՛Ի չարութի(ւն) զոր տեսի ՛ի ներքոյ արեգական, եւ բազում է յոյժ ՛ի վ(ե)ր(այ) մարդոյ։
Այր մի որում տացէ աստուած մեծութի(ւն)ս եւ ինչ եւ փառս, եւ ոչինչ պակաս իցէ անձին իւրում յամ(ենայն)է որումցանկանայցէ. եւ ո́չ առնիցէ զնա աստուած իշխան ուտել ՛ի նմանէ. զի այր օտար կերիցէ զնա։ եւ այն ընդունայնութի(ւն) է եւ ախտ չար։
եթէ ծնցի այր հարիւր, եւ ամս բազումս կեցցէ, եւ եւս բազում եղիցին աւուրք ամաց ն(ո)ր(ա). եւ անձն ն(ո)ր(ա) ո́չ յագեսցի ՛ի բարեաց անտի, եւ գերեզման եւս ո́չ գտցի նմա. ես ասացի թէ լաւ է քան զնա վիժածն։
զի ունայնութեամբ եկն՝ եւ խաւարաւ գնաց, եւ ՛ի խաւարի անուն նորա ծածկեսցի։
քանզի զարեւ ո́չ ետես՝ եւ ո́չ գիտաց, զի՞նչ է հանգիստ սորա քան զնորա։
Եւ եթէ եկաց նա զհազար ամաց ելս, եւ զբարութի(ւն) ինչ ո́չ ետես՝ միթէ ո՞չ երթայցէ ամենայն ՛ի մի տեղի։
Ամենայն ջան մարդոյ ՛ի բերան իւր, եւ սակայն անձն ն(ո)ր(ա) ո́չ յագեսցի։
Զի՞նչ առաւելութիւն է իմաստնոյն քան զանմտին, զի տնանկն գիտէ երթալ առաջի կենաց իւրոց.
Լաւ է տեսիլ աչաց քան զգնացեալն ոգւով սակայն եւ այն, ունայնու(թ)ի(ւն) է եւ յօժար(թ)ի(ւն) ոգւոյ։
Որինչ եղեւն՝ ահա անուն կոչեցեալ է նմա եւ յայտնի եղեւ որպիսի ինչ է մարդ եւ ո́չ կարէ դատել ընդ հզօրին քան զնա։
Զի են բազում բանք որ յաճախեն զընդունայնութի(ւն)։
