Ամենեցուն ժամանակ է՝ եւ ժամ ամ(ենայն) իրաց ՛ի ներքոյ երկնից։
Ժամանակ ծնանելոյ, եւ ժամանակ մեռանելոյ։ Ժամանակ տնկելոյ, եւ ժամանակ խլելոյ զանկեալն։
Ժամանակ սպանանելոյ, եւ ժամանակ բժշկելոյ։ Ժամանակ քակելոյ, եւ ժամանակ շինելոյ։
Ժամանակ լալոյ, եւ ժամանակ ծիծաղելոյ։ Ժամանակ կոծելոյ, եւ ժամանակ կաքաւելոյ։
Ժամանակ ցրելոյ քարինս, եւ ժամանակ ժողովելոյ քարինս։ Ժամանակ գիրկս արկանելոյ, եւ ժամանակ հեռանալոյ ՛ի զիրկս արկանելոյ։
Ժամանակ խնդրելոյ, եւ ժամանակ կորուոանելոյ։ Ժամանակ պահելոյ, եւ ժամանակ արտաքս հանելոյ։
Ժամանակ պատառելոյ, եւ ժամանակ կարկատելոյ։ Ժամանակ լռելոյ, եւ ժամանակա́խօսելոյ։
Ժամանակ սիրելոյ, եւ ժամանակ ատելոյ։ Ժամանակ պատերազմի, եւ ժամանակ խաղաղու(թ)ե(ան)։
Արդ՝ զի՞նչ առաւելու(թ)ի(ւն) է այնմ որ առն է որով ինքն ջանայ։
Տեսի ես զա(մենայ)ն զբաղումն զոր ետ ա(ստուա)ծ որդւոց մարդկան զբաղնուլ ՛ի նմա։
Ամենայն ինչ զոր գործեաց բարի է ՛ի ժամանակի իւրում։ նա՝ եւ զամ(ենայն) յաւիտեանս ետ ՛ի սիրտս ն(ո)ց(ա). զի մի́ գտցէ մարդ զարարածն զոր արար ա(ստուա)ծ իսկզբանէ մինչ ցկատարած։
Գիտացի՝ թէ ո́չ գոյ բարի ՛ի ն(ո)ս(ա)՝ եթէ ո́չ ուրախ լինել՝ եւ գործել բարիս ՛ի կեանս իւրում.
քանզի ամ(ենայն) մարդ՝ որ ուտիցէ եւ ըմպիցէ, եւ տեսանիցէ բարի յամ(ենայն) վաստակս իւր, այն պարգեւ ա(ստուծո)յ է։
Գիտացի՝ թէ զամ(ենայն) զոր արար ա(ստուա)ծ՝ այն կայ յաւիտեան. ՛ի ն(ո)ս(ա) ոչինչ յաւելուլ, եւ ՛ի ն(ո)ց(ա)նէ ոչինչ գոյ պակասեցուցանել։ եւ արար ա(ստուա)ծ, զի երկիցեն յերեսաց ն(ո)ր(ա)։
Որ ինչ եղեւն այն ահա կայ, եւ որ ինչ լինելոցն էր՝ ահա եղեւ. եւ ա(ստուա)ծ խնդրեսցէ զհալածեալն։
Դարձեալ տեսի ՛ի ներքոյ արեգական տեղի դատաստանի՝ եւ անդ ամպարիշտ. եւ տեղի արդարոյ՝ եւ անդ բարեպաշտ։
Եւ ասացի ես ՛ի սրտի իմում, թէ զարդարն եւ զամպարիշտն դատի́ ա(ստուա)ծ. զի ժամանակ է ամ(ենայն) իրաց, եւ ՛ի վ(ե)ր(այ) ամ(ենայն) արարածոց ժամ եւ ժամանակ։
Ա́նդ ասացի ես ՛ի սրտի իմում վ(ա)ս(ն) խօսից որդւոց մարդկան՝ եթէ դատի զն(ո)ս(ա) ա(ստուա)ծ. եւ զի ցուցցէ եթէ նոքա անասունք են.
Սակայն եւ ՛ի մէջ ն(ո)ց(ա) պատահար է որդւոց մարդկան։ եւ պատահար է անասնոց, եւ պատահար յամենեսին ՛ի ն(ո)ս(ա)։ Ո(ր)պ(էս) մահ սորա՝ նոյնպէս եւ մահ ն(ո)ր(ա)։ եւ շունչ է յամենեսին։ եւ զի՞նչ առաւելութի(ւն) եղեւ մարդոյ քան զանասնոյ, եւ ոչինչ. զի ամ(ենայն) ինչ ընդունայն է։
Ամենայն ՛ի մի տեղի երթայ. ամ(ենայն) եղեւ ՛ի հողոյ, եւ ամ(ենայն) դառնայ ՛ի հող։
Եւ ո՞վ գիտէ զոգի որդւոց մարդկան՝ թէ ելանէ ՛ի վեր, եւ զշունչ անասնոց՝ թէ իջանէ ՛ի խոնարհ յերկիր։
Եւ տեսի զի ո́չ գոյ բարի։ բայց թէ ուրախ լիցի մարդ յարարածս իւր. զի այն է բաժին ն(ո)ր(ա)։ զի ո՞վ ածիցէ զնա տեսանել զայն ինչ որ յետ ն(ո)ր(ա) լինիցի.
