Եւ յիշեայա́դու զայն որ հաստատեացն զքեզ յաւուրս մանկութեան քոյ. մինչեւ հասեալ իցեն աւուրք չարութեան, եւ հասցեն ամք յորս ասասցես ո́չ են կամք իմ ՛ի դոսա։
Մինչե́ւ խաւարեալ իցեն արեգակն՝ եւ լոյս՝ եւ լուսին՝ եւ աստեղք, եւ դարձցին ամպոք զկնի անձրեւաց։
Յաւուր յորում շարժեսցին պահապանք տանն, եւ թիւրեսցին արք զօրութեան. եւ դատարկացան աղօրիք զի նուազեցան. եւ խաւարեսցին որք տեսանեն ընդ ծակս։
Եւ փակեսցեն զդրունս ՛ի հրապարակս ՛ի տկարութենէ ձայն ՛ի աղօրւոյն, եւ յարիցեն ՛ի ձայն հաւուն, եւ նկուն լիցին դստերք երգոց։
Եւ ՛ի բարձունս հայեսցին, եւ ապշութի(ւն) ՛ի ճանապարհին։ եւ ծաղկեսցի նշին, եւ թանձրասցի մարախն, եւ տարածեսցի կապարն. զի գնաց մարդ ՛ի տուն իւր յաւիտենից, եւ շուրջ եղեն կոծօղք ՛ի հրապարակս։
Մինչեւ կործանեալ իցէ լար արծաթոյն, եւ խորտակեալ մանեակ ոսկւոյն. եւ մանրեալ սափորն յաղբեւրն, եւ ընկրկեալ անիւն ՛ի գուբն։
Եւ դարձցի հողն յերկիր ո(ր)պ(է ս) եւ էրն, եւ հոգին դարձցի առ ա(ստուա)ծ որ ետ զնա։
Ունայնութի(ւն) ունայնու(թ)ե(ան)ց ասաց ժողովօղն, ամ(ենայն) ինչ ընդունայն է։ Եւ աւելի իմն է՝
զի եղեւ ժողովօղն իմաստուն. զի ուսուցանէր ժողովրդեանն զգիտու(թ)ի(ւն). եւ ունկն քննէ զզարդ առակաց։
Յոյժ խնդրեաց ժողովօղն գտանել զբանս կամաց, եւ գրել զգիրս ուղղու(թ)ե(ան) բանից ճշմարտու(թ)ե(ան)։
Բանք իմաստնոց իբրեւ զխթան եզանց. եւ իբրեւ բեւեռք հարեալք ՛ի մուրհակաց տուան ՛ի հովուէ միոջէ.
եւ աւելորդ ՛ի նոցանէ։ Որդեակ իմ զգո́յշ լեր ՛ի ստանալոյ գիրս բազումս, զի ո́չ գոյ վախճան. եւ վարժ բազում աշխատութի(ւն) է մարմնոյ։
Եւ վախճան բանիս՝ զամ(ենայն) ինչ լուր. յԱ(աստուծո)յ երկիր՝ եւ զպատուիրանս ն(ո)ր(ա) պահեա́. զի այս է մարդն ամենեւին։
Զի զամ(ենայն) արարածս ածցէ ա(ստուա)ծ ՛ի դատաստան, յամ(ենայն)ի անտես արարելոցն՝ եթէ բարի եւ եթէ չար։
