Տ(է)ր ապաւէն եղեր մեր ազգէ մինչեւ յազգ.
մինչչե́ւ լերինք հաստատեալ էին, մինչչե́ւ ստեղծեալ զերկիր եւ զա(մենայ)ն տիեզերս։ Յաւիտենից մինչեւ յաւիտեանս դո́ւ ես.
եւ մի́ դարձուցաներ զմարդ ՛ի տառապանս. եւ ասացեր դարձարո́ւք առիս որդիք մարդկան։
Հազար ամ յաչս տ(եառ)ն ո(ր)պ(էս) օր երեկի զի անց. որպէս պահ մի գիշերոյ.
եւ ամք ն(ո)ց(ա) անարգու(թեամ)բ եղիցին։ Ընդ առաւօտս ո(ր)պ(էս) դալարի բուսցին,
ընդ առաւօտս ո(ր)պ(էս) դալարի զուարճասցին եւ ծաղկեսցին, ընդ երեկոյս թարշամեսցին չորասցին եւ անկցին։
Նուաղեցա́ք մեք ՛ի բարկութ(են)է քումմէ, եւ ՛ի սրտմտութ(են)է քումմէ խռովեցաք։
Եդիր զմեղս մեր առաջի քո, եւ զկեանս մեր ՛ի լոյս երեսաց քոց։
Ամենայն աւուրք մեր նուաղեցան, եւ ՛ի բարկութ(են)է քումմէ խռովեցաք։ Ժամանակ ամաց մերոց անդադա́ր ո(ր)պ(էս) սարդի,
եւ թիւ աւուրց ամաց մերոց ՛ի ն(ո)ս(ա) եւթանասուն ամ։ Ապա թէ առաւել եւս՝ ութսուն ամ. որ ինչ աւելի քան զայն ցաւօ́ք եւ հեծութ(եամ)բ։ Եկն ՛ի վ(ե)ր(այ) մեր հեզու(թ)ի(ւն), եւ խրատեցաք.
իսկ արդ ո՞ գիտասցէ զզօրու(թ)ի(ւն) բարկու(թ)ե(ան) քո, կամ յահէ քումմէ զսրտմտու(թ)ի(ւն) քո համարիցի։
Այսպէս ցո́յց ինձ զաջ քո. եւ որ խոնարհ են սրտիւք, զիմաստու(թ)ի(ւն)ս քո։
Դա́րձ տ(է)ր մինչեւ յե՞րբ, մխիթարեա́ ՛ի ծառայս քո։
Լցաք առաւօտու ողորմութ(եամ)բ քո. ցնծացաք եւ ուրա́խ եղաք զա(մենայ)ն աւուրս կենաց մերոց։
Ուրա́խ եղաք փոխանակ աւուրցն որ խոնարհ արարին զմեզ, եւ ամացն յորս տեսաք զչարչարանս։
Հայեա́ տ(է)ր ՛ի ծառայս քո եւ ՛ի գործս ձեռաց քոց, եւ առաջնորդեա́ որդւոց ն(ո)ց(ա).
եղիցի լոյս տ(եառ)ն ա(ստուծո)յ ՛ի վերայ մեր։ Զգործս ձեռաց մերոց ուղի́ղ արա ՛ի մեզ տ(է)ր, զգործս ձեռաց մերոց աջողեա́ ՛ի մեզ։ Տունք. ժ՜զ։
