Իմաստուն կանայք՝ շինեցին տունս. իսկ անզգամքն ձեռօք իւրեանց կործանեցին։
Որ գնայ ուղիղ՝ երկնչի ՛ի տ(եառն)է. եւ որ կամակորի ՛ի ճանապարհս իւր՝ անարգեսցի։
՛Ի բերանոյ անզգամաց՝ գաւազան թշնամանաց. շրթունք իմաստնոց զգո́յշ լինիցին ն(ո)ց(ա)։
Ուր ո́չ գոն եզինք՝ մսուրք սուրբ են. եւ ուր բազում արդիւնք են, յայտնի́ է եզին զօրութի(ւն)։
Վկայ հաւատարիմ՝ ո́չ ստէ. բորբոքէ́ զստութի(ւն)՝ վկայ անիրաւ։
Խնդրեսցես զիմաստու(թ)ի(ւն) առ ՛ի չարաց՝ եւ ո́չ գտցես. եւ զհանճար առ յիմաստնոց՝ դիւրաւ։
Ամենայն ինչ հակառա́կ է անզգամի. զէն հանճարոյ շրթունք իմաստունք։
Իմաստութի(ւն) խորագիտաց՝ ծանիցէ զճանապարհս ն(ո)ց(ա). անմտու(թ)ի(ւն) անզգամաց՝ մոլորու(թեամ)բ։
Տունք անօրինաց պարտաւորեսցին ՛ի սրբութ(են)է. տունք արդարոց՝ ընդունելի́ են նմա։
Սիրտ առն ընդ մտատարի՝ տրտմութի(ւն) է անձին իւրոյ. եւ յորժամ ուրախ լինի՝ չխառնի ը(նդ) թշնամանս։
Տունք ամպարշտաց՝ կործանեսցին. յա́րկք արդարոց՝ հաստատեսցին։
Են ճանապարհք որ թուին մարդկան թէ ուղիղ իցեն. բայց կատարած ն(ո)ց(ա) երթայ յատա́կս դժոխոց։
Ընդ ուրախութի(ւն)ս՝ ո́չ խառնի տրտմու(թ)ի(ւն). բայց յետոյ ուրախութի(ւն)ն ՛ի սո́ւգ գայ։
Յիւրոց ճանապարհաց յագեսցի խստասի́րտն. եւ ՛ի խորհրդոց իւրոց ուղղեսցի այր բարերար։
Անմեղն հաւատա́յ ա(մենայ)ն բանի. իսկ խորագէտն գա́յ ՛ի զղջումն։
Իմաստունն զարհուրեալ՝ խոտորեցաւ ՛ի չարէ. իսկ անզգամն յանձնապաստան խառնակի́ ը(նդ) անօրինին։
Բարկասիրտ՝ գործէ առանց խորհրդոյ. եւ այր իմաստուն՝ յո́յժ համբերէ։
Բաժանին ամպարիշտք ՛ի չարիս. իսկ խորագէտք զօրանան իմաստութ(եամ)բ։
Գայթագղեսցին չարք առաջի բարեաց. եւ ամպարիշտք կողկողեսցին առ դրունս արդարոց։
Բարեկամք ատեսցեն զբարեկամս աղքատս. բարեկամք մեծատանց բազումք։
Որ անարգէ զտնանկն՝ մեղանչէ. եւ որ ողորմի աղքատի՝ երանելի է։
Մոլորեալք նիւթեն զչարիս. զողորմու(թ)ի(ւն) եւ զճշմարտու(թ)ի(ւն)՝ նիւթեն բարիք։ Ո́չ գիտեն զողորմութի(ւն) եւ զհաւատ՝ նիւթօղք չարեաց, ողորմու(թ)ի(ւն) եւ հաւատք ա նիւթօղս բարեաց։
Ամենայնի որ հոգայ՝ մի ինչ աւելի է իմաստու(թ)ի(ւն). իսկ անձնդիւրն եւ անհոգն՝ ՛ի կարօտու(թ)ե(ան) եղիցի։
Պսակ իմաստնոց՝ խորագիտու(թ)ի(ւն). եւ գնացք անմտաց՝ չարու(թ)ի(ւն)։
Փրկէ́ զանձն՝ վկայ հաւատարիմ. եւ բորբոքէ ստու(թեամ)բ նենգաւորն։
Յերկեւղ տ(եառ)ն՝ յոյս զօրու(թ)ե(ան). եւ որդւոց իւրոց թողու զհաստատու(թ)ի(ւն) խաղաղու(թ)ե(ան)։
Հրաման տ(եառ)ն աղբեւր կենաց. եւ առնէ խոտորել յորոգայթից մահու։
՛Ի բազո́ւմ զօրս՝ փառք թագաւորի. ՛ի նուազել ժողովրդոց՝ բեկումն հզօրաց։
Այր երկայնամիտ՝ բազմապատիկ է խորհրդովք. իսկ կարճամիտն՝ յոյժ անմիտ է։
Այր հեզ՝ բժի́շկ է սրտի. ցե́ց ոսկերաց սիրտ հոգած։
Որ զրպարտէ զտնանկն՝ բարկացուցանէ զարարիչ ն(ո)ր(ա), եւ որ պատուէ զնա՝ ողորմի աղքատի։
Չարեօք իւրովք մերժի́ ամպարիշտն, եւ որ յուսայ յանձին սրբութի(ւն)՝ արդա́ր է։
՛Ի սիրտ առատ հանգչի իմաստութի(ւն). եւ ՛ի սիրտ անմտաց ո́չ ծանիցի։
Արդարութի(ւն) զազգ բարձրացուցանէ. նուզեցուցանեն զազգս մեղք։
Ընդունելի́ է թագաւորի սպասաւո́ր իմաստուն. եւ իւրով շութափութ(եամ)բ թօթափէ զանարգանս։ Բարկու(թ)ի(ւն) կորուսանէ զիմաստունս։
