ՀԱՄԲՈՒՐԵՍՑԷ ԶԻՍ ՛Ի համբուրից բերանոյ իւրոյ. զի բարի́ են ոտինք քո քան զգինի,
եւ հոտ իւղոց քոց քան զամ(ենայն) խունկս։ Ե́ւղ անոյշ հեղեալ էանուն քո. վ(ա)ս(ն) այսորիկ օրիորդք սիրեցին զքեզ,
եւ ձգեցին զքեզ։ Զհե́տ հոտոյ իւղոց քոց ընթասցուք մեք։ Օրիորդացն պատմէ հարսնն վ(ա)ս(ն) փեսային՝ զոր ինչ շնորհեաց նմա։ Տարա́ւ զիս արքայ ՛ի սենեակ իւր։ Հարսինն պատմեալ որիորդացն. Եւ նոքա ասեն։ Ցնծասցո́ւք՝ եւ ուրա́խ լիցուք մեք ՛ի քեզ. եւ սիրեսցո́ւք զստինս քո քան զգինի։ Օրիորդքն հարսինն բարբառին զանուն փեսային։ Ուղղութի(ւն) սիրեաց զքեզ։ Հարսնն ասէ։
Սեա́ւ եմ ես եւ գեղեցիկ դստերք ե(րուսաղէ)մի, իբրեւ զվրանս կեդարու, եւ իբրեւ զխորանն սողոմոնի։
Մի́ հայիք ընդ իս, զի ես սեւացեալ թխացայ։ Քանզի խեթիւ հայեցաւ ընդ իս արեգակն։ Որդիք մօր իմոյ մարտեան ընդ իս, եւ եդին զիս պահապան այգեստանի. զի զայգին իմ ո́չ պահեցի։ Հարսնն ցփեսային ասէ։
Պատմեա́ ինձ զոր սիրեաց անձն իմ. ո՞ւր հովուես, ո՞ւր հանգուցանես ՛ի միջօրէի. գուցէ լինիցիմ իբրեւ զընկեցեալն յերամակս ընկերաց քոց։ Փեսայն ցհարսնն ասէ։
Եթէ ո́չ ծանիցես զանձն քո գեղեցիկդ ՛ի կանայս. ելեր դու զհետ գարշապարացն հօտից, եւ արածես զուլս քո ՛ի վրանս հովուաց։
Երիվարացն իմոց ՛ի կառսն փարաւոնի նմանեցուցի զքեզ մերձաւորդ իմ։ Օրիորդքն ցհարսնն ասեն։
Քանզի գեղեցկացան ծնօտք քո իբրեւ զտատրակի. պարանոց քո իբրեւ զմանեակս։
Նմանու(թ)ի́(ւն) ոսկւոյ արասցուք քեզ՝ հանդերձ կիտուածովք արծաթոյ,
մինչեւ արքա́յ ՛ի գիրկս իւր ընկալցի զքեզ։ Հարսնն ցիւր, եւ ցփեսայն ասէ։ Նարդոս իմ ե́տ զհոտ իւր.
ծրար ստաշչխին է եղբօրորդին իմ ինձ. ՛ի մէջ ստեանց իմոց հանգիցէ։
Ողկոյզ նոճոյ է եղբօրորդին իմ ինձ. ՛ի մէջ այգեստանեա́ցն ենգադդայ։ Փեսայն ցհարսնն ասէ։
Ահա́ւադիկ կաս գեղեցի́կ մերձաւոր իմ. ահա́ւադիկ կաս գեղեցիկ. ա́չք քո աղաւնիք։ Հարսնն ցփեսայն ասէ։
Ահա́ւադիկ կաս բարենշան եղբօրորդեակ իմ. այլ եւ գեղեցիկ առ գահոյս մեր հովանաւոր։
Գերանք տանց մերոց մայրք. դարանաւանդք մեր նո́ճք։
