Եւ իբրեւ եղեւ ելանել մեզ եւ մեկնել ՛ի նոցանէ, հանդէպ գնացեալ եկաք ՛ի կո́վ։ եւ ՛ի վաղիւ անդր ՛ի հռովդոն, եւ անտի ՛ի պատարա́յ։
եւ գտեալ նաւ մի զի երթայր ՛ի փիւնիկէ, ելեալ ՛ի նա գնացա́ք։
Եւ յայտ եղեալ կիպրեայ, թողաք զնա ՛ի ձախակո́ղմ, նաւեցա́ք յասորի́ս եւ իջա́ք ՛ի տիւրոս. ք(ան)զի անդ էր նաւն թափելոց զբեռինսն։
Եւ գտեալ զաշակերտսն, կացա́ք անդ աւուրս եւթն. որք ասէին ցպաւղոս ՛ի ձեռն հոգւոյն, մի́ ելանել յե(րուսաղէ)մ։
Եւ իբրեւ եղեւ մեզ կատարել զաւուրսն, ելեալ գնացաք. եւ յուղարկեալ զմեզ ամենեցուն, հանդերձ կանա́մբք եւ որդւովք՝ մինչեւ արտաքոյ քաղաքին։ Եդեալ ծունր առ ծովեզերին՝ կացաք յաղօթս.
եւ հրաժարեալք ՛ի միմեանց՝ եւ ելա́ք ՛ի նաւն. եւ նոքա դարձան յիւրեանց տեղիս։
Եւ մեր զնաւն առխեթեալ ՛ի տիւրոսէ՝ հասաք ՛ի պտղոմեդայ. եւ ողջոյն տուեալ եղբարց, եղեաք օր մի առ ն(ո)ս(ա)։
Եւ ՛ի վաղիւ անդր ելեալ անտի՝ եկա́ք ՛ի կեսարիայ. եւ մտեալ յապարանսն փիլիպպոսի աւետարանչի, որ էր յեւթա́նց անտի, ագա́ք առ նմա։
ն(ո)ր(ա) էին դստերք չորք կո́յսք՝ մարգարէ́ք։
Եւ ՛ի լինելն մեր անդ աւուրս բազումս, է́ջ ոմն ՛ի հրեաստանէ անուն ագաբոս։
եւ եկեալ առ մեզ, առեալ զգօտին պաւղոսի՝ կապեա́ց զոտս եւ զձեռս իւր, եւ ասէ ա́յ(իսու)սպս ասէ հոգին ս(ուր)բ. զայրն որոյ գօտիս այս է, ա́յսպէս կապեսցեն յե(րուսաղէ)մ հրեայք, եւ մատնեսցեն զնա ՛ի ձեռս հեթանոսաց։
Եւ իբրեւ լուաք զայն, աղաչեցաք մեք, եւ որ ՛ի տեղւոջն էին՝ չելանե́լ նմ(ա) յե(րուսաղէ)մ։
Յայնժամ պատասխանի ետ պաւղոս եւ ասէ. զի՞նչ գործեցէքդ՝ զի՞ լայքդ եւ ճմլեցուցանէք զսիրտ իմ. քանզի ես՝ ո́չ միայն կապելոյ, այլ եւ մեռանելոյ յե(րուսաղէ)մ պատրաստեմ վ(ա)ս(ն) անուանն տ(եառ)ն յ(իսու)սի ք(րիստո)սի։
Եւ ՛ի չանսալն նորա՝ լռեցաք, եւ ասեմք. տ(եառ)ն կամք լիցին։
Եւ յետ աւուրցն այնոցիկ՝ հանդերձեալ ելանէա́ք յե(րուսաղէ)մ։
եկի́ն ընդ մեզ եւ յաշակերտաց անտի կեսարացւոց, եւ տանէին զմեզ առ որում վանս ունելոց էաք՝ մնասովնի ումեմն. կիւպրացւոյ առաջին աշակերտի։
Եւ ՛ի մտանելն մեր յե(րուսաղէ)մ, խնդութ(եամ)բ ընկալան զմեզ եղբարք։
Իսկ ՛ի վաղիւ անդր եմուտ պաւղոս ընդ մեզ առ յա́կոբոս. եւ եկին ամ(ենայն) երիցունքն։
եւ ողջոյն տուեալ նոցա՝ պատմէ́ր մի ըստ միոջէ զոր արար ա(ստուա)ծ ՛ի հեթանոսս ՛ի ձեռն պաշտաման ն(ո)ր(ա)։
եւ նոցա լուեալ՝ փառաւո́ր առնէին զա(ստուա)ծ։ եւ ասէն զնա. տեսանե՞ս ե́ղբայր՝ քանի́ բիւրք են հաւատացելոցն հրէից, եւ ամենեքեան նախանձաւոր օրինացն են։
Բայց իրազե́կ եղեն վ(ա)ս(ն) քո՝ թէ ապստամբութի(ւն) ուսուցանես ՛ի մովսիսէ՝ որոց ՛ի հեթանոսս ամ(ենայն) հրեայք են, ասես՝ մի́ թլփատել նոցա զորդիս, եւ մի́ ըստ կրօնից օրինացն գնալ։
արդ՝ զի՞նչ լինիցի ապաքէն լսեն, թէ եկեալ ես։
արդ զայս արա́ զոր ասեմք քեզ. են ՛ի մեզ արք չորք ուխտադի́րք յանձինս իւրեանց,
զնոսա առեալ սրբեսցի́ս ընդ ն(ո)ս(ա). եւ ծախեա́ ինչ ՛ի ն(ո)ս(ա)՝ զի գերծցեն զգլուխս իւրեանց. եւ գիտասցեն ամենեքին, թէ զորոց իրազե́կն եղեն զքէն՝ ո́չինչ է. այլ միաբանիս եւ դո́ւ պահել զօրէնսն։
Բայց վ(ա)ս(ն) հաւատացելոցն հեթանոսաց, մեք առաքեցա́ք՝ ո(ր)պ(էս) ընտրեցաք, մի́ ինչ այնպիսի պահել ն(ո)ց(ա). բայց միայն զգուշանա́լ նոցա ՛ի կռոց զոհելոյ, եւ յարենէ, եւ ՛ի հերձուցելոյ, եւ ՛ի պոռնկութ(են)է։
Յայնժամ պաւղոսի առեալ զարսն՝ ՛ի վաղիւ անդր ընդ ն(ո)ս(ա) սրբեալ եմո́ւտ ՛ի տաճարն. յա́յտ առնել զկատարումն աւուրցն սրբու(թ)ե(ան), մինչեւ մատեաւ ՛ի վերայ իւրաքանչիւր ուրուք ՛ի նոցանէ պատարագ։
Եւ իբրեւ մերձ էին եւթն աւուրքն ՛ի կատարել, տեսեալ զնա ՛ի տաճարին ասիացւոց հրէիցն՝ զեղուի́ն զնովաւ զամ(ենայն) ամբոխն։ եւ արկեալ ՛ի նա ձեռս՝ աղաղակէին.
ա́րք ի(սրա)էլացիք՝ օգնեցէ́ք. ա́յս ա́յր է՝ որ հակառակ ժողովրդեանն եւ օրինացն եւ տեղւոյս այսորիկ՝ ամենեցուն ամ(ենայն) ուրեք ուսուցանէ. մինչեւ հեթանոսս եւս եմոյծ ՛ի տաճարն՝ եւ պղծեա́ց զս(ուր)բ տեղիսն։
Քանզի էր յառաջագոյն տեսեալ զտրոփիմոս զեփեսացի ՛ի քաղաքին ընդ նմա. զոր կարծէին եթէ ՛ի տաճա́ր անդր եմոյծ պաւղոս։
Շարժեցա́ւ քաղաքն ամ(ենայն), եւ կուտեցա́ւ ժողովուրդն. եւ առեալ պաւղոս ձգէին արտաքոյ տաճարին. եւ վաղվաղակի փակեցան դրունքն,
եւ խնդրէին զնա սպանանել։ Եհաս զրոյց ՛ի հազարապետ գնդին, եթէ խռովեա́լ է ամ(ենայն) ե(րուսաղ)էմ։
որոյ անդէն առեալ զօրականս եւ հարիւրապետս՝ դիմեա́ց ՛ի վերայ ն(ո)ց(ա)։ եւ ն(ո)ց(ա) տեսեալ զհազարապետն եւ զզօրականսն, դադարեցի́ն ՛ի հարկանելոյ զպաւղոս։
Յայնժամ մատուցեալ հազարապետն կալաւ զնա, եւ հրամայեաց կապել կրկին շղթայիւք, եւ հարցաներ թէ ո՞վ իցէ, եւ զի՞նչ իցէ արարեալ։
Այլք՝ ա́յլ իմն աղաղակէին զնմանէ յամբոխին. իբրեւ ո́չ կարաց գիտել զստոյգն վ(ա)ս(ն) ամբոխին, հրամայեաց ածե́լ զնա ՛ի բանակն։
Եւ իբրեւ եհաս յաշտիճանսն, դէպ եղեւ բառնա́լ բերել զնա ՛ի զօրականացն՝ վասն բռնութե(ան) ամբոխին։
քանզի զհետ երթայր բազմու(թ)ի(ւն) ժողովրդեանն, եւ ասէին՝ բա́րձ զդա։
Մինչ դեռ մտանելոց էր, պաւղոս ՛ի բանակն, ասէ զհազարապետն. եթէ արժա՞ն իցէ ինձ խօսել ընդ քեզ։ Եւ նա ասէ. յունարէն գիտե՞ս.
մի արդեւք՝ դո՞ւ իցես եգիպտացին, որ յառա́ջ քան զայս աւուրս ապստամբեցուցեր եւ հաներ յանապատ չո́րս հազարս արս՝ սիկարեանս։
Եւ ասէ պաւղոս, ես եմ այր հրեայ, ՛ի տարսոնէ կիլիկեցւոց, ո́չ աննշան քաղաքի քաղաքացի. աղաչեմ զքեզ հրամայեա́ ինձ խօսել առ ժողովուրդդ.
Եւ ՛ի հրամայելն նորա, պաւղոս կացեալ ՛ի վերայ աշտիճանացն՝ շարժեա́ց զձեռն ժողովրդեանն։ իբրեւ բազում լռութի(ւն) լինէր, սկսաւ բարբառել հեբրայեցւո́ց բարբառովն՝ եւ ասէ։
