազովրացւոց հերձուածոյն։
որ եւ զտաճա́րն իսկ կամեցաւ պղծել. զոր եւ կալաք, եւ ըստ մերոց օրինացն դատե́լ կամեցաք։
Եկեալ լիւսիաս հազարապետ՝ մեծա́ւ բռնութ(եամ)բ ՛ի ձեռաց մերոց եհա́ն։
հրամայեաց եւ չարախօսացն ն(ո)ր(ա) գա́լ առ քեզ. յորմէ դու իսկ բաւական լինիցիս ՛ի վերստին դատեալ, ամ(ենայն)ի հասու լինել՝ զորոց մեքս ամբաստա́նս եմք զդմանէ։
Միաբանեցին եւ հրեայքն, ասեն՝ ա́յդպէս է։
Պատասխանի ետ պաւղոս, յակնարկելն նմա դատաւորին խօսել։ ՛Ի բազո́ւմ ամաց լինել քեզ դատաւոր ազգիս այսորիկ գիտե́մ. յօժարութ(եամ)բ վ(ա)ս(ն) իմոց իրաց պատասխանի առնեմ։
քանզի կարօղ ես գիտել, զի ո́չինչ աւելի է իմ քան զաւուրս երկոտասան, յորմէ հետէ ելի երկիր պագանել յե(րուսաղէ)մ։
եւ ո́չ ՛ի տաճարի անդ գտին զիս ընդ ումեք խօսեցեալ, եւ կամ ժողո́վս արարեալ բազմաց. ո́չ ՛ի ժողովուրդս,
եւ ո́չ ՛ի քաղաքի. եւ ո́չ յանդիման առնել կարեն քեզ, վասն որոյ ա́յժմս չարախօսե́ն զինէն։
Բայց զայս խոստանա́մ քեզ, եթէ ըստ ճանապարհին զոր ասեն հերձուած, ա́յնպէս պաշտեմ զհայրենի ա(ստուա)ծն. հաւատացեալ ամ(ենայն)ի՝ որ ինչ յօրէնսն եւ ՛ի մարգարէս գրեալ է։
Ունիմ յոյս առ ա(ստուա)ծ. որում եւ դոքա́ իսկ ակնունին, թէ յարութի(ւն) լինելոց է արդարոց եւ մեղաւորաց։
յորում եւ ե́ս իսկ ճգնիմ անխիղճ միտս ունել առ ա(ստուա)ծ եւ առ մարդիկ յամ(ենայն) ժամ։
՛Ի բ(ա)զ(ու)մ ամաց ողորմու(թ)ի(ւն)ս եկի առնել յազգդ իմ. եւ ետու պատարագիս.
որովք գտին զիս սրբեա́լ ՛ի տաճարին, ո́չ բազմօք եւ ո́չ ամբոխիւ։
Ոմանք յասիացւոց անտի հրեայք, որոց պարտ էր գալ առաջի քոյ եւ ամբաստան լինել, եթէ ունիցին ինչ զինէն.
եւ կամ ինքեանք սոքա́ ասասցեն, զի՞նչ գտին յիս անիրաւութի(ւն)՝ մինչդեռ կայի յատենին։
բայց միայն վ(ա)ս(ն) միո́յ բարբառոյս այսորիկ՝ զոր աղաղակեցի մինչ կային ՛ի մէջ ն(ո)ց(ա), եթէ վ(ա)ս(ն) յարութե(ան) մեռելոց դատիմ ես այսօր ՛ի ձէնջ։
Եւ յապաղեա́ց զն(ո)ս(ա) փելիքս, զի ստուգագո́յնս գիտէր վ(ա)ս(ն) ճանապարհին՝ ասէ, յորժամ լիւսիաս հազարապետ իջցէ այսր, տեղեկացայց վ(ա)ս(ն) ձեր։
Հրամայեաց հարիւրապետին պահել զնա. եւ ունել յընդարձակի, եւ մի́ զոք յիւրոց անտի արգելուլ ՛ի պաշտելոյ զնա։
Եւ յետ աւուրց ինչ, ե́կն փելիքս հանդերձ դրուսիլաւ կնաւ իւրով՝ որ էր հրեայ. կոչեաց զպաւղոս, եւ լուաւ ՛ի նմանէ վ(ա)ս(ն) որ ՛ի յ(իսու)ս ք(րիստո)ս հաւատոցն։
Եւ ՛ի խօսելն ն(ո)ր(ա)՝ վասն արդարութե(ան) եւ ժուժկալու(թ)ե(ան), եւ հանդերձեալ դատաստանին, զահի հարեալ փիլիքս, ե́տ պ(ա)տ(ա)սխ(աի. դու առ այժմ ե́րթ, եւ յորժամ ժամ լինիցի, կոչեցից զքեզ։
Միանգամայն եւ ակն ունէր, թէ տացի́ ինչ նմա ՛ի պաւղոսէ. վ(ա)ս(ն) որոյ եւ ստէ́պ կոչեցեցեալ զնա՝ խօսէ́ր ընդ նմա։
Եւ ՛ի կատարել երկո́ւց ամաց, եկն փոխանակ փիլիքսի՝ փեստոս պորկիոս։ իբրեւ կամեցաւ շնորհս առնել հրէիցն փելիքս, եթող զպաւղոս կապեա́լ։
