Յաւուր յայնմիկ ելեալ Յիսուս ի տանէն՝ նստէր առ ծովեզերն։
Եւ ժողովեցան առ նա ժողովուրդք բազումք, մինչեւ մտանել նմա ի նաւն՝ եւ նստել. եւ ամենայն ժողովուրդն կայր առ ծովեզերբն։
Եւ խօսէր ընդ նոսա բազումս առակօք, եւ ասէր։
Ահա ել սերմանահան սերմանել. եւ ի սերմանելն իւրում, էր որ անկաւ առ ճանապարհաւ, եւ եկն թռչուն երկնից՝ եւ եկեր զնա։
Եւ այլն անկաւ յապառաժի, ուր ոչ գոյր հող բազում, եւ վաղվաղակի բուսաւ, առ ի չգոյէ հիւթոյ երկրին՝
Ի ծագել արեւուն տապացաւ, եւ զի ոչ գոյին արմատք՝ չորացաւ։
Եւ այլն անկաւ ի մէջ փշոց, եւ ելին փուշքն եւ հեղձուցին զնա։
Եւ այլն անկաւ յերկիր բարի, եւ տայր պտուղ. էր՝ որ հարիւրաւոր, եւ էր՝ որ վաթսնաւոր, եւ էր՝ որ երեսնաւոր։
Որ ունիցի ականջս լսելոյ՝ լուիցէ։
Եւ մատուցեալ աշակերտքն ասեն ցնա. ընդէր առակօք խօսիս ընդ նոսա։
Նա պատասխանի ետ եւ ասէ ցնոսա. քանզի ձեզ տուեալ է գիտել զխորհուրդս արքայութեանն երկնից, եւ նոցա չէ տուեալ։
Զի ոյր գուցէ՝ տացի նմա եւ յաւելցի. եւ ոյր ոչն գուցէ՝ եւ զոր ունիցին բարձի ի նմանէ։
Վասն այնորիկ առակօք խօսիմ ընդ նոսա. զի տեսանեն՝ եւ ոչ տեսանեն, եւ լսեն՝ եւ ոչ լսեն, եւ ոչ առնուն ի միտ։
Եւ կատարի առ նոսա մարգարէութիւնն եսայայ՝ որ ասէ. լսելով լուիջիք՝ եւ մի իմասջիք. տեսանելով տեսջիք՝ եւ մի տեսջիք։
Զի թանձրացաւ սիրտ ժողովրդեանս այսորիկ, եւ ակընջօք իւրեանց ծանունս լուան. եւ զաչս իւրեանց կափուցին, զի մի երբէք տեսցեն աչօք՝ եւ ակնջօք լուիցեն՝ եւ սրտիւքն իմասցեն, եւ դարձցին՝ եւ բժշկեցից զնոսա։
Բայց ձեր երանի է աչացդ՝ զի տեսանեն, եւ ակընջաց ձերոց՝ զի լսեն։
Ամէն ասեմ ձեզ. զի բազում մարգարէք եւ արդարք ցանկացան տեսանել զոր տեսանէրդ՝ եւ ոչ տեսին, եւ լսել զոր լսէքդ՝ եւ ոչ լուան։
Եւ արդ՝ լուարուք դուք զառակ սերմանացանին։
Յամենայնէ՝ որ լսէ զբանն արքայութեան՝ եւ ոչ առնու ի միտ, գայ չարն՝ եւ յափշտակէ զսերմանեալն ի սիրտ նորա. այն է՝ որ առ ճանապարհաւն սերմանեցաւ։
Եւ որ յապառաժին սերմանեցաւ՝ այն է, որ իբրեւ լսէ զբանն, եւ վաղվաղակի խնդութեամբ ընդունի զնա։
Բայց քանզի ոչ ունի արմատս յինքեան, այլ առ ժամանակ մի է. ի լինել նեղութեան եւ հալածանաց վասն բանին՝ վաղվաղակի գայթագղին։
Իսկ որ ի մէջ փշոցն սերմանեցաւ, այն է՝ որ իբրեւ լսէ զբանն, եւ հոգք աշխարհիս եւ պատրանք մեծութեան հեղձուցանեն զբանն, եւ լինի անպտուղ։
Իսկ որ յերկիրն բարի սերմանեցաւ, այն է՝ որ իբրեւ լսէ զբանն՝ եւ ի միշտ առնու, եւ տայ զպտուղ, է՝ որ հարիւր, եւ է որ վաթսուն. եւ է՝ որ երեսուն։ Որ ունիցի ականջս լսելոյ՝ լուիցէ։
Առակ արկ առ նոսա՝ եւ ասէ։ Նմանեցաւ արքայութիւն երկնից՝ առն որ սերմանիցէ սերմն բարի սերմն բարի յագարակի իւրում։
եւ ի քուն լինել մարդկան, եկն թշնամի նորա. եւ ցանեաց ի վերայ որոմն ի մէջ ցորենոյն՝ եւ գնաց։
եւ իբրեւ բուսաւ խոտն՝ եւ արար պտուղ, ապա երեւեցաւ եւ որոմն։
Մատուցեալ ծառայք տանուտեառնն ասեն ցնա. տէր, ոչ սերմն բարի սերմանեցեր յագարակին քում. արդ՝ ուստի ունիցի զորոմն։
Եւ նա ասէ ցնոսա. այր թշնամի արար զայն. ասեն ցնա ծառայքն. կամիս զի երթիցուք քաղիսցուք զայն ի բաց։
Եւ նա ասէ ցնոսա.մի. գուցէ մինչ քաղիցէք զորոմնն, եւ զցորեանն ընդ նմին ի բաց խլէք։
թոյլ տուք երկոցունց աճել ի միասին մինչեւ ի հունձս, եւ ի ժամանակի հնձոց ասացից ցհնձօղսն. քաղեցէք նախ զորոմնդ, եւ կապեցէք զայդ ի խրձունս առ ի յայրել. եւ զցորեանն ժողովեցէք ի շտեմարանս իմ։
Այլ առակ արկ առ նոսա՝ եւ ասէ. նմանէ արքայութիւն երկնից հատոյ մանանխոյ. զոր առեալ մարդոյ՝ սերմանեաց յագարակի իւրում։
որ փոքր է քան զամենայն սերմանիս. եւ յորժամ աճիցէ, մեծ է քան զամենայն բանջարս. եւ լինի ծառ՝ մինչեւ գալ թռչնոց երկնիցեւ հանգչել յոստս նորա։
Այլ առակ խօսեցաւ ընդ նոսա՝ եւ ասէ նման է արքայութիւն երկնից խմորոյ. զոր առեալ կնոջ թագոյց ի գրիւս երիս ալեր՝ մինչեւ ամենայն խմորեցաւ։
Զայս ամենայն խօսեցաւ Յիսուս առակօք ընդ ժուովուրդսն. եւ առանց առակի ոչինչ խօսէր ընդ նոսա։
Զի լցցի ասացեալն ի մարգարէէ. բացից առակօք զբերան իմ. բղխեցից զծածկեալսն ի սկզբանէ աշխարհի։
Յայնժամ թողեալ Յիսուսի զժողովուրդսն՝ եկն ի տուն. մատեան առ նա աշակերտքն՝ եւ ասեն, մեկնեա մեզ զառակ որոմանցն ագարակի։
Նա պատասխանի ետ՝ եւ ասէ ցնոսա. որ սերմանէ սերմն բարի՝ է որդի մարդոյ։
եւ ագարակն աշխարհս է։ սերմն բարի՝ նոքա են, որ որդիքն արքայութեան են. իսկ որոմնն որդիք չարին են։
Եւ թշնամին որ վարեաց զայն՝ սատանայ է։ եւ հունձքն կատարած աշխարհիս է. եւ հնձօղքն՝ հրեշտակք են։
Որպէս ժողովի որոմնն՝ եւ ի հուր այրի, այնպէս եղիցի ի կատարածի աշխարհիս։
առաքեսցէ որդի մարդոյ զհրեշտակս իւր, եւ ժողովեսցեն յարքայութենէ նորա զամենայն գայթգղութիւնս՝ եւ զայնոսիկ ոյք գործեն զանօրէնութիւն։
եւ արկցեն զնոսա ի հնոց հրոյ. անդ եղիցի լալ՝ եւ կրճել ատամանց։
Յայնժամ արդարքն ծագեսցին իբրեւ զարեգակն յարքայութեան երկնից։ որ ունիցի ականջս լսելոյ՝ լուիցէ։
Դարձեալ՝ նման է արքայութիւն երկնից գանձի ծածկելոյ յագարակի, զոր գտեալ մարդոյ՝ թագոյց. եւ ի խնդութենէ անտի երթայ վաճառէ զամենայն ինչ զոր ունի. եւ դնէ զագարակն զայն։
Դարձեալ նման է արքայութիւն երկնից առն վաճառականի, որ խնդրիցէ մարգարիտ՝ գեղեցիկս։
Եւ գտեալ մի պատուական մարգարիտ՝ երթայ վաճառեաց զամենայն ինչ զոր ունէր՝ եւ գնեաց զայն մարգարիտ։
Դարձեալ նման է արքայութիւն երկնից ուռկանի արկանելոյ ի ծով՝ եւ յամենայն ազգաց ժողովելոյ։
զոր՝ իբրեւ լցաւ, հանեալ ի ցամաք՝ եւ նստեալ ժողովեցին զբարին յամանս, եւ զխոտանն՝ ի բաց ընկեցին։
Այնպէս եղիցի ի կատարածի աշխարհիս. ելցեն հրեշտակք՝ եւ մեկնեսցեն զչարս ի միջոյ արդարոց։
եւ արկցեն զնոսա ի հնոց հրոյն. անդ եղիցի լալ եւ կրճել ատամանց։
Ասէ ցնոսա Յիսուս. իմացարուք զայս ամենայն. ասեն ցնա. այո տէր.
Եւ նա ասէ ցնոսա. վասն այսորիկ ամենայն դպիր աշակերտեալ արքայութեան երկնից, նման է առն տանուտեառն՝ որ հանէ ի գանձէ իւրմէ զնոր եւ զհին։
Եւ եղեւ իբրեւ կատարեաց Յիսուս զառակս զայսոսիկ՝ փոխեցաւ անտի։
Եւ եկեալ ի գաւառ իւր՝ ուսուցանէր զնոսա ի ժողովրդեանն նոցա։ մինչեւ զարմանալ նոցա՝ եւ ասել. սմա՝ ուստի իցէ այս իմաստութիւն եւ զօրութիւնք։
Ոչ սա է հիւսանն որդի. ոչ մայր սորա. կոչի մարիամ. եւ եղբարք սորա յակովբոս՝ եւ յովսէս՝ եւ սիմովն՝ եւ յուդայ։
Եւ քորք սորա ոչ ամենեքեան առ մեզ են. եւ արդ՝ ուստի է սմա այս ամենայն։
Եւ գայթագղէին ի նա։ Եւ Յիսուս ասէ ցնոսա. չիք մարգարէ անարդ՝ եթէ ոչ յիւրում գաւառի՝ եւ յիւրում տան։
Եւ ոչ արար անդ զօրութիւնս բազումս վասն անհաւատութեան նոցա։
