Լա́ւ է պատառ մի համով խաղաղու(թեամ)բ, քան զտունս լի́ զենլեօք եւ բարեօք թշնամութ(եամ)բ։
Ծառայ իմաստուն տիրեսցէ տերանց անմտաց. եւ ընդ եղբարս բաժանեսցի մասն։
Որպէս փորձի ՛ի բովս արծա́թ եւ ոսկի, նո́յնպէս ընտրէ զսիրտս ա(ստուա)ծ։
Չարի հնազանդի լեզո́ւ անօրինաց, եւ արդար ո́չ հայի ՛ի շրթունս սուտս։ Հաւատացելոյն ա(մենայ)ն աշխարհ ընչիւք լի́ է. անհաւատին եւ ո́չ դանգ մի։
Որ կատակէ զաղքատով՝ բարկացուցանէ զարարիչ ն(ո)ր(ա). եւ որ ո́տն հարկանէ կորուսելոյն՝ ո́չ արդարասցի։ իսկ որ գթայն՝ ողորմու(թ)ի(ւն) գտցէ։
Պսակ ծերոց՝ որդիք որդւոց. պարծանք որդւոց հարք իւրեանց։
Ո́չ վայելեն անզգամաց շրթունք հաւատարիմք. եւ ո́չ արդարոյ շրթունք սուտք։
Վա́րձ շնորհաց խրատ՝ որոց կրեն զնա. զի ուր եւ դառնայցէ՝ աջողեսցի́։
Որ ծածկէ զյանցանս՝ խնդրէ զբարեկամութի(ւն). իսկ որ ատեայ զծածկելն, քակէ զբարեկամս եւ զընտանիս։
Փշրէ զսիրտս իմաստնոց սպառնալիք. իսկ անմիտն թէպէտ եւ բազում գան ըմպէ՝ չառնու ՛ի միտ։
Զհակառակութի(ւն)ս յարուցանէ ա(մենայ)ն շարակամ։ իսկ տ(է)ր հրեշտակ անողո́րմ արձակէ ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ր(ա)։
Անկցի հո́գ ՛ի սիրտ առն իմաստնոյ. եւ անմիտք խորհին զչարիս։
Որ հատուցանէ չար փոխանակ բարւոյ, չար ՛ի տանէ ն(ո)ր(ա) մի́ պակասեսցէ։
Իշխանութի(ւն) բանի՝ տայ սկի́զբն արդարութե(ան). եւ առաջնորդ լինի կարօտու(թ)ե(ան)՝ հակառակութի(ւն) եւ կռիւ։
Որ արդար համարի զանիրաւն, եւ անիրաւ զարդարն. պիղծ եւ գարշելի են առաջի տ(եառ)ն երկոքին։
Ընդէ՞ր գտանին ստացուածք՝ անմտի. զի իմանալ զիմաստու(թ)ի(ւն) անմիտն ո́չ կարէ։ Որ բարձր առնէ զտուն իւր՝ խնդրէ զբեկումն. եւ կամակորէ́ յուսմանէ, անկցի́ ՛ի չարիս։
Յա(մենայ)ն ժամանակի բարեկամք եղիցին քո. բայց եղբարք՝ ՛ի վիշտս եղիցին քե́զ պիտոյ. զի վ(ա)ս(ն) ա́յնորիկ իսկ ծնանին։
Ա́յր անմիտ կայթէ եւ խնդա́յ յորժամ երաշխաւոր լինի բարեկամի իւրոյ։
եւ վնասասէրն խնդայ ընդ կռիւ. բարձրացուցանէ զտուն իւր՝ եւ խնդրէ զբեկումն։
եւ խստասիրտն՝ բարեաց ո́չ պատահէ։ Այր յեղյեղուկ լեզուաւ անկցի́ ՛ի չարիս։
սիրտ անզգամի ցա́ւ է կրելեաց իւրոց։ Ո́չ ուրախ լինի հայր ՛ի վ(ե)ր(այ) որդւոյ անխրատի։ որդի իմաստուն՝ ուրա́խ առնէ զմայր իւր։
Սիրտ ուրախ բարեմոյն առնէ. առն հոգածի՝ ցամաքեն ոսկերք։
Որ առնու կաշառ ՛ի գոգ իւր տարապարտուց՝ ո́չ աջողին ճանապարհք ն(ո)ր(ա)։ ամպարիշտ խոտորի ՛ի ճանապարհաց արդարութե(ան)։
Երեսք առն հանճարեղի իմաստունք. աչք անմտի զվայրօք յածին։
Բարկու(թ)ի(ւն) հօր որդի անմիտ։ եւ ցաւք են ծնանելեաց ն(ո)ր(ա)։
Տուժել զայր արդար՝ չէ́ բարւոք. եւ ո́չ նենգել զարդարն իշխանաց յիրաւանց վերայ։
Որ խնայէ բան խիստ հանել՝ իմաստո́ւն է։ այր երկայնամիտ՝ հանճարե́ղ է։
Զանմիտն հարցին՝ թէ իմաստու(թ)ի(ւն) իցէ՞ ինչ, եւ իմաստութի(ւն) համարիցի՞. պապանձեցաւ եւ համարեցաւ թէ իմաստո́ւն իցէ։
