Իբրեւ հրամայեցաւ մեզ նաւել յիտալիայ, տային զպաւղոս՝ եւ զա́յլս ոմանս կապեալս ՛ի հարիւրապետ մի, որում անուն է́ր յուլիոս, սեբաստեան գնդին։
Եւ ելեալ ՛ի նաւ մի անդրամինտացի, որ երթալոց էր ՛ի կողմանս ասիացւոց՝ գնացա́ք. էր ընդ մեզ արիստարքո́ս մակեդոն թեսաղոնիկեցի։
Եւ ՛ի վաղիւ անդր իջա́ք ՛ի սիդոն. եւ մարդասիրութի(ւն) ցուցեալ յուլիա́յ առ պաւղոս, հրամայեաց առ բարեկամսն երթալ՝ եւ դարմա́ն գտանել։
Եւ անտի ելեալ խոնարհագոյն, նաւեցա́ք ՛ի կիպրոս՝ եւ վ(ա)ս(ն) հողմոցն ընդդէմ լինելոյ։
Յայնժամ ընդ մէ́ջ ծովուն կիլիկեայ եւ պամփիլեայ նաւեալ՝ իջաք ՛ի սմիւռա լիկիացւոց։
Եւ անդ գտեալ հարիւրապետին նա́ւ մի աղեքսանդրացի՝ որ երթայր յիտալիա, եմո́յծ զմեզ անդր։
Եւ ՛ի բազում աւուրս ծանրանաւեալք հազի́ւ հասաք առ կնիւդեաւ. եւ ՛ի չթողացուցանել մեզ հողմոյն, նաւեցա́ք խոնարհագոյն ՛ի կրիտէ առ սաղամինեաւ։
հազիւ անցեալ առ նովաւ՝ եկա́ք ՛ի տեղի ինչ՝ որ կոչէր գեղեցիկ նաւահանգիստ. յոր հո́ւպ էր քաղաքն ղասեայ։
Եւ իբրեւ բ(ա)զ(ու)մ ժամանակք անցանէին, եւ սխա́լ եւս լինէր նաւելոյն. եւ վ(ա)ս(ն) ա́յն ինչ եւս պահոց անցանելոյ, տայր խրատ պաւղոս,
եւ ասէր ցն(ո)ս(ա). ա́րք՝ տեսանեմ զի թշնամանօք եւ բ(ա)զ(ու)մ վնասու՝ ոչ միայն բեռինդ եւ նաւիդ, այլ եւ անձանց մերոց լինելոց է նաւարկութի(ւն)ս։
Իսկ հարիւրապետն նաւապետին՝ եւ նաւավարին առաւե́լ անսայր, քան բանիցն պաւղոսի։
Իբրեւ դժպատե́հ իմն թուէր նաւահանգիստն առ ձմերել, բ(ա)զ(ու)մք խորհեցան գնալ անտի. թերեւս կարասցեն հասանել ՛ի փիւնիկէ ձմերե́լ ՛ի նաւահանգստին կրետացւոց, որ հայէր ընդ հարաւակո́ղմ եւ ընդ աշխահն։
Եւ ՛ի շնչել հարաւոյն, համարեցան ուր դիմեալն էին հասանե́լ. եւ արկեալ՝ մօ́տ անցանէին առ կրիտեաւ։
եւ ո́չ յետ բ(ա)զ(ու)մ ժամուց՝ անկա́ւ զնովաւ հողմ ուռուցիկ որ կոչի իւրակիկլովն։
Ընդ յափշտակել նաւին, եւ ՛ի չհանդուրժե́լ ընդդէմ հողմոյն, թոյլ տուեալ երթայաք եւ գայա́ք։
՛ի կղզի ինչ դիմեալ՝ որ կոչէր կղաւդա, հազի́ւ կարացաք ըմբռնել զմակոյկն։
զոր առեալ՝ յօգնականութի(ւն) կապէին ընդ նաւն։ Երկուցեալք թէ գուցէ́ ՛ի յորձանուտն անկանիցին, իջուցեալ զառագաստն՝ ա́յնպէս երթային եւ գային։
Եւ ՛ի սաստկագոյն վշտանալոյն մերոյ՝ ՛ի վաղիւ անդր զկարասի́ն ընկեցիկ առնէին։
եւ յերիր աւուր ընդ իւրեանց ձեռն զգործի́ն նաւին ընկեցին։
Իբրեւ ո́չ արեւ՝ եւ ո́չ աստեղք երեւէին ՛ի բ(ա)զ(ու)մ աւուրս, եւ ձմեռն ո́չ սակաւ կայր ՛ի վերայ, ապա բառնա́յր ամ(ենայն) յոյս փրկու(թ)ե(ան) մերոյ։
եւ զի բազո́ւմ աւուրս նօթի էին։ Յայնժամ պաւղոս կացեալ ՛ի մէջ ն(ո)ց(ա)՝ ասէ. պա́րտ էր ձեզ ո́վ արք՝ անսալ ինձ, եւ ո́չ ելանել ՛ի կրետեայ՝ եւ շահել զվի́շտս զայս եւ զվնաս։
եւ արդ՝ խրատեմ զձեզ քաջալերե́լ. զի վնաս անձին՝ եւ ո́չ միո́ւմ ՛ի ձէնջ լինիցի, բա́ց ՛ի նաւէդ։
Քանզի երեւեցաւ ինձ յայսմ գիշերի հրեշտակ ա(ստուածո)յ՝ որոյ ե́սն եմ եւ պաշտեմ զնա.
եւ ասէ. մի́ երկնչիր պա́ւղ, կայսե́ր եւս քեզ պարտ է յանդիման լինել. եւ ահա շնորհեալ է քեզ յա(ստուածո)յ զամենեսեան, որ են ընդ քեզ ՛ի նաւիդ։
Վասն այսորիկ քաջալերեցարո́ւք արք, զի հաւատամ յա(ստուա)ծ՝ եթէ այսպէս լինի՝ զորօրինակ խօսեցա́ւ ընդ իս։
բայց ՛ի կղզի́ ինչ հասանէ մեզ անկանել։
Իբրեւ չորեքտասաներո́րդ գիշեր լինէր՝ մինչդեռ ծփեաք ՛ի հանդրի́ն անդունդս, ՛ի մէջ գիշերին կարծէին նաւավարքն եթէ հասեալ իցեն յաշխա́րհ ուրեք.
եւ ընկեցեալ զգունդսն՝ գտին գիրկս քսա́ն. եւ սակաւ ինչ դադարեալ, դարձեալ ընկեցին՝ եւ գտին գիրկս հինգետասան։
Զահի́ հարեալ թէ գուցէ ՛ի խիստ ինչ տեղիս անկանիցին, յետուստ կողմանէ ընկեցին խարիսխս չո́րս. ըղձանային այգուն լինելոյ։
Բայց նաւավարքն խնդրէին փախչե́լ ՛ի նաւէ անտի. եւ իջուցեալ զկուրն ՛ի ծով անդր՝ պատճառանօք, որպէս թէ առաջո́յ կողմանէ զխարիսխն ձգելոց իցեն։
Ասէ պաւղոս ցհարիւրապետն եւ ցզօրականսն. եթէ ոչ դոքա մնան ՛ի նաւիս՝ դուք ապրել ոչ կարէք։
Յայժամ զօրականքն հատին զլարս կրին, եւ ՛ի բա́ց ընկեցին։
Եւ մինչդեռ ա́յգն կամէր լինել, աղաչէր պաւղոս զամենեսեան առնուլ կերակո́ւր՝ ասէ, այս չորեքտասաներո́րդ օր է՝ որում ակն ունիք նօթիս կատարել, եւ չէ́ ինչ ճաշակեալ։
վասն որոյ աղաչեմ զձեզ՝ ճաշակել կերակուր, զի այն իսկ վ(ա)ս(ն) ձերոյ փրկութե(ան) է. զի ո́չ ուրուք ՛ի ձէնջ մազ մի ՛ի գլխոյ կորիցէ։
Եւ իբրեւ ասաց զայս, առեալ հաց՝ գոհացա́ւ զա(ստուածո)յ առաջի ամենեցուն. եբեկ եւ սկսաւ ուտե́լ։
Եւ քաջալերեցան ամենեքին, եւ նոքա́ առին կերակուր։
եւ էաք ամ(ենայն) հոգիք ՛ի նաւին՝ երկերի́ւր իւթանասուն եւ վեց։
Իբրեւ յագեցան կերակրովն, թեթեւացուցի́ն զնաւն՝ թափեալ զցորեանն ՛ի ծով։
Եւ իբրեւ ա́յգ եղեւ՝ զերկիրն ո́չ ճանաչէին, բայց զգոգ մի նշմարէին՝ թէ ա́փն ծովուն իցէ. յոր խորհէին թէ հնար ինչ իցէ՝ զերծանել զնաւն։
Եւ զխարիսխն հաստատեալ ընկեցի́ն ՛ի ծովն, թուալացուցին զխառնելիս թեւոցն, եւ ՛ի բա́ց առին զառագաստն. եւ ետուն հողմոյն յա́փն կոյս ծովուն։
Անկեալ ՛ի տեղի մի երկծո́վ՝ թիւրեցին զնաւն. եւ առաջին կողմն նաւին խրեալ անշա́րժ մնայր, եւ յետին կողմն քակէ́ր ՛ի բռնութ(են)էն։
Եւ զօրականացն խորհուրդ արարեալ՝ զի զկապեալսն սպանցեն, եւ զի մի́ ո́ք լուղիցի փախիցէ։
Եւ հարիւրապետն քանզի կամեցաւ ապրեցուցանել զպաւղոս, արգե́լ զնոսա ՛ի խորհրդոյն. հրամայեաց զի որ կարօղն իցէ լուղել անկանիցին նախ եւ ՛ի ցամա́քն ելանիցեն.
եւ զայլսն զորս ՛ի տախտա́կս. եւ զորս յա́յլ ինչ ՛ի կահէ անտի. եւ ա́յսպէս եղեւ ամենեցուն փրծանել յերկիր, եւ ապրեալք։
