Արք եղբարք եւ հարք՝ լուարո́ւք ինձ այժմ առ ձեզ պատասխանատու(թ)ե(ան)ս։
Իբրեւ լուան՝ թէ հեբրայեցւոց լեզուաւն բարբառեցաւ ն(ո)ց(ա), առաւե́լ եւս դադարեցին ՛ի լռութե(ան)։
Եւ նա ասէ. ես եմ այր հրեա́յ, ծնեալ ՛ի կիլիկեցւոց, սնեա́լ ՛ի քաղաքիս յայսմիկ, առ ո́տս գամաղիէլի խրատեալ. ըստ ճշմարտութե(ան) հայրենի օրինացն նախանձայո́յղ էի ա(ստուածո)յ, ո(ր)պ(էս) ամենեքեան դուք այսօր։
Որ զսոյն ճանապարհ վարեցի մինչեւ ՛ի մահ, կապել եւ մատնե́լ ՛ի բանտս ա́րս եւ կանայս.
որպէս եւ քահանայապետդ վկայէ́ ինձ՝ եւ ամ(ենայն) ծերակոյտդ. յորոց եւ թո́ւղթս առեալ առ եղբարս ՛ի դամասկո́ս երթայի, ածել եւ անտի́ կապեալս յե(րուսաղէ)մ, զի պատժեսցին։
Եւ եղեւ ինձ ՛ի գնալն եւ ՛ի մերձենալ ՛ի դամասկոս, զմիջաւուրբն յանկարծակի յերկնի́ց փայլատակեալ լո́յս սաստիկ զինեւ,
եւ անկայ յերկիր. եւ լուայ բարբառ որ ասէր ցիս. սաւուղ սաւուղ՝ զի՞ հալածես զիս։
Եւ ես ետու պատասխանի՝ թէ ո՞վ ես տ(է)ր։ եւ ասէ ցիս. ե́ս եմ յ(իսու)ս նազովրեցի՝ զոր դուն հալածես։
Բայց որ ընդ իսն էին՝ զլոյսն տեսին, այլ զձայնն ո́չ լսէին՝ որ խօսէր ը(նդ) իս։
Եւ ասեմ, զի՞նչ արարից տ(է)ր։ եւ ասէ ցիս տ(է)ր. յարուցեալ երթի́ցես ՛ի դամասկոս, եւ անդ պատմեսցի քեզ վ(ա)ս(ն) ամենայնի որ հրամա́ն է քեզ առնել։
Իբրեւ ո́չ տեսանէի ՛ի փառաց լուսոյն այնորիկ, զձեռանէ́ ձգեալ ՛ի նոցանէ որ ընդ իսն էին, մտի ՛ի դամասկոս։
Անանիայ ոմն այր երկիւղա́ծ ը(նդ) օրինացն, վկայեա́լ յամ(ենայն) բնակչաց որ ՛ի դամասկոս հրեայքն էին.
եկն եկա́ց առ իս՝ եւ ասէ. սաւո́ւղ եղբայր ՛ի վե́ր հայեաց։
Եւ ես նոյնժամայն ՛ի վե́ր հայեցայ ՛ի նա։ եւ նա ասէ ցիս. ա(ստուա)ծ հարցն մերոց յառաջագո́յն ընտրեաց զքեզ ճանաչել զկամս նորա, եւ տեսանե́լ զարդարն, եւ լսել բարբա́ռ ՛ի բերանոյ ն(ո)ր(ա).
զի եղիցես վկա́յ նորա առ ամ(ենայն) մարդիկ, որոց տեսերն եւ լուար։
եւ արդ՝ զի՞ հեղգաս, արի́ մկրտեա́ց, եւ լուա́ զմեղս քո ՛ի կարդալ զանուն նորա։
Եւ եղեւ ինձ ՛ի դառնալն յե(րուսաղէ)մ՝ եւ կալ յաղօթս ՛ի տաճարին, լինել ՛ի զարմացմա́ն.
եւ տեսանել զնա զի ասէր ցիս. փութա́ ե́լ յե(րուսաղէ)մէ վաղվաղակի, քանզի չե́ն ընդունելոց զքո վկայու(թ)ի(ւն)դ վ(ա)ս(ն) իմ։
Եւ ես ասեմ. տ(է)ր՝ ինքեանք իսկ գիտեն՝ զի ե́ս էի որ ՛ի բանտն տայի, եւ գան հարկանէի ըստ ժողովրդոցն զհաւատացեալսն ՛ի քեզ։
եւ յորժամ հեղոյր արիւնն ստեփանոսի վկայի քոյ, ես ինքն էի որ ՛ի վ(ե)ր(այ) կայի, եւ կամակից լինէի սպանման ն(ո)ր(ա), եւ պահէի́ զհանդերձս սպանողացն նորա։
Եւ ասէ ցիս. գնա́, զի ես ՛ի հեթանոսս հեռաւորս առաքեցից զքեզ։
Եւ ո́ւնկն դնէին նմ(անէ) մինչեւ ցայս բան. ապա բարձին զձայնս իւրեանց՝ եւ ասեն. բա́րձ յերկրէ զայդպիսիդ, զի չէ́ պարտ այդպիսւոյդ կեալ։
Եւ յաղաղակելն ն(ո)ց(ա)՝ եւ ընկենուլ զհանդերձս՝ եւ զփոշին ցանե́լ յօդսն,
հրամայեաց հազարապետն մուծանել զնա ՛ի բանակն. ասէր՝ գանի́ւ հարցանել զնա, զի գիտացից վասն որո́յ յանցման այնպէս աղաղակէին զնմանէ։
Եւ իբրեւ պրկեցին զնա փոկովք, ասէ պաւղոս ցհարիւրապետն որ ՛ի վերայ կայր. եթէ́ զա́յր հռոմայեցի եւ անարատ պա́րտ իցէ ձեզ գա́ն հարկանել։
Իբրեւ լուաւ հարիւրապետն, մատուցեալ առ հազարապետն պատմեա́ց եւ ասէ. զի՞նչ կամիցիս առնել. քանզի այրն այն հռովմայեցի́ է։
Եւ մատուցեալ հազարապետն, ասէ ցնա. ասա́ դու ցիս՝ հռոմայեցի՞ ես. եւ նա ասէ, այո́։
Պատասխանի ետ հազարապետն. ես բազո́ւմ գլխոց զզինուորու(թ)ի(ւն)ս զայս ստացայ։ ասէ պաւղոս. ես ծնեալ իսկ ՛ի դմին եմ։
Եւ վաղվաղակի ՛ի բա́ց կացին ՛ի նմանէ՝ որ հարկանելոցն էին զնա։ եւ հազարապետն իսկ երկեա́ւ, իբրեւ գիտաց եթէ հռովմայեցի իցէ. եւ զի կապեա́լն եւս էր զնա։
Եւ ՛ի վաղիւ անդր կամէր գիտե́լ զճշմարիտն, թէ զի́նչ չարախօսութի(ւն) իցէ հրէիցն. արձակեա́ց զնա, եւ հրամայեաց կոչե́լ զքահանայապետսն եւ զամ(ենայն) ատեանն. եւ իջուցեալ զպաւղոս, կացո́յց ՛ի մէջ ն(ո)ց(ա)։
