Պատասխանի ողոք՝ դարձուցանէ զսրտմտու(թ)ի(ւն)։ Բան խիստ՝ յարուցանէ զբարկու(թ)ի(ւն).
լեզո́ւ իմաստնոյ գիտէ զբարիս։ Բերան անզգամաց պատմեն զչարիս։
յա(մենայ)ն տեղիս աչք տ(եառ)ն գիտեն զբարիս եւ զչարս։
Բժշկութի(ւն) լեզուի՝ ծա́ռ կենաց. եւ որ պահէն զնա՝ լցցի́ հոգւով։
Անզգամն՝ անգոսնէ զխրատ հօր. որ պահէ զյանդիմանու(թ)ի(ւն)՝ խորագէ́տ է։ ՛Ի յաճախել արդարութե(ան)՝ զօրութի(ւն) բազում. եւ ամպարիշտք արմատաքի́ յերկրէ կորիցեն։
Տունք արդարոց զօրութ(եամ)բ բազմաւ. պտուղք ամպարշտաց կորիցեն։
Շրթունք իմաստնոց՝ հաստատեալ են իմաստութ(եամ)բ. սիրտք անմտաց ո́չ են անսխալք։
Պատարագք ամպարշտաց՝ պի́ղծ են առաջի ա(ստուծո)յ։ ուխտք ուղղոց՝ ընդունելի́ են նմա։
Պի́ղծ են առաջի տ(եառ)ն ճանապարհք ամպարշտաց. իսկ որ երթայ զհետ արդարութե(ան)՝ սիրէ զնա։
Խրատ անմեղին՝ ճանաչի́ մերձաւորաց, իսկ որ ատեանն զյանդիմանութի(ւն)՝ վախճանեսցին անարգանօք։
Դժոխք եւ կորուստ յայտնի́ են առաջի տ(եառ)ն. զիա՞րդ ոչ եւ սիրտք մարդկան։
Ո́չ սիրէ անխրատն զյանդիմանիչս իւր, եւ ընդ իմաստունս ո́չ խօսեսցի։
Սրտի բերկրեցելոյ երեսք ծաղկին. եւ ոգի որ ՛ի տրտմութե(ան) թախծեալ շրջի։
Սիրտ ուղիղ՝ խնդրէ զիմաստու(թ)ի(ւն). եւ բերան անխրատից՝ տեղեկանա́յ չարեաց։
Յա(մենայ)ն ժամանակս աչք չարաց՝ սպասեն չարեաց, իսկ բարիքն՝ հանդարտեն յա(մենայ)ն ժամ։
Լա́ւ է փոքր բաժին երկիւղիւ տ(եառ)ն, քան զգանձս մեծամեծս աներկիւղու(թեամ)բ։
Լա́ւ է կոչունք բանջարեղէնք՝ սիրո́վ եւ շնորհիւ, քան զուարակ ՛ի մսրոյ թշնամութ(եամ)բ։
Այր բարկացօղ՝ նիւթէ́ զկռիւս. իսկ երկայնամիտն եւ զհանդերձեալն ցածուցանէ։ Այր երկայնամիտ շիջուցանէ զդատաստանս. իսկ ամպարիշտն՝ առաւել եւս գրգռէ։
Ճանապարհք վատաց՝ կցեալ են փշովք, իսկ ժրացն վարունք են։
Որդի իմաստուն՝ ուրա́խ առնէ զհայր. որդի անմի́տ՝ արհամարհէ զմայր իւր։
Սիրտ անմտի կարօ́տ է հանճարոյ. այր իմաստուն ուղորդ գնայ։
Յապաղեն զխորհուրդս՝ որ ո́չ պատուեն զխորհրդակիցս։ ՛Ի սիրտս խորհրդականաց հաստատի́ խորհուրդ։
եւ ո́չ հնազանդի նմա անզգամ. եւ ո́չ ասիցէ դիպօղ ինչ եւ բարի հասարակաց։
Ճանապարհք կենաց ՛ի խորհուրդս իմաստնոց, զի խորշեալ ՛ի դժոխոց՝ փրկեսցի։
Զտունս թշնամանողաց կործանէ́ տ(է)ր. եւ հաստատէ զսահմանս սրբոց եւ այրեաց։
Պի́ղծ է առաջի տ(եառ)ն խորհուրդ անիրաւ. բանք սրբոց պարկե́շտ են։
Սատակէ զանձն իւր կաշառառուն. իսկ որ ատեայ զկաշառս՝ կեցցէ́։ Ողորմութ(եամ)բ եւ հաւատո́վ սրբին մեղք. երկիւղիւ տ(եառ)ն խորշի ա(մենայ)ն ոք ՛ի չարէ։
Սիրտք արդարոց խոկան զհաւատս, բերան ամպարշտի պատասխանի տայ զչարիս։ Ընդունելի́ են առաջի տ(եառ)ն ճանապարհք մարդոց արդարոց. վ(ա)ս(ն) ն(ո)ց(ա) եւ թշնամիք բարեկամք լինին։
Հեռի́ է ա(ստուա)ծ յամպարտաց. եւ աղօթից արդարոց՝ լսէ́։ Լա́ւ է սակաւ ինչ առնուլ արդարութ(եամ)բ, քան զբազում արդիւնս աներկիւղութ(եամ)բ։ Սիրտ առն խորհեսցի զիրաւունս. զի յա(ստուծո)յ ուղղեսցին գնացք ն(ո)ր(ա)։
Ակն որ տեսանէ զբարիս՝ ուրա́խ առնէ զսիրտ. համբաւ բարեաց պարարէ զոսկերս։
Որ մերժէ զխրատ՝ ատեա́յ զանձն. որ պահէ զյանդիմանութի(ւն)՝ ստանա́յ զհանճար։
Երկեւղ տ(եառ)ն խրատ եւ իմաստու(թ)ի(ւն). եւ սկի́զբն փառաց պատասխանի արասցէ նմա։
