Յայնմ աւուր մատեան աշակերտքն առ Յիսուս՝ եւ ասեն. ով իցէ ի մէնջ մեծ յարքայութեան երկնից։
Եւ կոչեաց առ ինքն Յիսուս մանուկ մի, կացոյց զնա ի մէջ նոցա,
Եւ ասէ. ամէն ասեմ ձեզ, եթէ ոչ դարձջիք, եւ լինիջիք իբրեւ զմանկտի, ոչ մտանիցէք յարքայութիւն երկնից։
Արդ՝ որ խոնարհեցուցանէ զանձն իբրեւ զմանուկս զայս, նա է մեծ յարքայութեան երկնից։
Եւ որ ոք ընկալցի մանուկ մի՝ այսպիսի յանուն իմ, զիս ընդունի։
Եւ որ ոք գայթագղեցուսցէ զմի ի փոքրկանցս յայսցանէ յիս հաւատացելոց, լաւ է նմա՝ եթէ կախիցի երկան իշոյ ընդ պարանոց նորա՝ եւ ընկղմիցի ի խորս ծովու։
Վայ աշխարհի գայթագղութեանց. հարկ է գալ գայթագղութեանց. բայց վայ մարդոյն այնմիկ՝ յոյր ձեռն գայցէ գայթագղութիւն։
Եթէ ձեռն քո կամ ոտն գայթագղեցուցանէ քեզ, հատ զնա՝ եւ ընկեա ի քէն. լաւ իցէ քեզ՝ միաձեռանի կամ կաղ մտանել ի կեանս, քան թէ երկուս ձեռս եւ երկուս ոտս ունիցիս, եւ անկեալ ի հուր յաւիտենից։
Եւ եթէ ակն քո գայթագղեցուցանէ զքեզ, խլեա զնա եւ ընկեա ի քէն. լաւ իցէ քեզ միականի մտանել ի կեանս, քան երկուս աչս ունել՝ եւ անկանել ի գեհեն հրոյն։
Զգոյշ լերուք մի արհամարհիցէք զմի ի փոքրկանցս յայսցանէ. ասեմ ձեզ, զի հրեշտակք նոցա յերկինս՝ հանապազ տեսանեն զերեսս հօր իմոյ՝ որ հերկինս է։
Զի եկն որդի մարդոյ կեցուցանել զկորուսեալն։
Զիարդ թուի ձեզ՝ եթէ լինիցի մարդոյ հարեւր ոչխար, եւ մոլորեսցի մի ի նոցանէ, ոչ թողուցու զիննսունն եւ զինն ոչխարն ի լերինս, եւ երթայցէ խնդրեցէ զմոլորեալն։
եւ եթէ լինիցի գտանել զնա. ամէն ասեմ ձեզ՝ զի ուրախ լինի ի վերայ նորա, առաւել քան ի վերայ իննսուն եւ յինունցն որ չիցեն մոլորեալ։
Այսպէս ոչ են կամք առաջի հօր իմոյ որ յերկինս է, եթէ կորիցէ մի ի փոքրկանցս յայսցանէ։
Եթէ մեղիցէ քեզ եղբայր քո, երթ յանդիմանեա զնա՝ յորժամ դու եւ նա միայն իցէք. եթէ լուիցէ քեզ, շահեցար զեղբայրն քո։
Ապա թէ ոչ լուիցէ քեզ, առ ընդ քեզ մի եւս կամ երկուս. զի ի բերանոյ երկուց եւ յերից վկայից հաստատեսցի ամենայն բան։
Իսկ եւ թէ նոցա ոչ լուիցէ, ասասջիր յեկեղեցւոջ։ Ապա թէ եւ եկեղեցւոյն ոչ լուիցէ, եղիցի քեզ իբրեւ զհեթանոսն եւ զմաքսաւորս։
Ամէն ասեմ ձեզ. զի զոր կապիք յերկրի՝ եղիցի կապեալ յերկինս, եւ զոր արձակիցէք յերկրի՝ եղիցի ասրձակեալ յերկինս։
Դարձեալ ասեմ ձեզ. եթէ երկու ի մէնջ միաբանիցեն յերկրի վասն ամենայն իրաց, զինչ եւ խնդրեսցեն՝ եղիցի նոցա ի հօրէ իմմօ որ հերկինսն է։
Զի ուր իցեն երկու կամ երեք ժողովեալ յանուն իմ, անդ եմ ես ի մէջ նոցա։
Յայժամ մատեաւ առ նա պետրոս՝ եւ ասէ. տէր քանիցս անգամ թէ մեղիցէ ինձ եղբայր իմ, եւ թողից նմա. մինչեւ ցեւթն անգամ։
Ասէ ցնա Յիսուս. ոչ ասեմ քեզ՝ թէ մինչեւ յեւթն անգամ, այլ՝ յեւթանասնեկին եւթն։
Վասն այսորիկ նմանեցաւ արքայութիւն երկնից առն թագաւորի, որ որ կամեցաւ համար առնել ի մէջ ծառայից իւրոց։
Իբրեւ սկսաւ առնուլ, մատուցաւ առ նա պարտապան մի բեւր քանքարոյ։
Իբրեւ ոչ ունէր հատուցանել, հրամայեաց՝ զնա վաճառել տէրն նորա, եւ զկին նորա, եւ զորդիս, եւ զամենայն որ զինչ եւ ունիցի՝ եւ հատուցանել։
Եւ անկեալ ծառայն երկիր պագանէր նմա՝ եւ ասէր. երկայնամիտ լեր առ իս, եւ զամենայն հատուցից քեզ։
Գթացեալ տէր ծառային այնորիկ՝ արձակեաց զնա, եւ զփոխն եթող նմա։
Եւ ելեալ ծառայն՝ եգիտ զմի ի ծառայակցաց իւրոց, որ պարտ էր նմա հարեւր դահեկան. եւ կալեալ զնա՝ խեղդէր եւ ասէր. հատո ինձ զոր պարտիս։
Արդ անկեալ ծառայակցին՝ առ ոտս նորա, աղաչէր զնա՝ եւ ասէր. երկայնամիտ լեր աէ իս՝ եւ հատուցից քեզ։
Եւ նա ոչ կամէր. այլ չոգաւ արկ զնա ի բանտ՝ մինչեւ հատուցանէ զպարտսն։
Իբրեւ տեսին ծառայակիցքն նորա որ ինչ եղեւն՝ տրտմեցան յոյժ, եւ եկեալ ցուցին տեառն իւրեանց զամենայն որ ինչ եղեւն։
Յայնժամ կոչեաց զնա տէրն իւր՝ եւ ասէ. ծառայ չար, զամենայն զպարտսն թողի քեզ՝ վասն զի աղաչեցեր զիս։
Իսկարդ՝ ոչ էր պարտ եւ քեզ ողորմել ծառայակցին քում, որպէս եւ ես քեզ ողորմեցայ։
Եւ բարկացեալ տէրն նորա՝ մատնեաց զնա դահճաց, մինչեւ հատուսցէ զամենայն զպարտսն։
Նոյնպէս եւ հայր իմ որ յերկինս է՝ արասցէ ձեզ, եթէ ոչ թողուցուք իւրաքանչիւր եղբօր իւրում ի սրտից ձերոց զյանցանս նոցա։