Լա́ւ է տգիտի որ գնայ միամտու(թեամ)բ իւրով. քան անզգամին որ շաղաւաշուրթն իցէ։
Սակայն տգիտու(թ)ի(ւն) անձին իւրում ո́չ է բարւոք, եւ ՛ի ստիպել ոտից իւրոց մեղանչէ։
Անզգամու(թ)ի(ւն) առն՝ ապականէ́ զճանապարհս ն(ո)ր(ա). եւ ա(ստուծո)յ մե́ղ դնէ ՛ի սրտի իւրում։
Մեծութի(ւն) յաւելու բարեկամս բազումս։ եւ աղքատն՝ եւ ՛ի բո́ւն բարեկամէ անտի քակի։
Վկայ սուտ՝ առանց պատժի ո́չ լիցի։ եւ որ մեղ դնէ տարապարտուց՝ ո́չ ապրեսցի։
Բազումք ողոքեն զերեսս թագաւորաց. եւ ա(մենայ)ն չարակամ նախա́տ լիցի մարդկան։
Ամենայն որ ատեայ զեղբայր աղքատ, հեռի լինի եւ ՛ի սիրոյ ն(ո)ր(ա)։ Խորհուրդ բարի՝ առ որս ճանաչենն զնա, մերձենայ. եւ այր իմաստուն գտցէ զնա։ Որ կարի չա́ր առնէ՝ կատարէ զչարիս. եւ որ գրգռէ զբանս՝ ո́չ ապրեսցի, մանաւանդ որ վարէ զբանս որ ո́չ իւր իցէ։
Որ ստանայ զհանճար՝ սիրէ զանձն. եւ որ պահէ զիմաստու(թ)ի(ւն)՝ պահէ զբարիս։
Վկա́յ սուտ՝ առանց պատժի ո́չ լիցի. եւ որ բորբոքէ զչարութի(ւն)՝ ընկերաց, եւ որ յուզէ զչարու(թ)ի(ւն)՝ կորիցէ։
Ո́չ վայելէ անզգամի փափկու(թ)ի(ւն). եւ եթէ ծառայ սկսանիցի հպարտու(թեամ)բ տիրել։
Այր ողորմած՝ երկայնամիտ լինի. եւ պարծանք ն(ո)ր(ա) գերիվերո́յ լինին անզգամաց։
Սպառնալիք թագաւորի նմա́ն են մռնչելոյ առիւծու. զուարթու(թ)ի(ւն) ն(ո)ր(ա) իբրեւ զցօղ ՛ի վ(ե)ր(այ) դալարոյ։
Ամօթ հօր՝ որդի անմիտ. ո́չ են սուրբ ուխտք վարձուց վարձկանաց։
Զտո́ւնս եւ զստացուածս բաժանեն հարք որդւոց. եւ ՛ի տ(եառն)է պատշաճի կին առն։
Վատու(թ)ի(ւն) ունի զկանացին. անձն գործատեաց՝ քաղցիցէ́։
Որ պահէ զպատուիրանս՝ պահէ զանձն իւր, որ արհամարհէ զճանապարհ իւր՝ կորիցէ։
Փո́խ տայ ա(ստուծո)յ որ ողորմի տնանկին, ը(նդ) տրոց ն(ո)ր(ա) հատուսցէ́ նմա։
Խրատեա́ զորդի քո՝ զի այնպէս եղիցի քեզ յո́յս բարի. եւ ՛ի թշնամանս մի́ հպարտանար անձամբ քով։ Զի եթէ հարկանես զնա գաւազանաւ՝ ո́չ մեռանի. բայց զանձն ն(ո)ր(ա) փրկես ՛ի մահուանէ։
Այր չարաբար՝ բազումս տուժեսցի. եւ եթէ եւս ժանտանայցէ՝ եւ զա́նձն եւս դիցէ ՛ի վ(ե)ր(այ)։
Լո́ւր որդեակ խրատու հօր քոյ. զի իմաստո́ւն եղիցիս ՛ի վախճանի քում։
Բազո́ւմ խորհուրդք են ՛ի սրտի առն. բայց խորհուրդ ա(ստուծո)յ յաւիտեան մնայ։
Պտուղ առն՝ ողորմածութի(ւն) իւր։ լա́ւ է աղքատ արդար քան զմեծատուն սուտ։
Երկեւղ տ(եառ)ն ՛ի կենդանութի(ւն) առն. իսկ աներկեւղն մոլորեալ ՛ի դրունս՝ բնակեսցէ ՛ի տեղիս ուր ո́չ լիցի այցելու(թ)ի(ւն) յաւիրտենից։
Որ թաքուցանէ զձեռս իւր ՛ի ծոց իւր զուր, եւ ո́չ ՛ի վերան իւր տարցի զն(ո)ս(ա)։
՛Ի չարչարել անզգամի՝ խորագիտագոյն եւս լինի անմեղն. ապա թէ յանդիմանես զայր իմաստուն՝ ՛ի միտ առցէ զհանճար։
Որդի որ անարգէ զհայր եւ մերժէ զմայր, ամօթ կրէ եւ նախա́տ լիցի։
Որդի որ թողուցու պահել զխրատ հօր, խորհի զճառս չարեաց։
Որ յերաշխի առնու զմանուկ անմիտ՝ թշնամանս առնէ օրինաց։ եւ բերան ամպարշտաց կլանէ զդատաստանս։
Պատրաստին անխրատից տանջանք. նոյնպէս եւ պատի́ժք անզգամաց։
