Անառա́կ է գինի՝ եւ թշնամանօղ արբեցու(թ)ի(ւն). եւ ա(մենայ)ն որ խառնակի ընդ ն(ո)ս(ա)՝ չէ́ իմաստուն։
Ո́չինչ է պակաս պատուհաս թագաւորի ՛ի ցասմանէ առիւծու. եւ որ բարկացուցանէ զնա՝ վնա́ս առնէ անձին իւրում։
Փառք են առն խոտորել ՛ի հայհոյութե(ան)ց. իսկ ա(մենայ)ն անզգամ ընդ այնպիսիսն շաղի։
Թէպէտ եւ նախատի վատ՝ ո́չ ամաչէ. նո́յնպէս եւ որ առնու ցորեան՝ փո́խ ամարանի։
Ջուր՝ խո́ր է խորհուրդ սրտի առն. եւ այր իմաստուն քամէ զնա։
Մե́ծ է մարդ եւ պատուական՝ ա́յր ողորմած. բայց զայր հաւատարիմ գո́րծ է գտանել։
Որ շրջի անարատ յարդարու(թ)ե(ան), երանելի́ որդիս թողու զկնի իւր։
Յորժամ թագաւոր արդար նստիցի յաթոռ. ո́չ դառնայցէ ընդդէմ աչաց ն(ո)ր(ա) ա(մենայ)ն չարագործ։
Ո՞վ պարծեսցի սիրտ սուրբ ունել. կամ ո՞վ համարձակիցի՝ եթէ սո́ւրբ իցէ ՛ի մեղաց։
Կշիռ մեծ եւ փոքր, եւ չա́փ կրկին պի́ղծ են առաջի ա(ստուծո)յ երկոքեան. եւ խափանեսցին նոքա, եւ որ առնենն զն(ո)ս(ա). նա եւ ՛ի գնացս իսկ իւր խափանեսցի այր։
Երիտասարդ որ ՛ի սրբու(թ)ե(ան) է՝ ուղի́ղ են ճանապարհք նորա։
Ո́ւնկն լսէ եւ ա́կն տեսանէ. տ(եառ)ն գործուած են երկոքեան։
Մի́ սիրեր զչա́ր խօսել՝ զի մի́ սատակեսցիս. բա́ց զաչս քո, եւ յագեա́ց հացիւ։
Զչարն չա́ր ասէ՝ որոյ զնոյն ստացեալ ունիցի. եւ մատուցեալ յառաջ ապա նովիմբ պարծի։
Է́ ոսկի եւ բազմութի(ւն) անդոց. եւ անօթ պատուական՝ շրթունք գիտութե(ան)։
Զե́րծ զհանդերձ ն(ո)ր(ա) զի երաշխաւոր եղեւ օտարի. եւ ՛ի հիւրութե(ան) գրաւեաց զնա։
Քաղցրացա́ւ առն հաց ստու(թ)ե(ան), եւ լցցի բերան ն(ո)ր(ա) կոպճով։
Խորհուրդք մտօ́ք պատրասեսցին, եւ պատերազմ իմաստու(թեամ)բ մղեսցի։
Որ յայտնէ զխորհուրդս՝ գնա́յ նենգութ(եամ)բ։. եւ ընդ պատրողին շրթամբք իւրովք՝ մի́ խառնակեսցիս։
Որ հայհոյէ զհայրն կամ զմայր՝ շիջցի́ լոյս ն(ո)ր(ա). եւ բիբք աչաց ն(ո)ր(ա) զխաւար տեսցեն։
Մասն փութացեալ յառաջնումն, ՛ի վախճանի ո́չ օրհնեսցի։
Մի́ ասիցես թէ առից վրէժ ՛ի թշնամւոյն. այլ համբե́ր տ(եառ)ն, զի քեզ օգնական լիցի։
Պի́ղծ է առաջի տ(եառ)ն՝ չափ կրկին. եւ կշիռ նենգու(թ)ե(ան) ո́չ է բարւոք առաջի ն(ո)ր(ա)։
՛Ի տ(եառն)է ուղղին գնացք առն. եւ մահկանացուն՝ զիա՞րդ խելամուտ լիցի ճանապարհաց իւրոց։
Որոգայթ է առն վաղվաղել եւ յիւրո́ց ընչից խոստանալ։ թերեւս յետ ուխտելոյն զղջումն լինիցի։
Ցրումն ամպարշտաց՝ թագաւոր իմաստուն. եւ արկանէ զնոքօք անիւ։
Լոյս տ(եառ)ն շունչ մարդկան, եւ որ քննէ զշտեմարանս սրտի։
Ոյ́որմու(թ)ի(ւն) եւ ճշմարտութի(ւն) պահապան թագաւորի. եւ պատեսցեն արդարու(թեամ)բ զաթոռ ն(ո)ր(ա)։
Զա́րդ երիտասարդաց իմաստութի(ւն). եւ փա́ռք ծերոց ալիք։
Վէրք եւ հարուածք պատահեն չարաց. եւ տանջանք ՛ի շտեմարանս որովայնի։
