Եւ ել անտի, եկն ի գաւառ իւր. եւ երթային զհետ նորա աշակերտքն իւր։
Եւ եղեւ ի շաբաթուն՝ սկսաւ ուսուցանել ի ժողովրդեանն։ եւ բազումք իբրեւ լսէին՝ զարմանային ընդ վարդապետութիւն նորա, եւ ասէին. ուստի սմա այս, կամ զի ինչ է իմաստութիւնս որ տուեալ է սմա. զի զօրութիւնք այսպիսիք ի ձեռաց սորա լինիցին։
ոչ սա է մանուկ հիւսանն, եւ որդին մարեմայ, եղբայր յակովբայ եւ յովսեայ եւ յուդայի եւ սիմովնի. եւ չիցեն քորքն դորա աստ առ մեզ, եւ գայթագղէին ի նա։
Եւ ասէցնոսա Յիսուս. ոչ մարգարէ անարգ, բայց եթէ ի գաւառի իւրում, եւ յազգատոհմի, եւ ի տան իւրում։
Եւ ոչ կարէր անդ՝ եւ ոչ մի ինչ զօրութիւն առնել, բայց սակաւ հիւանդաց ձեռն եդեալ՝ բժշկէր զնոսա։
Եւ զարմանայր վասն անհաւատութեան նոցա։ Եւ շրջէր շուրջ զգաւառօքն, եւ ուսուցանէր։
Եւ կոչեաց առ ինքն զերկոտասանսն, եւ սկսաւ առաքել զնոսա երկուս երկուս. եւ տայր նոցա իշխանութիւն ի վերայ այսոց պղծոց։
Եւ պատուիրեաց նոցա՝ զի մի ինչ բարձցեն ի ճանապարհ, բայց միայն գաւազան. մի պարկ, մի հաց. մի պղինձ՝ ի գօտիս։
այլ ագանել հողաթափս, եւ մի զգենուցուք ասէ՝ երկուս պարեգօտս։
Եւ ասէր ցնոսա. յոր տուն մտանիցէք, անդէն օթեւանս կալջիք՝ մինչեւ ելանիցէք անտի։
Եւ որ ոչ ընկալցին զձեզ, եւ ոչ լուիցեն ձեզ, յորժամ ելանիցէք անտի՝ թօթափեսջիք զփօշի ոտից ձերոց ի վկայութիւն նոցա։
Եւ ելեալ քարոզէին՝ զի ապաշխարեսցին.
Եւ դեւս բազումս հանէին՝ եւ օծանէին իւղով զբազում հիւանդս, եւ բժշկէին զնոսա։
Եւ լուաւ արքայ հերովդէս. քանզի յայտնի եղեւ անուն նորա. եւ ասէր, թէ յովհաննէս մկրտիչ յարեաւ ի մեռելոց, եւ վասն այնորիկ զօրութիւնք լինին նովաւ։
Այլք ասէին՝ թէ եղիա է. իսկ այլքն թէ մարգարէ է, կամ թէ իբրեւ զմի ի մարգարէից։
Իբրեւ լուաւ հերովդէս, ասէ, զորոյ՝ եւ զգլուխն հատի զյովհաննու, սա է նա յարեաւ ի մեռելոց։
Զի ինքն հերովդէս առաքեաց կալաւ զյովհաննէս, եւ կապեաց զնա եւ եդ ի բանտի, վասն հերովդիայ կնոջ փիլիպպոսի եղբօր նորա. քանզի նա՝ կին արար զնա։
Քանզի ասէր յովհաննէս ցհերովդէս՝ թէ ոչ է օրէն քեզ ունել զկին եղբօր քո։
Եւ հերովդէս ոխացեալ էր ընդ նմա՝ եւ կամէր սպանանել զնա, եւ ոչ կարէր։
Զի հերովդէս՝ երկնչէր ի յովհաննէ, քանզի գիտէր զնա այր արդար եւ սուրբ. եւ սպասէր նմա. եւ լուեալ ի նմանէ բազում ինչ առնէր, եւ քաղցրութեամբ ասէր նմա։
Իբրեւ օր մի լինէր պարապոյ, յորժամ ընթրիս տայր հերովդէս՝ յաւուր ծննդոց իւրոց, նախարարաց իւրոց եւ հազարապետաց եւ մեծամեծաց գալիլեացւոց.
Եւ ի մտանել դստերն հերովդիայ՝ եւ ի կաքաւել, հաճոյ եղեւ հերովդի եւ բազմականացն։ Ասէ թագաւորն ցաղջիկն. խնդրեա յինէն զոր ինչ կամիս, եւ տաց քեզ։
Եւ երդուաւ նմա բազում անգամ, թէ զոր ինչ խնդրեսցես դու յինէն. տաց քեզ՝ մինչեւ ցկէս թագաւորութեան իմոյ։
Նա ելեալ ասէ ցմայր իւր. զինչ խնդրեցից։ եւ նա ասէ, զգլուխն յովհաննու մկրտչի։
Եւ մտեալ անդրէն փութանակի առ թագաւորն՝ ասէ. կամիմ զի այժմ տացես ինձ վաղվաղաձռկի ի վերայ սկտեղ զգլուխն յովհաննու մկրտչի։
Եւ տրտմեցաւ յոյժ թագաւորն, այլ վասն երդմանցն՝ եւ կոչնականացն՝ ոչ կամեցաւ անարգել զնա.
Եւ առաքեաց վաղվաղակի թագաւորն՝ դահիճ, եւ հրամայեաց բերել զգլուխն նորա։ Եւ չոգաւ գլխատեաց զնա ի բանտին.
Եւ եբերզգլուխն նորա սկտեղբ՝ եւ ետ ցաղջիկն։ եւ աղջիկն տարաւ՝ ետ մօր իւրում։
Իբրեւ լուան աշակերտքն նորա, եկին բարձին զմարմինն՝ եւ եդին ի գերեզմանի։
Ժողովեցան առաքեալքն առ յիսուս, եւ պատմեցին նմա զամենայն ինչ զոր արարին եւ զոր ուսուցին։
Եւ ասէ ցնոսա Յիսուս. եկայք դուք առանձինն յանապատ տեղի, եւ հանգիջիք սակաւ մի։ զի էին բազումք որ երթային եւ գային, եւ հաց անգամ՝ չժամանէին ուտել։
Եւ գնացին նաւու յանապատ տեղի առանձինն։
Եւ տեսին զնոսա զի երթային, եւ զգացին բազումք. եւ հետի յամենայն քաղաքաց խուռն ընթանային անդր, եւ մերձենային աէ նոսա։
Եւ ելեալ ետես՝ ամբոխ բազում, եւ գթացաւ ի նոսա զի օին իբրեւ ոչխարք՝ որոց ոչ իցէ հովիւ։ եւ սկսաւ ուսուցանել զնոսա յոյժ։
Եւ իբրեւ բազում ժամ եղեւ, մատուցեալ աշակերտքն՝ ասէին, տեղիս՝ անապատ է, մինչ դեռ աւուր կայ,
արձակեա զժողովուրդսդ, զի երթեալ շուրջ յագարակս եւ ի դեղս՝ գնեսցեն իւրեանց զինչ ուտիցեն, զի աստ՝ ինչ ուտել ոչ ունին։
Նա պատասխանի ետ՝ եւ ասէ ցնոսա. դուք տուք դոցա՝ ուտել։ ասեն ցնա՝ երթիցուք գնեսցուք երկերիւր դահեկանի հաց, եւ տացուք դոցա ուտել։
Ասէ ցնոսա. քանի նկանակ ունիք, երթայք տեսէք։ իբրեւ գիտասցին, ասեն ցնա՝ հինգ. եւ երկուս ձկունս։
Եւ հրամայեաց նոցա բազմել երախանս երախանս ի վերայ դալար խոտոյ։
Եւ բազմեցան դասք դասք. ուր հարեւր եւ ուր յիսուն։
Եւ առեալ զհինգ նկանակն եւ զերկուս ձկունսն, հայեցաւ յերկինս, օրհնեաց, մանրեաց զնկանակսն, եւ ետ ցաշակերտսն զի արկցեն նոցա, եւ զերկուս ձկունսն՝ բաշխեաց ամենեցուն.
Կերան՝ եւ յագեցան.
Եւ բարձին զնշխարսն երկոտասան սակառի լի, եւ ի ձկանց անտի։
եւ էին որք կերանն՝ իբրեւ արք հինգ հազար։
Եւ նոյն ժամոյն ճեպեաց զաշակերտսն մտանել նաւ, եւ յառաջագոյն քան զնա երթեալ յայնկոյս ի բեթսայիդա, մինչ ինքն զժողովուրդսն արձակիցէ.
Եւ հրաժարեալ ի նոցանէ՝ ել ի լեառն կալ յաղօթս։
Եւ իբրեւ երեկոյ եղեւ, էրնաւն ի մէջ ծովուն, եւ ինքն ի ցամաքի։
Եւ ետես զնոսա հողմակոծեալս ի վարելն, զի էր հողմն ընդդէմ նոցա։ եւ զչորրորդ պահու գիշերոյն գայ առ նոսա գնալով ի վերայ ծովուն. եւ կամէր զանց առնել առ նոքօք։
Նոքա իբրեւ տեսին զի գնայր ի վերայ ծովուն, համարեցան թէ առաչօք ինչ լինիցի, եւ զաղաղակ բարձին։
Քանզի ամենեքեան տեսին զնա՝ եւ խռովեցան։ Եւ նա՝ անդէն վաղվաղակի խօսեցաւ ընդ նոսա, եւ ասէ. քաջալերեցարուք։ ես եմ՝ մի երկնչիք։
Եւ ել 'ի նաւն առ նոսա, եւ դադարեաց հողմն։ Եւ առաւել եւս յիմարեալ էին՝ ի միտս իւրեանց, եւ զարմանային յոյժ.
Քանզի եւ ի վերայ հացին ոչ իմացան զի էր սիրտ նոցա թմրեալ։
Եւ իբրեւ անցին յայնկոյս, եկին յերկիրն գեննեսարեթ։
Եւ իբրեւ ելին ի նաւէ անտի. իսկ եւ իսկ ծանեան զնա արք տեղւոյն այսորիկ.
Եւ ընթացեալ այսր անդր ընդ ամենայն գաւառն, սկսան մահճօք բերել զհիւանդս, ուր լսէին թէ անդ իցէ։
Եւ ուր եւ մտանէր՝ ի գեղս կամ ի քաղաքս կամ յագարակս, ի հրապարակս դնէին զախտաժէտս, եւ աղաչօին զնա՝ զի գոնէ՝ ի քղանցս հանդերձից նորա մերձենայցեն. եւ որք միանգամ մերձեցանն՝ փրկեցան։