Զինչ առաւելու(թ)ի(ւն) է մարդոյ։ Զի ո՞ գիտէ զինչ բարի է մարդոյ ՛ի կեանս իւրում ՛ի թիւ աւուրց կենաց ընդունայնութեան ն(ո)ր(ա). եւ արար զայն ՛ի ստուեր։ Զի ո՞վ է որ պատմեսցէ մարդոյն զինչ լինելոց է զկնի նորա ընդ արեգակամբ։
Բարի է անուն բարի՝ քան զողորմու(թ)ի(ւն) բարի, եւ օր մահուան իւրոյ՝ քան զօր ծննդեան իւրոյ։
Բարի է երթալ ՛ի տուն սգոյ՝ քան երթալ ՛ի տուն արբեցութեան, զի այն ինքն է կատարած ամենայն մարդոյ. եւ որ կենդանի է՝ տացէ բարու(թ)ի(ւն) սիրտ իւր։
Լաւ է սրտմտու(թ)ի(ւն) քան զծաղր. զի չարութեամբ երեսաց զուարթասցի սիրտ։
Սիրտ իմաստնոյ ՛ի տան սգոյ, եւ սիրտ անմտի ՛ի տան ուրախութեան։
Լաւ է լսել զպատուհաս իմաստնոյ, քան լսել մարդոյ զերգս անմտաց։
Զի ո(ր)պ(էս) ձայն փշոց (թ)ի(ւն) ներքոյ կատսայի այնպէս ծաղր. անմտաց. սակայն եւ այն ընդունայնու(թ)ի(ւն) է։
Զրպարտու(թ)ի(ւն) ծփեցուցանէ զիմաստունս. եւ կորուսանէ զսիրտ ազնուու(թ)ե(ան) ն(ո)ր(ա)։
Բարի է կատարած բանից՝ քան զսկիզբն իւրեանց։ բարի է երկայնամիտ՝ քան զհպարտացեալն ոգւով։
Մի փութայր յոգի քո բարկանալ, զի բարկութի(ւն) ՛ի ծոց անզգամաց հանգիցէ։
Մի ասիցես զինչ գործեցաւ. զի աւուրքն առաջինք լաւ են քան զաւուրսս զայս. զի ո́չ իմաստութեամբ հարցեր վ(ա)ս(ն) այդորիկ։
Բարի է իմաստութիւն ընդ ժառանգութեան, եւ յաւելուած որոց տեսանեն զարեգակն.
զի բնդ հովանեաւ ն(ո)ր(ա) իմաստու(թ)ի(ւն) է իբրեւ զհովանի արծաթոյ։ Եւ առաւելու(թ)ի(ւն) գիտութեան իմաստու(թ)ե(ա)ն կենդանացուսցէ զայն որ առ (թ)ի(ւն) նմանէ։
Տե́ս զգործս աստուծոյ զի ո՞վ է այն որ կարօղ լինիցի զարդարեալ՝ զոր աստուածն խանգարիցէ։
Յաւուր բարու(թ)ե(ան) կեցջիր ՛ի բարիս. եւ տե́ս յաւուր չարութեան։ Տե́ս սակայն նմին միաբան։ Զայն արար աստուած վ(ա)ս(ն) խօսեցի́ զի մի գտցէ զմարդ զկնի իւր եւ մի ինչ։
Զամ(ենայն) ինչ տեսի յաւուրս ունայնու(թ)ե(ան) իմոյ։ է́ արդար կորուսեալ յարդարու(թ)ե(ան) իւրում, եւ է́ ամպարիշտ որ կայ չարութ(եամ)բ իւրով։
Մի́ կարի արդար լինիր, եւ մի́ ճարտարեր առաւել զի մի թիւրեսցիս։
Մի́ ամպարշտեր կարի, եւ մի́ լինիր խիստ՝ զի մի́ տարաժամ մեռցիս։
Բարի է թէ ՛ի կողմն այսոսիկ լինիցիս. սակայն եւ այսմիկ մի́ պղծեր զձեռն քո. զի որ երկնչի յա(ստուծո)յ՝ անցցէ ընդ ամ(ենայն).
Իմաստու(թ)ի(ւն) օգնեսցէ իմաստնոյն քան զտասն իշխան որ իցեն ՛ի քաղաքի։
Զի մարդ ո́չ գոյ ՛ի վ(ե)ր(այ) երկրի՝ որ գործէ զբարիս, եւ ո́չ մեղանչիցէ։
Սակայն յամ(ենայն) բանս զոր խօսիցին ամպարիշտք մի́ դներ ՛ի սրտի քում։ Զի մի լուիցես դու անէծս ՛ի ծառայէ քումմէ՝ որ զքեզ անիծանիցէ։
Զի բազումս անգամ չարահաւեսցի ընդ քեզ, եւ ՛ի նուագս բազումս չարչարեսցէ զսիրտ քո. սակայն եւ դու մի անիծաներ այլոց.
Զայս ա(մենայ)ն փորձեցի ես իմաստութ(եամ)բ, եւ ասացի́ բա́ իմաստնացայ. եւ նա հեռացաւ յինէն,
հեռագոյն քան որպէս էրն. եւ զխորու(թ)ի(ւն) խորոց ո՞վ կարասցէ գիտել։
Շուրջ եկի ես եւ սիրտ իմ, ճանաչել՝ նա եւ խորհել եւ խնդրել զիմաստու(թ)ի(ւն) եւ զհանճար. գիտել զամպարշտի զուրախութի(ւն) եւ զլլկանս եւ զծփանս։
Եւ գտի ես զնա. եւ ասեմ թէ դառն է քան զմահ կնաւն հանդերձ. որ է որս եւ թակարդ սրտի ն(ո)ր(ա), եւ կապանք ՛ի ձեռս ն(ո)ր(ա)։ Բարին առաջի երեսաց ա(ստուծո)յ զերծցի ՛ի նմանէ, եւ որ մեղաւորն է ըմբռնեսցի ՛ի նմա։
Ահա զայս ա(մենայ)ն գտի ասէ էկլեսիաստէս. մի́ միոջ գտանել խորհուրդս,
զոր խնդրեաց անձն իմ, եւ ո́չ գտի. այր մի ՛ի հազարաց գտի։ բայց կին՝ ամենեւին ո́չ։
Ահա արդ զայ՞ս գտի. զոր արար ա(ստուա)ծ զմարդն ուղիղ, եւ նոքա խնդրեցին զխորհուրդս չարութե(ան)։ ո՞վ գիտէ զիմաստունս՝ եւ ով գիտէ զմեկնու(թ)ի(ւն) բանից։
