Մի́ պարծիր առ վաղիւն, զի ո́չ գիտես զինչ ծնանիցի քեզ վաղիւն։
Գովեսցէ զքեզ ընկերն՝ եւ մի́ քո բերան, օտարն՝ եւ մի́ քո շրթունք։
Քար՝ ծանր է, եւ աւազ դժուարին առ ՛ի բառնալ. բայց բարկու(թ)ի(ւն) անզգամի ծանրագո́յն է քան զերկոսեան։
Անողորմ է սրտմտութի(ւն), եւ սաստի́կ է բարկու(թ)ի(ւն). այլ ոխակալն եւ ո́չ իմիք ժուժկալէ։
Լա́ւ է յայտնութի(ւն) յանդիմանութե(ան)՝ քան զբարեկամու(թ)ի(ւն) ՛ի ծածուկ։
Լա́ւ են հարուածք բարեկամի, քան զկամակոր համբոյրս թշնամւոյ։
Անձն յագեալ՝ զխորիսխ եւ զմեղր արհամարհէ. բայց անձին կարօտելոյր եւ դառն իբրեւ զքաղցր թուի։
Ո(ր)պ(էս) թռչուն որ թռանի ՛ի բունոյ իւրմէ, նո́յնպէս եւ մարդ ստրկանայ՝ յորժամ օտարանայ յիւրմէ տեղւոյ։
Իւղո́վ եւ խնկով եւ գինւով զուարճանայ սիրտ. եւ բեկանի ՛ի տրտմութ(են)է անձն։
Զբարեկամ քո, եւ զբարեկամ հայրենի մի́ թողուր. եւ ՛ի տուն եղբօր քոյ մի́ մտաներ թշուառացեալ։ Լա́ւ է բարեկամ մերձաւոր, քան եղբայր ՛ի հեռաստանէ բնակեալ։
Իմաստո́ւնս լեր որդեակ՝ զի ուրախ լիցի սիրտ քո. եւ դարձո́ ՛ի քէն զբանս նախատանաց։
Խորագէտն ՛ի գա́լ չարեաց ղօղեաց. եւ անզգամք ընդ առաջ երթեալ ՛ի տո́յժս անկցին։
Զե́րծ ՛ի նմանէ զհանդերձս ն(ո)ր(ա), զի անց թշնամանադիրն. քանզի նա զայլոյն ապականէր։
Որ գովէ զբարեկամ ընդ առաւօտս բարձր ձայնիւ՝ քան զանիծանօղն ո́չինչ առաւել համարեսցի։
Կաթիլ հանէ զմարդ ՛ի տանէ իւրմէ յաւուր ձմերայնոյ. նո́յնպէս եւ կին անզգամ ՛ի տանէ իւրմէ զայր։
Խի́ստ հողմ է հիւսւսի. բայց անուամբ աջոյ կոչի։
Երկաթ զերկաթ խարտէ. եւ այր գրգռէ զերեսս ընկերի։
Որ տնկէ́ թզենի՝ կերիցէ́ զպտուղ ն(ո)ր(ա), եւ որ պահէ զտէր իւր՝ պատուեսցի։
Ո(ր)պ(էս) ո́չ են նման երեսք երեսաց, նոյնպէս եւ ո́չ սիրտք մարդկան սրտից նման են։
Դժոխք եւ կորուստ՝ անյա́գ են. նոյնպէս եւ աչք՝ ագա́հք մարդոյ։ պի́ղծ է առաջի տ(եառ)ն որ արձակէ զաչս, եւ անխրատ՝ եւ ցոփ լեզուաւ։
Փո́րձ արծաթոյ եւ ոսկւոյ ՛ի բովս. եւ այր՝ փորձի ՛ի բերանոյ գովչաց իւրոց։ Սիրտ անօրինի խնդրէ զչարիս. եւ սիրտ ուղիղ՝ խնդրէ զգիտութի(ւն)։
Եթէ հարկանես զանզգամ ՛ի մէջ ատենի եւ անարգես զնա. սակայն ո́չ մերժես զանզգամու(թ)ի(ւն) ՛ի նմանէ։
Խելամտու(թեամ)բ խելամուտ լիցես անձանց խաշանց քոց, եւ հաստատեսցես զսիրտ քո ՛ի վերայ երամակաց քոց։
զի ո́չ յաւիտեան է առն ոյժ, եւ զօրու(թ)ի(ւն), եւ իշխանու(թ)ի(ւն). եւ ո́չ տուեալ են նմա ազգաց յազգս։
Խնա́մ կալ բանջարոյ ՛ի դաշտի, եւ հնձեսցես խոտ. եւ ժողովեա́ զխոտ դալար.
զի եղիցին քեզ ոչխա́րք ձորձաբերք. դարմանեա́ զդաշտս՝ զի եղիցին քեզ գառինք։
Որդեակ՝ յինէն ուսիր զպատգամս զօրաւորս ՛ի կեանս տա́ն քոյ եւ ՛ի կեանս բարեկամաց քոց։
