Որդեակ՝ պահեա́ զբանս իմ, եւ զպատուիրանս իմ ծածկեա́ յանձի́ն քում։ Որդեակ՝ պատուեա́ զտ(է)ր՝ եւ զօրացիր, եւ բա́ց ՛ի նմանէ յայլ ումեքէ մի́ երկնչիր։
Որդեակ՝ պահեա́ զպատուիրանս իմ եւ կեցցես. եւ զբանս իմ իբրեւ զբի́բ աչաց։
Յե́ռ զն(ո)ս(ա) ընդ մատունս քո. եւ գրեա́ յընդարձակութի(ւն) սրտի քոյ։
Ասա́ զիմաստութի(ւն) քո́յր քեզ լինել, եւ զհանճա́ր արա քեզ ծանօթ.
զի պահեսցէ զքեզ ՛ի կնոջէ օտարէ եւ ՛ի չարէ։ Յորժամ բանիւք զքեզ ՛ի պատրանս արկանիցէ.
՛ի պատուհանից տան իւրոյ ՛ի հրապարակս կարկառեալ։
Զորս տեսանիցէ յանմիտ մանկանց, զպակասամիտս յերիտասարդաց.
որ անցանիցեն ընդ հրապարակս առ ակա́մբ գնացից տան ն(ո)ր(ա).
եւ խօսիցի ընդ խաւար երեկոյին. յորժամ դադարեալ ՛ի մթոց գիշերոյն իցեն։
Եւ կինն ընդառա́ջ լինի նմա պոռնկութե(ան) կերպարանօք. որ յիմարեցուցանէ զմիտս երիտասարդաց՝ որ արբեալ եւ պակշոտեալ։
Եւ ՛ի տան ո́չ դադարեն ոտք ն(ո)ր(ա)։
ժամանակ ինչ արտաքոյ յածի եւ ժամանակ ինչ ընդ հրապարակս առ ա(մենայ)ն անկեան դարանակալ լինի։
Ապա բուռն հարեալ համբուրեա́ց զնա, եւ լրբենի երեսօք ասէ ցնա։
Ուխտք խաղաղութե(ան) են ինձ. այսօր հատուցանե́մ զաղօթս իմ։
Սմին իրի իսկ ելի ընդ առաջ քո. ցանկացեալ երեսաց քոց գտի զքեզ։
Երիզապա́տ պնդեցի զգահոյս իմ։ Պաստառալի́ր եգիպտացւովք զարդարեցի։
Քրքմացան պատրաստեցի զանկողինս իմ. եւ զտուն իմ կինամոմով խնկեցի։
Ե́կ եւ վայելեսցուք սիրով մինչեւ ցառաւօտն. ե́կ եւ խաղասցուք ցանկու(թեամ)բ։
Զի ո́չ է այր իմ ՛ի տան. այլ գնացեալ է ճանապարհ հեռի։
Զքսակն արծաթոյ ՛ի ձեռին իւրում առեալ, յետ բազում ժամանակաց՝ թէ́ ուրեք գայցէ ՛ի տուն։
Եւ մոլորեցո́յց զնա բազում բանիւք, եւ խեղդիւք շրթանց իւրոց վարանեա́ց զնա։
Եւ նա գնա́ց զկնի ն(ո)ր(ա) յիմարեալ՝ իբրեւ արջառ ՛ի սպանումն, եւ իբրեւ զշուն տոռամբ.
կամ իբրեւ զեղջիւրու հարեալ նետիւ ընդ լերդակողմն։ եւ փութայ իբրեւ զհաւ ՛ի ծաւղակս. եւ ո́չ գիտէ թէ զոգին հալածական տանի։
Արդ որդեակ՝ լո́ւր ինձ. եւ անսա́ բանից բերանոյ իմոյ։
Մի́ խոտորեսցի սիրտ քո ՛ի ճանապարհս ն(ո)ր(ա), եւ մի́ մոլորիցիս ՛ի շաւիղս ն(ո)ր(ա)։
Զի զբազո́ւմս տապաստ արկեալ է ն(ո)ր(ա) խոցոտելով, եւ անթիւ են սպանեալք ՛ի նմանէ։
Ճանապարհք դժոխո́ց են տուն ն(ո)ր(ա). որ իջուցանեն ՛ի շտեմարանս մահու։
