Կշիռք նենգու(թ)ե(ան) պիղծ են առաջի տ(եառ)ն. կշիռ արդար ընդունելի́ է նմա։
Յոր վայր մտանեն թշնամանք, անդ են եւ անարգանք։ Բերան խորանհաց խոկայ զիմաստութի(ւն).
կատարումն ուղղոց առաջնորդեսցէ́ ն(ո)ց(ա) եւ գայթագղու(թ)ի(ւն) արհամարհողաց աւերեսցէ́ զն(ո)ս(ա)։
Ոչ օգնեսցեն ինչք յաւուր բարկութե(ան). այլ արդարութի(ւն) փրկէ ՛ի մահուանէ։ Մեռաւ արդար՝ եւ եթող զղջումն յոյժ։ յանդուգն եւ ոտնահարութի(ւն) լինի կորուստ ամպարշտաց։
Արդարու(թ)ի(ւն) անբծի ուղղէ́ զճանապարհս, եւ յամպարշտութի(ւն)ս արկանէ անիրաւութի(ւն)։
Արդարու(թ)ի(ւն) արանց ուղղոց փրկէ զն(ո)ս(ա). անմտու(թեամ)բ կորնչին անօրէնք։
՛Ի վախճանել առն արդարոյ ո́չ կորնչի յոյս. բայց պարծանք ամպարշտաց կորիցեն։
Արդար՝ յորսողաց փրծանի, եւ փոխանակ ն(ո)ր(ա) մատնի́ ամպարիշտն։
՛Ի բերանս անօրինաց որոգա́յթ ընկերաց. իմաստութի(ւն) արդարոց յաջողեալ է։
՛Ի բարութե(ան) արդարոց յօրինեցաւ քաղաք. եւ ՛ի կորստեան ամպարշտաց եղեւ ուրախու(թ)ի(ւն)։
Յօրհնու(թ)ե(ան) ուղղոց բարձրասցի քաղաք. եւ բերանօք ամպարշտաց կործանեսցի։
Արհամարհէ զընկերս այր պակասամիտ. այր իմաստուն զլռութի(ւն) սիրէ։
Այր երկխօս՝ յայտնէ զխորհուրդս յատենի, իսկ հաւատարիմն ոգւով՝ ծածկէ զիրս։
Որոց ո́չ գոյ առաջնորդու(թ)ի(ւն)՝ թօթափին իբրեւ զտերեւ. փրկու(թ)ի(ւն) գոյ ՛ի խորհուրդս բազումս։
Անզգամ՝ չարիս գործէ յորժամ խառնակիցի ընդ արդարոյ. եւ ատեայ զբարբառ զգուշութե(ան)։
Կին շնորհակալ բա́րձր առնէ զփառս առն իւրոյ. եւ աթոռ անարգու(թ)ե(ան)՝ կին որ ատեայ զիրաւունս։ ՛Ի մեծութ(են)է վատք՝ կարօտեալ լինին. իսկ որ ժիրքն են՝ հաստատին մեծու(թեամ)բ։
Անձին իւրում բարի գործէ այր ողորմած, կորուսանէ զմարմին իւր՝ ա́յր անողորմ։
Ամպարիշտ՝ գործէ զգործս անիրաւու(թ)ե(ան). զաւակ արդարոց՝ վարձկան ճշմարտու(թ)ե(ան)։
Որդի արդար՝ ծնանի ՛ի կեանս. հալածանք ամպարշտաց ՛ի մահ։
Պի́ղծ են տ(եառ)ն ճանապարհք թեւրք. ընդունելի են նմա ա(մենայ)ն անբիծք ճանապարհաւ։
Որ ձեռներէց լինի տարապարտուց, առանց պատժի ո́չ լիցի։ Իսկ որ սերմանէ զարդարութի(ւն), կալցի վարձս հաւատարիմ։
Իբրեւ գինդ ոսկի ՛ի քիթ խոզի՝ ա́յնպէս կնոջ չարաբարոյի գեղեցկութի(ւն)։
Ցանկու(թ)ի(ւն) արդարոց ա(մենայ)ն բարու(թեամ)բ. յոյս ամպարշտի կորիցէ։
Ե́ն որ զիւրեանց սերմանեն՝ եւ բազմապատիկ առնեն, եւ են՝ որ յանիրաւու(թեն)է ժողովեն՝ կարօտանան։
Ա(մենայ)ն անձն օրհնեալ՝ պարզամիտ է. եւ այր բարկացօղ՝ տգե́ղ է կերպարանօք։
Որ խնայէ զցորեան՝ լքցէ́ զնա օտարաց. եւ որ ճշդէ զցորեան՝ հրապարականէծ լիցի. այլ օրհնու(թ)ի(ւն) ՛ի գլուխս սփռողաց։
Որ նիւթէ զբարիս՝ խնդրէ́ զշնորհս բարութե(ան). իսկ որ խնդրէ զչար՝ հասցէ նմա։
Որ յուսայ ՛ի մեծութի(ւն)՝ կործանեսցի, իսկ որ վերակացու լիցի արդարոց՝ նա ծագեսցէ։
Որ ո́չ գայցէ զտամբ իւրով, նա զհողմս ժառանգեսցէ. եւ ծառայեսցէ անմիտն իմաստնոյն։
՛Ի պտղոյ արդարութե(ան) բուսանի ծա́ռ կենաց. բարձցին տարաժամ անձինք անօրինաց։
Եթէ արդարն հազիւ կեցցէ, իսկ մեղաւորն եւ ամպարիշտն ո՞ւր գտանիցին։
