Որպէս ցօղ ամարայնի եւ անձրեւ ՛ի հունձս, նոյնպէս ո́չ յարգոյ անզգամի պատիւ։
Ո(ր)պ(էս) թռչունք եւ ճնճղուկք թռանին, նո́յնպէս անէծք զուր ումեք ո́չ ելանեն։
Ո(ր)պ(էս) մտրա́կ ձիոյ եւ խթան իշոյ, նո́յնպէս եւ գաւազան ազգի անմտի։
Մի́ տար պատասխանի անզգամի ըստ ն(ո)ր(ա) անզգամու(թ)ե(ա)ն. զի մի́ լինիցիս նմանօղ նմա։
Այլ տո́ւր նմա պատասխանի ը(նդ) անզգամու(թ)ե(ան) ն(ո)ր(ա). զի մի́ իմաստնագոյն երեւեսցի յանձն իւր։
Ճանապարհաց իւրոց նախատինս առնէ, որ առաքէ զբան ՛ի ձեռն անմիտ հրեշտակի։
Կարճեա́ զգնացս ոտից, եւ զառակս ՛ի բերանոյ անզգամի։
Որ դնէ քար ՛ի պարսատիկս՝ նման է առն որ դնէ պատիւ անմտի։
Փշալի́ց լինին ձեռք արբեցողի. եւ ծառայու(թ)ի(ւն) ՛ի ձե́ռս անզգամի։
Բ(ա)զ(ու)մ ծուփս ծփին ա(մենայ)ն մարմինք անզգամաց. զի խորտակին յիմարութի(ւն)ք ն(ո)ց(ա)։
Ո(ր)պ(էս) շուն յորժամ դառնա́յ ՛ի փոխած իւր եւ ատելի́ լինի, նո́յնպէս անզգամն իւրովք չարեօք՝ յորժամ դառնայցէ անդրէն ՛ի մեղս իւր։ Է́ ամօթ որ ածէ զմեղս, եւ է ամօթ որ ածէ զփառս եւ զշնորհս։
Տեսի այր յա́նձն իւր պանծացեալ թէ իմաստո́ւն իցէ. բայց յոյս գոյր յանզգամին քան ՛ի նմա։
Զվա́տ յորժամ յուղի առաքես, ասէ՝ առեւծ ունի զճանապարհս, եւ զհրապարակս սպանօղք։
Ո(ր)պ(էս) գուրք շրջին ՛ի ծղխնւոջ, նո́յնպէս վատ ՛ի մահիճս իւր։
Թաքուցանէ վատ զձեռս իւր ՛ի ծո́ց իւրում, եւ ՛ի բերան իւր դանդաղի́ տանել։
Իմաստնագոյն թուի անձին իւրում վատ, քան զայն որ զմեծութե(ան) աւետիս բերիցէ։
Որպէս որ բուռն հարկանիցէ զշան ձետոյ, նոյնպէս եւ մարդ որ անկանի յայլո́յ դատաստան։
Ո(ր)պ(էս) փորձիչք որ ընդհարկանեն բա́նս ՛ի մարդկանէ, եւ որ վաղվաղէ ընդդէմ բանից՝ նախ նա ընկճի.
նոյնպէս ամենեքեան որ դարանակալ լինին բարեկամաց իւրեանց. եւ յորժամ յանդիմանին, ասեն՝ մեք ընդ խա́ղ արարաք։
՛Ի բազում փայտից զուարթանա́յ հուր. եւ ուր ո́չ գոյ երկմիտ՝ դադարէ կռիւ։
Կրակարանք կայծականց, եւ փայտ հրոյ. եւ ա́յր բանսարկու առ ՛ի յուղե́լ զկռիւ։
Բանք սուտակասպասաց կակո́ւղ են, բայց արկանեն ՛ի շտեմարանս մարտի։
Որ տա́յ արծաթ նենգութ(եամ)բ, իբրեւ ընդ խեցի համարեալ է։ շրթունք ողորկք ծածկե́ն զսիրտս տրտմագինս։
Շրթամբք իւրովք յայտնի առնէ ա(մենայ)ն որ լա́յ զթշնամի. եւ ՛ի սրտի իւրում նիւթէ զնենգութի(ւն)։
Եթէ աղաչիցէ զքեզ թշնամի, եւ ՛ի ձա́յն բարձր աղերսիցէ՝ մի́ հաւատար նմա. զի եւթն չարիք կան ՛ի սրտի նորա։
Որ խղխայթէ զթշնամութի(ւն), յայտ առնէ զնենգու(թ)ի(ւն). սուզանէ́ զվնաս իւր բանգէտն յատենի։
Որ փորէ́ խորխորատ ընկերի իւրում՝ ինքն լցցէ զնա. եւ որ գլէ վէմ՝ յանձն իւր գլեսցէ։
Լեզո́ւ սուտ՝ ատեայ զճշմարտու(թ)ի(ւն). բերան անդադար՝ գործէ խռովու(թ)ի(ւն)ս։
