Յորժամ նստիցիս յընթրիս ուտե́լ ՛ի սեղան հզօրաց. իմանալո́վ իմասջի́ր որինչ առաջի դնիցի, եւ ապա́ մխեսջի́ր զձեռն քո։
Գիտասջի́ր թէ այնպիսի ինչ եւ քեզ պա́րտ է պատրաստել։ ապա թէ ագահագոյն իցես,
մի́ ցանկանայցես խորտկաց ն(ո)ր(ա). զի այն իսկ կցեալ երթալ զկենացն ստութ(են)է։
Մի́ ձգտիր՝ եթէ տնանկ իցեսս՝ ընդ մեծատան, այլ քո իմաստութ(եամ)բդ մերժեա́ ՛ի նմանէ։
Եթէ հաստատեսցես զերես քո ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ր(ա), ո́չ ուրեք երեւի զի հանդերձեալ է ն(ո)ր(ա) ի́ւր թեւս ո(ր)պ(էս) զարծուոյ. եւ դառնայ ՛ի տուն նահապետի իւրոյ։
Մի́ ուտեր հաց ընդ առն չարական. եւ մի́ ցանկանար կերակրոյ ն(ո)ր(ա)։
զոր օրինակ թէ մազ ոք կլանէ՝ ա́յնպէս ուտէ եւ ըմպէ։
Մի́ մուծանիցես զնա առ քեզ, եւ մի́ ուտիցես զհաց քո ընդ նմա, զի նողկտացուցանէ զնա. եւ ապականէ զբանս քո բարիս։
Յակա́նջս անզգամի ամենեւին մի́ խօսիր. զի մի́ անգոսնեսցէ զիմաստուն բանս քո։
Մի́ փոխեր զսահմանս յաւիտենականս. եւ ՛ի ստացուածս սրբոց մի́ մտանիցես։
զի որ փրկէն զն(ո)ս(ա) տ(է)ր հզօր է. եւ դատի զդատաստանս ն(ո)ց(ա) ընդ քեզ։
Տո́ւր ՛ի խրատ զսիրտ քո. եւ զլսելիս քո պատրաստեա́ բանից իմաստու(թ)ե(ան)։
Մի́ խնայեար խրատել զտղայ զի եթէ հարկանես զնա գաւազանաւ՝ ո́չ մեռանի։
դու հարկանես զնա գաւազանաւ, բայց զանձն ն(ո)ր(ա) փրկես ՛ի մահուանէ։
Որդեակ՝ եթէ իմաստուն լինիցի սիրտ քո, ուրա́խ արասցես եւ զի́մ սիրտս։
Եւ եթէ ընդելուզցես զշրթունս քո ը(նդ) շրթունս իմ, միայն թէ ուղի́ղ իցես։
Մի́ նախանձիցի սիրտ քո ընդ մեղաւորս. այլ յերկեւղ տ(եառ)ն կանխեսջի́ր զօրհանապազ։
զի եթէ պահեսցես զնա, եղիցի զաւա́կ քեզ. եւ յոյս քո մի́ մերժեսցի։
Լո́ւր որդեակ՝ եւ լե́ր իմաստուն. եւ ուղղեա զխորհուրդս սրտի քոյ։
Մի́ լինիր արբեցօղ. եւ մի́ նախանձիր ընդ հանգանակօղս մսո́յ վաճառաց։
Զի ա(մենայ)ն արբշիռն եւ բոզանոցն աղքատասցի։ եւ զգեցցի պատառատունս ա(մենայ)ն քնէած։
Լո́ւր որդեակ հօրն որ ծնաւ զքեզ. եւ մի արհամարհեր զծերու(թ)ի(ւն) մօր քոյ։
Զճշմարտութի(ւն) ստացի́ր. եւ մի́ թողուր զիմաստութի(ւն)՝ եւ զխրատ՝ եւ զհանճար։
Բարւո́ք սնուցանէ հայր արդար. եւ ՛ի վ(ե)ր(այ) որդւոյ իմաստնոյ ուրա́խ լինի սիրտ ն(ո)ր(ա)։
Ուրա́խ լիցին հայր եւ մայր քո ՛ի քեզ. եւ խնդասցէ որ ծնաւն զքեզ։
Տո́ւր ցիս որդեակ զսիրտ քո. եւ աչք քո ճանապարհա́ց իմոց սպասեսցեն։
Կարաս՝ ծա́կ է տուն օտար. եւ ջրհոր նե́ղ օտարոտին։
Զի այնպիսին վաղվաղակի սատակեսցի. եւ ա(մենայ)ն անօրէն սպառեցի։
Ո՞ւմ է վայ. ո՞ւմ խռովութի(ւն)ք. ո՞ւմ են դատաստանք. ո՞ւմ դժընդակութի(ւն)ք եւ վարանք. ո՞ւմ են ջաղջախանք տարապարտուց. ո՞յր են կապուտակ ականողիք։
Ոչ ապաքէն ա́յնոցիկ՝ որ յամենն ՛ի գինւոջ, եւ գիտեն ուր գիներբուք լինիցին։
Մի́ արբենայք գինեաւ. այլ խօսեցարո́ւք ընդ մարդս արդարս, եւ խօսեցարո́ւք ընդ միմեանս ՛ի հրապարակս։ Ապա թէ ՛ի տաշտս եւ ՛ի բաժակս արձակիցես զաչս քո, յետոյ շրջիցիս մերկագո́յն եւս քան զսանդատոռն։
Եւ ՛ի վախճանի իբրեւ զօձահար տարածիցիս, եւ իբրեւ իժի թոյնք սփռեսցին։
Աչք քո իբրեւ տեսանիցէ զկին օտար, բերան քո յա́յնժամ խօսիցի զթեւրս։
եւ անկեալ դնիցիս ՛ի սիրտ ծովու՝ եւ իբրեւ զնաւավար ՛ի մէջ բազում մրրկի։
Եւ ասիցես՝ թէ հարկանէին զիս՝ եւ ինձ ո́չ ցաւէր. ա́յպն առնէին զիս՝ եւ ո́չ գիտէի։ ե՞րբ լիցի առաւօտ՝ զի ելեալ խնդրեցից ընդ որում շրջիցիմ։
