Եւ ասէ առ աշակերտսն. այր մի էր մեծատուն, որոյ էր՝ տնտես. եւ եղեւ զնմանէ ամբաստանութիւն, որպէս թէ վատնիցէ զինչս նորա։
Կոչեաց՝ եւ ասէ ցնա. զինչ է այս զոր լսեմս զքէն, տուր զհամար տնտեսութեան քոյ, զի ոչ եւս կարես լինել տնտես։
Ասէ ընդ միտս իւր տնտեսն. զինչ գործեցից, զի տէր իմ հանէ զտնտեսութիւնս. գործել՝ ոչ կարեմ. մուրանալ՝ ամաչեմ։
Գիտեմ զինչ արարից. զի յորժամ ի բաց լինիցեմ ի տնտեսութենէս, ընկալցին զիս ի տունս իւրեանց։
Եւ կոչեցեալ առ ինքն մի ըստ միոջէ ի պարտապանաց տեառն իւրոյ. ասէ ցառաջինն. քանի ինչ պարտիս տեառն իմում։
Եւ նա ասէ. հարեւր մար ձիթոյ։ Ասէ ցնա. կա զգիր քո, եւ նիստ գրեա վաղվաղակի յիսուն։
Դարձեալ՝ ասէ ցմեւսն. դու քանի ինչ պարտիս։ եւ նա ասէ. հարեւր քոռ ցորենոյ։ եւ ասէ ցնա. կա զգիր քո՝ եւ նիստ գրեա ութսուն։
Եւ գովեաց տէրն զտնտեսն անիրաւութեան, զի իմաստութեամբ արար։ զի որդիք աշխարհիս այսորիկ իմաստագոյնք են քան զորդիս լուսոյ յազգաց իւրեանց։
Եւ ես ձեզ ասեմ. արարէք ձեզ բարեկամս ի մամոնայէ անիրաւութեան. զի յորժամ պակասիցէ այն, ընկալցին զձեզ ի յարկսն յաւիտենականս։
Որ ի փոքուն հաւատարիմ է, եւ ի բազմին հաւատարիմ է. եւ որ ի փոքուն՝ անիրաւ, եւ ի բազմին անիրաւ Է։
Իսկ արդ՝ եթէ յանիրաւ մամոնային չեղէք հաւատարիմք, զճշմարիտն ձեզ ո հաւատասցէ։
Եւ եթէ յօտարին չեղէք հաւատարիմք, զձերն ո տայցէ ձեզ։
Ոչ ոք կարէ երկու տերանց ծառայել. զի եթէ զմին՝ ատիցէ, զմեւսն սիրէ. կամ զմին՝ մեծարիցէ, եւ զմեւսն արհամարհիցէ։ Ոչ կարէք Աստուծոյ ծառայել եւ մամոնայի։
Իբրեւ լսէին զայս ամենայն Փարիսեցիքն՝ քանզի արծաթասէրք էին, անկոսնէին զնա։
Եւ ասէ ցնոսա. Դուք՝ որ արդարացուցանէք զանձինս առաջի մարդկան, սակայն Աստուած գիտէ զսիրտս ձեր. զի որ առաջի մարդկան բարձր է, պիղծ է առաջի Աստուծոյ։
Օրէնքն եւ մարգարէք մինչեւ ցՅովհաննէս. յայնմ հետէ արքայութիւն Աստուծոյ աւետարանի, եւ ամենայն ոք զնա բռնաբարէ։
Դիւրին իցէ երկնից եւ երկրի անցանել, քան յօրինացն միոյ նշանախեցի անկանել։
Ամենայն որ արձակէ զկին իւր, եւ առնէ այլ՝ շնայ. եւ որ զարձակեալն առնէ շնայ։
Այր ոմն էր մեծատուն, եւ ագանէր բեհեզս եւ ծիրանիս, եւ ուրախ լինէր հանապազ առատապէս։
Եւ աղքատ ոմն անուն Ղազարոս, անկեալ դնէր առ դրան նորա վիրաւորեալ.
Եւ ցանկայր լնուլ զորովայն իւր ի փշրանացն՝ որ անկանէին ի սեղանոյ մեծատանն։ Այլ եւ շունք եւս գային եւ լիզուին զվէրս նորա։
Եւ եղեւ մեռանել աղքատին, եւ տանել հրեշտակացն զնա ի գոգ Աբրահամու։ մեռաւ եւ մեծատունն՝ եւ թաղեցաւ։
Եւ ի դժոխսն՝ ամբարձ զաչս իւր մինչ ի տանջանսն էր. ետես զԱբրահամ ի հեռաստանէ, եւ զՂազարոս ի գոգ նորա հագուցեալ։
Եւ նա՝ աղաղակեաց եւ ասէ. հայր Աբրահամ՝ ողորմեաց ինձ՝, եւ առաքեա զՂազարոս, զի թացցէ զծագ մատին իւրոյ ի ջուր, եւ զովացուսցէ զլեզու իմ, զի պապակիմ ի տապոյ աստի։
Եւ ասէ ցնա Աբրահամ. որդեակ՝ յիշեա զի ընկալար անդէն զբարիս քո ի կեանսն քում, եւ Ղազարոս նոյնպէս զչարչարանս. արդ՝ սա աստ մխիթարի, եւ դու այդր՝ պապակիս։
Եւ ի վերայ այսր ամենայնի վիհ մեծ է ընդ մեզ եւ ընդ ձեզ. եթէ կամիցին աստի՝ առ ձեզ անցանել, ոչ կարեն. եւ ոչ այտի ոք՝ առ մեզ անցանել։
Եւ ասէ. արդ աղաչեմ զքեզ հայր. զի արձակեսցես զդա ի տուն հօր իմոյ.
Են իմ անդ եղբարք հինգ, որպէս զի տայցէ նոցա վկայութիւն. զի մի եւ նոքա գայցեն յայս տեղի տանջանաց։
Եւ ասէ Աբրահամ. ունին զՄովսէս եւ զմարգարէսն, նոցա լուիցեն.
Եւ նա ասէ. ոչ Հայր Աբրահամ, բայց թէ մեռելոց ոք երթիցէ առ նոսա, եւ ապաշխարիցեն։
Եւ ասէ ցնա. եթէ Մովսիսի եւ մարգարէիցն ոչ լսեն, եւ ոչ թէ ի մեռելոց ոք յառնիցէ՝ հաւանեսցին։
