Ասացի ես ՛ի սրտի իմում. ե́կ եւ փորձեցից զքեզ յուրախութե(ան). եւ տեսից ՛ի բարութե(ան)։ եւ ահա եւ այս ինքն ունայնութի(ւն) է։
Ծաղուն ասացի զբօսանս. եւ ուրախութե(ան)ն զի՞ գործես զայդ։
Եւ խորհեցայ թէ սիրտ իմ ձգեսցէ իբրեւ զգինի զմարմին իմ։ եւ սիրտ իմ առաջնորդեաց իմաստութ(եամ)բ. եւ զօրանալ յուրախու(թ)ե(ան) մինչեւ տեսից ո՞ր իցէ բարին որդւոց մարդկան զոր արասցեն ՛ի ներքոյ արեգական, ՛ի թիւ աւուրց կենաց իւրեանց։
Յաճախեցի ինձ արարս, շինեցի ինձ ապարանս, տնկեցի ինձ այգիս։
Արարի ինձ պարտէզս եւ դրախտս, եւ տնկեցի ՛ի նոսա փայտս ամենաբերս։
Արարի́ ինձ աւազանս ջուրց արբուցանել ՛ի նոցանէ զանտառախիտս մայրեաց։
Ստացայ ծառայս եւ աղախնայս՝ եւ ընդոծինք եղեն ինձ։ եւ ստացուածք անդւոց եւ հօտից բազում եղեն ինձ քան զամենեցուն որ յառաջ եղեալ էին քան զիս յե(րուսաղէ)մ։
Ժողովեցի ինձ արծաթ եւ ոսկի. եւ ստացուածս բազումս զթագաւորաց եւ զգաւառաց։ Արարի ինձ գուսանս եւ երգեցիկս՝ արս եւ կանայս, եւ զփափկութի(ւն)ս որդւոց մարդկան։ արարի ինձ տակառապետս՝ արս եւ կանայս։
եւ մեծացա́յ առաւել քան զամենեսին որ յառաջ էին քան զիս յե(րուսաղէ)մ, նաեւ իմասաութի(ւն) յաւելաւ ինձ։
Եւ զամենայն զոր ինչ խնդրեցին աչք իմ, ո́չ զրկեցի ՛ի նոցանէն, եւ ո́չ արգելի զսիրտ իմ յամենայն ուրախութ(են)է։ Զի սիրտ իմ ուրախ եղեւ յամ(ենայն) վաստակս իմ. եւ այս եղեւ բաժին իմ յա(մենայ)ն վաստակոց իմոց։
Եւ հայեցա́յ ես յամ(ենայն) արարս իմ զոր արարին ձեռք իմ, եւ ՛ի վաստակս զոր վաստակեցայ առնել, եւ ահա ամ(ենայն) ընդունայնու(թ)ի(ւն) է եւ յօժարու(թ)ի(ւն) ոգւոյ. եւ ո́չինչ է առաւելու(թ)ի(ւն) ՛ի ներքոյ արեգական։
Եւ հայեցայ ես տեսանե́լ զիմաստու(թ)ի(ւն), եւ զբօսանս, եւ զանզգամութի(ւն), եթէ ո՞վ է մարդ որ երթիցէ զհետ խորհրդոյն զոր ինչ արար։
Եւ տեսի ես եթէ է առաւելութի(ւն) իմաստու(թ)ե(ան) քան անմտութե(ան). ո(ր)պ(էս) է առաւելու(թ)ի(ւն) լուսոյ քան զխաւարի։
Իմաստնոյն աչք իւր ՛ի գլուխ իւրում, եւ որ անմիտն է՝ ընդ խաւար գնայ։ Եւ գիտացի ես թէ պատահար մի́ պատահելոց է ամենեցուն ն(ո)ց(ա)։
Եւ ասացի ես ՛ի սրտի իմում. թէ ո(ր)պ(էս) պատահարն անզգամին՝ եւ ինձ պատահեսցէ նոյն, եւ ընդէ՞ր իմաստնացայ։ Եւ զաւելորդս խօսեցայ ՛ի սրտի իմում. զի եւ ա́յս իսկ ունայնու(թ)ի(ւն) է։ զի անզգամն ՛ի յաւելորդաց անտի խօսի։
վ(ա)ս(ն) զի ո́չ գոյ յիշատակ իմաստնոյն ընդ անզգամի յաւիտեան. զի արդարեւ իսկ յաւուրցն որ գալոց են ամ(ենայն) ինչ մոռացօնք են։ եւ զիա՞րդ մեռանիցի իմաստունն ընդ անմտին։
Եւ ատեցի ես զկեանս իմ. զի չար էր ինձ արարածն, որ արարեալն էր ՛ի ներքոյ արեգական. զի ամ(ենայն) ինչ ունայնու(թ)ի(ւն) է եւ յոժարու(թ)ի(ւն) ոգւոյ.
Եւ ատեցի ես զամ(ենայն) վաստակս իմ զոր ջանացայ ը(նդ) արեգակամբ, զի թողում ես զնա մարդոյ՝ որ լինելոց է յետ իմ։
Եւ ո՞վ գիտէ՝ իմաստուն լինիցի թէ անմիտ. եւ կամ իշխելո՞ց իցէ ամ(ենայն) վաստակոցն իմոց զոր եսն վաստակեցի, եւ յորս իմաստնացայ ընդ արեգակամբ։ սակայն եւ այս ունայնու(թ)ի(ւն) է։
Եւ դարձայ ես հրաժարեալ սրտիւ իմով, յամ(ենայն) վաստակոց իմոց զոր վաստակեցի ընդ արեգակամբ։
Զի է́ մարդ՝ զի վաստակ ն(ո)ր(ա) իմաստութ(եամ)բ եւ գիտութ(եամ)բ եւ արու(թեամ)բ. եւ մարդ՝ որ ո́չինչ վաստակեաց ՛ի նոյն՝ տացի՞ նմա մասն ն(ո)ր(ա)։ սակայն եւ այս ընդունայնու(թ)ի(ւն) է եւ չարութի(ւն) մեծ։
Զի՞ լինի մարդոյն յամ(ենայն) վաստակս իւր, եւ ՛ի յօժարու(թ)ե(ան) սրտի իւրոյ՝ յորում ինքն ջանայ ՛ի ներքոյ արեգական։
Զի ամ(ենայն) աւուրք ն(ո)ր(ա) ցաւոց, եւ տրտմու(թ)ե(ան) զբօսանք իւր, եւ գիշերի ո́չ ննջէ սիրտ ն(ո)ր(ա)։ սակայն եւ այս ընդունայնութի(ւն) է։
Եւ ո́չ գոյ բարի ինչ մարդոյ, բայց զոր ուտեն՝ եւ ըմպէն. եւ եցոյց անձին իւրում բարիս ՛ի վաստակս իւր։ Սակայն եւ զայն տեսի́ զի ՛ի ձեռանէ ա(ստուծո)յ է.
քանզի ո՞վ իցէ որ ուտիցէ եւ ըմպիցէ առանց ն(ո)ր(ա)։
Զի մարդոյ բարւոյ՝ ետ զիմաստութի(ւն) եւ զգիտութի(ւն)՝ եւ զուրախութի(ւն)։ եւ մեղանչականին ետ զբազում եւ, յաճախել եւ ժողովել, եւ տալ բարւոյն առաջի երեսաց ա(ստուծո)յ։ Սակայն եւ այն ունայնու(թ)ի(ւն) է՝ եւ յօժարու(թ)ի(ւն) ոգւոյ։
