Ո́վ տայր քեզ եղբօրորդի իմ դիտել զստինս մօր իմոյ։ Գտեալ արտաքոյ՝ համբուրեցի́ց զքեզ, եւ ո́չ անգոսնեսցես զիս։
Առեալ ածից զքեզ ՛ի տուն մօր իմոյ՝ եւ ՛ի սենեակ յղացելոյն զիս։ արբուցից քեզ ՛ի գինւո́յ իւղագործաց, յօշարակէ́ նռնենեաց իմոց։
Ձա́խ ն(ո)ր(ա) ը(նդ) գլխով իմով, եւ ա́ջ ն(ո)ր(ա) պատեսցի զինեւ։
Երդմնեցուցից զձեզ դստերք ե(րուսաղէ)մի ՛ի զօրու(թ)ի(ւն)ս եւ ՛ի հաստատութի(ւն)ս ագարակի, եթէ յառնիցէք զարթուսջի́ք զսէրն մինչեւ կամեսցի։ Դստերքն եւ թագուհիքն ասեն։
Ո́վ է սա որ ելեալ գայ սպիտակացեալ. յենո́ւ գայ յեղբօրորդի իւր։ Փեսայն ցհարսն ասէ։ ՛Ի ներքոյ խնձորւոյն զարթուցի զքեզ. ա́նդ երկնեաց զքեզ մայր քո. ա́նդ երկնեաց որ ծնաւն զքեզ։
Դի́ր զիս իբրեւ զկնիք ՛ի սրտի քում, եւ իբրեւ զմատանի յաջոյ ձեռին քոյ։ զի բո́ւռն է իբրեւ զմահ սէր, եւ խիստ իբրեւ զդժոխս նախանձ։ թռիչք ն(ո)ր(ա) իբրեւ զթռիչս բոցո́յ հրոյ։
Ջուրք բազումք ո́չ կարասցեն զսէր շիջուցանել. եւ գետք ո́չ արգելցեն զնա։ Եթէ տացէ այր զամ(ենայն) զկեանս իւր ընդ սիրոյ, անգդոսնելո́վ անգոսնեսցեն զնա։
Քոյր մեր փոքրիկ եւ ստինք ո́չ գոյ ն(ո)ր(ա). զի՞նչ արասցուք քեռ մերում յաւուր յորում պատմեսցի նմա։
Եթէ պարի́սպ իցէ՝ շինեսցո́ւք ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ր(ա) մահարձանս արծաթիս։ եթէ դուռն իցէ՝ յօրինեսցուք ՛ի նմա տախտակս եղեւնափայտեայս։ Հարսնն համարձակի եւ ասէ։
Ես եմ պարիսպ՝ եւ ստինք իմ իբրեւ զաշտարակս, ե́ս էի յաչս ն(ո)ր(ա) ո(ր)պ(էս) որ գտանիոցէ զխաղաղութի(ւն)։
Ա́յգի եղեւ սողոմոնի ՛ի բեելմաւոն. ե́տ զայգին իւր ցպահապանս. բերցէ այր իւրաքանչիւր ընդ պտղոյ ն(ո)ր(ա) հազա́րս արծաթոյ։
Այգի իմ ինձ առաջի իմ. հազա́րք սողոմոնի, եւ երկերիւր պահապանաց որ պահեն զպտուղ ն(ո)ր(ա)։ Հարսնն ասէ։
Որ նստիսդ ՛ի պարտէզս ա́յլք անսան քեզ. լսելի́ արա ինձ զբարբառ քո։
Փախի́ր եղբօրորդի՝ իմ, եւ նմանեա́ց այծեման. կամ որթուց եղանց ՛ի վերայ լերանց խնկաբերաց։
