Լա́ւ է այր յանդիմանիչ՝ քան զայր խստապարանոց. զի յանկարծակի հուր հարեալ զնովաւ՝ չլինիցի բժշկու(թ)ի(ւն)։
՛Ի գովու(թ)ե(ան) արդարոց՝ ուրա́խ եղիցին ժողովուրդք. ընդ իշխանու(թ)ի(ւն)ս ամպարշտաց՝ հեծեն արդարք։
Առն իմաստասիրի՝ ուրա́խ առնի հայր իւր. իսկ որ զբոզս արածէ, կորուսանէ զմեծու(թ)ի(ւն)։
Թագաւոր արդար՝ կանգնէ զաշխարհ. եւ այր անօրէն կործանէ։
Որ կազմէ կռիւս յերեսս բարեկամի իւրոյ, պատահեսցէ հաղբս զոտիւք իւրովք։
Առն մեղւորի որոգայթ սաստիկ դիցի. իսկ արդարն՝ յուրախութե(ան) եւ ՛ի խնդութե(ան) եղիցի։
Գիտէ́ արդար դատել զտնանկս. իսկ ամպարիշտն գիտու(թ)ե(ան) ո́չ խելամտէ։ եւ աղքատի՝ ո́չ գտանին միտք իրաւախոհք։
Արք անօրէնք հո́ւր հարին զքաղաքէ. եւ իմաստունք դարձուցին զբարկու(թ)ի(ւն)։
Այր իմաստուն դատի զազգս. եւ այր անզգամ ՛ի բարկանալ իւրում ծա́ղր լինի՝ եւ ո́չ ակնածէ։
Արք արեանց՝ ատեան զարդար. իսկ ուղիղք փափաքեսցեն յանձն ն(ո)ր(ա)։
Զա(մենայ)ն բարկու(թ)ի(ւն) իւր միանգամայն թափէ անզգամ. իսկ իմաստունն մեղմով համբերէ։
թագաւոր՝ որ ունկնդի́ր է բանից անիրաւութե(ան), ամենեքեան որ ը(նդ) նովաւ են՝ անօրէնք են։
Փոխատուի եւ փոխառուի ՛ի մի́ վայր հասելոց, երկոցունց հանդէս առնէ տ(է)ր։
Թագաւոր յորժամ ճշմարտու(թեամ)բ դատիցի զտնանկս, աթոռ ն(ո)ր(ա) ՛ի վկայու(թ)ի(ւն) հաստատեսցի։
Գա́նք եւ կշտամբանք տան զիմաստու(թ)ի(ւն). մանուկ մոլորեալ՝ յամօ́թ առնէ զծնօղս իւր։
՛Ի բազմանալ ամպարշտաց՝ յաճախեն մեղք. իսկ արդարք ՛ի ն(ո)ց(ա) կործանելն՝ զահի́ հարկանին։
Խրատեա́ զորդի քո՝ եւ հանգուսցէ զքեզ, եւ տացէ զա́րդ անձին քում։
Ո́չ գտցի առաջնորդ ազգի անօրինի. իսկ որ պահէ զօրէնս՝ երանելի́ է։
Բանիւք ո́չ խրատի ծառայ խիստ. թէպէտ եւ իմանայցէ չդնէ յունկան։
Յորժամ տեսանիցես զայր յանդուգն բանիւք, գիտասջի́ր զի յո́յս գոյ յանզգամին քան ՛ի նմա։
Որ փափկասուն լինի ՛ի մանկութ(են)է, ՛ի ծառայու(թ)ի(ւն) մատնեսցի. եւ յետոյ մորմոքեսցի յանձն իւր։
Այր անզգամ փորէ զհակառակութի(ւն)։ այր հեզ՝ դարձոյց զմեղս. եւ այր բարկացօղ փորեաց զմեղս։
Ամբարտաւանութի(ւն) զայր նկո́ւն առնէ. իսկ զխոնարհս փառաւոր առնէ տ(է)ր։
Որ բաժանակից լինի գողոց՝ ատեայ զանձն, որք յորժամ երդումն առաջի դիցի՝ լուեալ եւ ո́չ պատմիցեն,
եւ առ երկեւղի եւ ամօթոյ մարդկան յայտնիցեն եւ կործանեսցին. իսկ որ յուսացեալ է ՛ի տ(է)ր ուրա́խ լիցի։ Ամպարշտու(թ)ի(ւն) առն ածէ գայթագղութի(ւն), եւ որ յուսայ ՛ի տ(է)ր՝ ապրեսցի։
Բազումք ողոքեն զերեսս իշխանաց. բայց ՛ի տ(եառն)է ելանեն իրաւունք առն։
Պի́ղծ է արդարոյ այր անօրէն, եւ պի́ղծ է անօրինի՝ ուղիղ ճանապարհ։
