Եղբօրորդին իմ էջ ՛ի պարտէզ իւր ՛ի տաշտս խնգոց. հովուել ՛ի բուրաստանս՝ եւ ժողովել շուշանս։
Ես եղբօրորդւոյ իմոյ՝ եւ եղբօրորդին իմ ինձ որ հովուէն ՛ի մէջ շուշանաց։ Փեսայն ցհարսնն ասէ։
Բարենշա́ն ես մերձաւոր իմ իբրեւ զհաճութի(ւն), գեղեցի́կ իբրեւ զե(րուսաղէ)մ, զարմանալի յօրինեալ։
Դարձո́ զաչս քո յինէն, վ(ա)ս(ն) զի դոքա սրարբեցուցին զիս։ վարսք քո իբրեւ զերամակս այծից որք երեւեցան ՛ի գաղաադէ։
Ատամունք քո իբրեւ զերամակս կտրելոց որք ելանեն ՛ի լուալեաց. ամենեքին երկուորիք են, եւ անծնունդ ո́չ գոյ ՛ի ն(ո)ս(ա)։
Իբրեւ զթել կարմիր շրթունք քո, եւ խզօսք քո գեղեցիկք։ իբրեւ կեղեւ նռան այտք քո՝ բա́ց ՛ի լռու(թեն)էդ քումմէ։
Վաթսո́ւն են թագուհիք, եւ ութսո́ւն հարճք. եւ օրիորդք որոց ո́չ գոյ թիւ։
Մի́ է աղաւնի իմ կատարեա́լ իմ. մի է մօր իւրոյ ընտրեա́լ ծնողի իւրոյ։ տեսին զնա դստերք՝ եւ երանեցին նմա. թագուհիքն եւ հարճք գովեցին զնա։ Դստերքն եւ տագուհիք տեսին զհարսնն, եւ երանեցին նմա։
Ո՞վ սա որ երեեւալս է իբրեւ զառաւօտ, գեղեցի́կ իբրեւ զլուսին, ընտի́ր իբրեւ զարեգակն. զարմանալիի յօրինեալ։ Փեսայն ցհարսնն ասէ։
՛Ի պարտէզս ընգուզեացն իջի հաւյել յարդիւնս վտակացն. տեսանե́լ թէ ծաղկեա՞լ իցէ որթ, թէ ծաղկեա՞լ իցէ նոճ, թէ ծաղկեալ իցեն նռնենիք։ հարսնն ցփեսայն ասէ։
Ա́նդ տաց զստինս իմ քեզ, ո́չ ծանեաւ անձն իմ. ե́դ զիս իբրեւ զկառսոն ամինադաբայ։ Դստերքն եւ թագուհիքն ցհարսնն ասեն։
Դարձի́ր ոդողոմացիդդ դարձի́ր, դարձի́ր եւ տեսցուք մեք ՛ի քեզ։
