Զի՞նչ տեսանէք յոդողոմացիդ որ դիմեալ գայ իբրեւ զգունդս բանակաց. ք(ան)զի գեղեցկացան գնացք քո կօշկօք դո́ւստր ամինադաբայ։ Ձեւ բարձինց քոց նմա́ն է ուլանց յեռելոց գործոյց ճարտարի։
Պո́րտ քո թակոյկ ճախարակեայ անպակաս ՛ի գինւոյ խառնելոյ։ որովայն քո՝ իբրեւ զշեղջ ցորենոյ փակեալ շուշանաւ։
Երկո́ւ ստինք քո՝ իբրեւ երկուս ուլս երկուորիս այծեման։
պարանոց քո՝ իբրեւ աշտարա́կ փղոսկրեայ։ Աչք քո՝ իբրեւ զծովակն եսեբոնի ՛ի դրունս դստերաց բազմաց։ Ըռնգունք քո՝ իբրեւ զաշտարակն լիբանանու, որ գիտէ հանդէպ դամասկոսի։
Գլուխ քո ՛ի վերայ քո իբրեւ զկարմելոս։ եւ հեւսք գլխոյ քոյ իբրեւ զծիրանի իբրեւ զթագաւոր, տթա́գ ՛ի գլուխ յասպարէսս։
Քանի՞ գեղեցկացար՝ եւ քանի՞ քաղցրացար, սէր ՛ի փափկութե(ան) քում։
Նմանեցաւ մեծու(թ)ի(ւն)Ի քո արմաւենւոյ, եւ ստինք քո ողկուզաց։
Ասացեր՝ թէ ելի́ց յարմաւենին, բո́ւռն հարից զբարձրութե(ան)ց ն(ո)ր(ա)։ Եւ եղիցին ստինք քո իբրեւ զողկոյզս որթոյ. եւ հոտ ըռնգանց քոց իբրեւ զխնձո́ր.
եւ կոկորդ քո իբրեւ զգինի ազնիւ։ Երթեալ զհետ եղբօրորդւոյ իմոյ յուղղու(թ)ի(ւն)ս, բաւականեալ շրթամբք իմովք՝ եւ ատամամբք։
Ե́ս եղբօրորդւոյ իմոյ՝ եւ առ ի́ս դարձ ն(ո)ր(ա)։
Ե́կ եղբօրորդի իմ ելցուք յագարակս, ագցուք ՛ի շէնս եւ ՛ի պարտէզս.
կանխեսցուք յայգիս։ Տեսցուք թէ ծաղկեա՞լ իցէ որթ, թէ ծաղկեա՞լ իցէ նոճ, թէ ծաղկեա՞լ իցէ նռնենի. ա́նդ տաց զստինս իմ քեզ։
Մանրագո́րք ետուն զհոտ իւրեանց. եւ առ դուրս մեր ամենայն մրգաբերք։ Զնոր առ հնով, զոր ետ ինձ մայր իմ, պահեցի́ քեզ եղբօրորդի իմ։
