Առաքեայա́ դու զհաց քո ՛ի վ(ե)ր(այ) ջրոց, զի ՛ի բաղմու(թ)ե(ան) աւուրց քոց գտցես զնա.
Տուր բաժինս եւթանց այլ եւ ութից. զի ո́չ գիտես զինչ չարութի(ւն) է ՛ի վերայ երկրի.
թէ լցցին ամպք անձրեւով ՛ի վ(ե)ր(այ) երկրի հեղուն։ Եթէ անկցի փայտն ՛ի հարաւ՝ եւ կամ ՛ի կողմն հիւսւսոյ ուր անկցի փայտն անդ կացցէ։
Որ խտրէ զհողմս՝ ո́չ սերմանէ, եւ որ հայի ընդ ամպս՝ ո́չ հնձեսցէ.
որովք ո́չ է հնար գիտել զինչ է ճանապարհ հողմոյ։ Իբրեւ զոսկերս յարգանդի յղւոյ։ նոյնպէս ո́չ գիտասցես դու զարարածս աստուծոյ զոր ինչ առնիցէ նա զամենայն։
Ընդ առաւօտս սերմանեսցես դու զսերմն քո, եւ ըստ երեկոյս մի լքցին ձեռք քո. զի ո́չ գիտես՝ ո՞ր պատկանի այս թէ այն, կամ թէ երկոքեան ՛ի միասին՝ բարի իսկ է։
Քաղցր է լոյս, եւ բարի աչաց տեսանել ընդ արեգակամբ.
զի թէ ամս բազումս կեցցէ մարդ, եւ յամենայն ՛ի նոսա ուրախ լինիցի. եւ յիշեսցէ նա զաւուրս խաւարի, զի բազում իցեն. ամենայն ինչ որ գալոցն իցէ ընդունայնու(թ)ի(ւն) է։
Ուրա́խ լեր երիտասարդ ՛ի մանկութե(ան) քում. եւ զուարճացուսցէ զքեզ սիրտ քո յաւուրս մանկու(թ)ե(ան) քոյ։ Եւ գնաա́ դու ՛ի ճանապարհս սրտի քո անբիծ, եւ ՛ի տեսիլ աչաց քոց. եւ գիտասցես թէ վ(ա)ս(ն) այսր ա(մենայ)նի ածցէ զքեզ աստուած ՛ի դատաստան։
Եւ ՛ի բա́ց արա զսրտմաու(թ)ի(ւն) ՛ի սրտէ քումմէ, եւ անցո́ զչարու(թ)ի(ւն) ՛ի մարմնոյ քումմէ զի մանկութի(ւն) եւ անմտու(թ)ի(ւն) ընդունայնութի(ւն) է։
