Պատճառս խնդրէ այր որ կամիցի քակել ՛ի բարեկամաց իւրոց. յա(մենայ)ն ժամանակի նախա́տ լիցի։
Ո́չինչ պիտոյ է իմաստութի(ւն) պակասամտի. զի առաւե́լ եւս վարի անզգամութ(եամ)բ։
Յորժամ հասանէ ամպարիշտ ՛ի խորս չարեաց՝ արհամարհէ. բայց գա́ն ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ր(ա) անարգանք եւ նախատինք։
Ջուր խո́ր է խորհուրդ ՛ի սրտի առն. գե́տ բղխեալ եւ աղբեւր կենաց։
Ա́կն առնուլ ամպարշտի չե́ բարւոք. եւ ոչ զիրաւունս խոտորել արդարոյ ՛ի դատաստանի։
Շրթունք անզգամի հասուցանեն զնա ՛ի չարիս. եւ բերան ն(ո)ր(ա) տանդո́ւգն մա́հ կոչէ ՛ի վ(ե)ր(այ)։
Բերան անզգամի բեկումն է նմա. եւ շրթունք ն(ո)ր(ա) որոգա́յթ անձին իւրում։
Զվատ կործանէ երկեւղ. անձինք կանացեաց քաղցիցեն։
Որ զանձն իւր ո́չ բժշկէ ՛ի գործս իւր, եղբա́յր է նա այնորիկ՝ որ անձին առնիցէ։
՛Ի մեծու(թեն)է զօրու(թ)ե(ան) յայտնի́ է անուն տ(եառ)ն. եւ առ նա ընթացեալ արդարոց բարձրանան։
Ստացուածք առն մեծատան քաղա́ք ամուր եւ փառք ն(ո)ր(ա) մեծապէս հովանի ունին։
Յառաջ քան զբեկումն հպարտանայ սիրտ առն. եւ յառաջ քան զկարծիս իւր կորանայ։
Որ տայ պատասխանի բան մինչչեւ լուեալ իցէ ինչ՝ անզգամութի(ւն) է նմա եւ նախատինք։
Զցասումն առն հանդարտեցուցանէ ծառայ իմաստուն. այլ առն նեղասրտի ո՞վ ունիցի ժոյժ։
Սիրտ իմաստնոյ ստանայ զհանճար. ականջք իմաստնոց խնդրեն զխորհուրդս։
Տուրք մարդոյ ընդարձակեցուցանեն զնա, եւ ընդ իշխանս նստուցանեն զնա։
Արդար՝ անձին իւրում չարախօսէ իսկզբան բանից իւրոց, զի յորժամ սկսանի́ ոսոխն յանդիմանի։
Զհակառակու(թ)ի(ւն)ս ցածուցանէ լո́ւռ լուռն. եւ ՛ի մէջ բռնաւորաց ընտրէ զիրս։
Եղբայր յեղբօրէ օգնեալ՝ իբրեւ զքաղաք ամուր. եւ զօրացեալ բարձրացեալ իբրեւ զթագաւորութի(ւն) հաստատեալ։
՛Ի պտղոյ բերանոյ այր յագեցուցանէ զորովայն իւր. եւ ՛ի պտղոյ շրթանց իւրոց յագեսցի։
Մա́հ եւ կեանք ՛ի ձեռս լեզուի. եւ որ յաղթէ նմա՝ կերիցէ́ զպտուղ ն(ո)ր(ա)։
Որ եգիտ կին բարի՝ եգիտ շնորհս. եւ ընկալաւ յա(ստուծո)յ ուրախու(թ)ի(ւն)։ Որ հարկանէ զկին բարի՝ հանէ́ զբարիս. եւ որ ունի կին շուն՝ անմի́տ է եւ ամպարիշտ։
Յողո́ք բանի եւ եթ կայ տնանկն. եւ մեծատունն յանդուգն տայ պատասխանի։
Այր ՛ի բոզանոց՝ լկտու(թեամ)բ գնայ։ Լա́ւ է բարեկամ մերձաւոր՝ քան զեղբայր հեռաւոր։
