Որպէս սահանք ջրոց. նո́յնպէս սիրտ թագաւորի ՛ի ձեռս ա(ստուծո)յ. ընդ որ կոյս կամի հայեցուցանել՝ դարձուսցէ զնա։
Ամենայն այր երեւի անձին իւրում արդար. բայց ուղղէ զսիրտս տ(է)ր։
Գործել զարդարութի(ւն) եւ խօսել զճշմարտութի(ւն), հաճո́յ է առաջի տ(եառ)ն քան զարիւն զոհից։
Մեծամի́տ է ՛ի թշնամանս այր խստասիրտ. լամպար ամպարշտաց՝ մեղք։
Խորհուրդ համառօտ՝ սակայն յառաւելութի(ւն). եւ ա(մենայ)ն վաղվաղուկ՝ սակայն ՛ի նուազու(թ)ի(ւն)։
Որ կուտէ զգանձս ստու(թեամ)բ լեզուի՝ զհետ երթայ սնոտեաց. եւ հասանէ յորոգայթս մահու։
Սսատակումն ամպարշտաց հասցէ, զի ո́չ կամին առնել զիրաւունս։
Առ խոտորեալս՝ խոտորեալ ճանապարհ առաքէ ա(ստուա)ծ. զի սո́ւրբ եւ ուղի́ղ են գործք ն(ո)ր(ա)։
Լա́ւ է բնակել առ անկեան ՛ի ներքո́յ օգոյ, քան ՛ի բռեալս անիրաւութ(եամ)բ, եւ ՛ի տան խառնակութե(ան)։
Անձն ամպարշտի ցանկայ չարեաց. եւ ո́չ գտցէ յումեքէ ողորմու(թ)ի(ւն)։
՛Ի տուժել անխրատի՝ խորագիտագո́յն եւս լինի անմեղն։ առ իմաստութե(ան) հանճառեղն ընդունի զգիտութի(ւն)։
՛ի մի́տ առնու արդար զսիրտ ամպարշտաց. եւ ապականեն զամպարիշտս չարիք։
Որ խնու զլսելիս իւր զի մի́ լուիցէ տկարաց. եւ նա կարդասցէ առ տ(է)ր, եւ ո́չ լուիցէ նմա։
Տուրք գաղտնիք՝ դարձուցանեն զբարկութի(ւն). իսկ որ խնայէ ՙի տուրս՝ սաստիկ բարկութի(ւն) յարուցանէ։
Ուրախու(թ)ի(ւն) արդարոց առնել զիրաւունս. եւ ս(ուր)բն՝ պի́ղծ թուի չարագործաց։
Ա́յր մոլորեալ ՛ի ճանապարհէ արդարութե(ան)՝ ՛ի ժողովս հսկայից հանգիցէ։
Այր կարօտեալ սիրէ́ զուրախութի(ւն)։ որ սիրէ զգինի եւ զձէթ ՛ի մեծու(թ)ի(ւն)։
Ջնջա́ն լինի արդարոյն անօրէնն. եւ ուղղոց որ անցանեն զուխտիւ։
Լա́ւ իցէ բնակել յանապատի՝ քան ընդ կնո́ջ անզգամի լեզուանւոյ եւ բարկացողի։
Գանձ ցանկալի հանգիցէ ՛ի բերան իմաստնոյ. ա́րք տգէտք կլցեն զնա։
Ճանապարհք արդարութե(ան) եւ ողորմածութե(ան) գտցէ զկեանս, եւ զարդարու(թ)ի(ւն) եւ զփառս։
՛Ի վ(ե)ր(այ) ամուր քաղաքաց եհաս իմաստութի(ւն). եւ քակեաց զամուրս յորս յուսացեալէին ամպարիշտք։
Որ պահէ զբերան իւր եւ զլեզու՝ պահէ́ ՛ի նեղութ(են)է զանձն իւր։
Խիստն՝ եւ յանդուգն՝ եւ հպարտն՝ ժանտ կոչին. եւ որ պահէ ոխս անօրէն է։
Ցանկութի(ւն)ք սպանանեն զվատ, զի ո́չ յօժարեն ձեռք ն(ո)ր(ա) գործել ինչ։
Ամպարիշտ ցանկանայ զա(մենայ)ն աւուրս զցանկու(թ)ի(ւն) չարեաց. իսկ արդարն ողորմի եւ տա́յ առանց խնայելոյ։
Պատարագ ամպարշտաց պի́ղծ են առաջի տ(եառ)ն. քանզի անօրէնութ(եամ)բ իսկ մատուցանեն զն(ո)ս(ա)։
Վկա́յ սուտ՝ կորիցէ. այր հլու՝ զգուշութ(եամ)բ խօսեսցի։
Ա́յր ամպարիշտ յանդգնու(թեամ)բ հարկանի ՛ի դիմի. իսկ ուղիղն ինքնին իմանայ զճանապարհս իւր։
Ո́չ է մարդոյ իմաստութի(ւն)՝ ո́չ արութի(ւն), եւ ո́չ խորհուրդ առ ա(ստուա)ծ։
Երիվար պատրաստի յաւուր պատերազմի. բայց ՛ի տ(եառն)է է օգնականութի(ւն)։
