Ո բնակեալն է յօգնու(թ)ի(ւն) բարձրելոյ, ընդ հովանեաւ ա(ստուծո)յ յերկինս հանգիցէ։
Ասասցէ տ(եառ)ն ընդունելի իմ ես, ապաւէն իմ ա(ստուա)ծ, եւ ես յուսամ ՛ի նա։
Նա փրկեսցէ զիս յորոգայթէ որսողին, եւ ՛ի բանից խռովութ(են)է։
՛Ի թիկնամէջս իւր ընկալցի զքեզ, ՛ի հովանի թեւոց ն(ո)ր(ա) յուսասցիս։
Որպէս զէն՝ շուրջ եղիցին զքեւ ճշմարտութի(ւն) ն(ո)ր(ա)։
Ո́չ երկիցես դու յերկիւղէ գիշերի, եւ ո́չ ՛ի նետէ որ թռչի ՛ի տուէ։ Յիրէ որ շրջի ՛ի խաւարի, ՛ի գայթագղու(թեն)է դիւի ՛ի հասարակ աւուր։
Անկցին ՛ի կողմանէ քումմէ հազարք եւ բեւրք ընդաջմէ քումմէ, որ առ քեզ ինչ ո́չ մերձեսցին։
Բայց միայն աչօք քով հայեսցիս դու, զհատուցումն մեղաւորաց տեսցես.
զի դու տ(է)ր յո́յս իմ ես։ Զբարձրեալն արարեր քեզ ապաւէն.
ո́չ հասցեն առ քեզ չարք, տանջանք մի́ մերձեսցին ՛ի յարկս քո։
Հրեշտակա́ց իւր պատուիրեալ է վ(ա)ս(ն) քո, պահել զքեզ յա(մենայ)ն ճանապարհս քո։
՛Ի բազուկս իւրեանց ընկալցին զքեզ, զի մի́ երբէք հարցես զքարի զոտն քո։
՛Ի վ(ե)ր(այ) իժից եւ քարբից գնասցես դու. առ ոտն կոխեսցես զառեւծն եւ զվիշապ։
Քանզի յի́ս յուսացաւ եւ փրկեցից զնա, հովանի́ եղէց նմա, զի ծանեաւ զանուն իմ։
Կարդասցէ առ իս՝ եւ ես լուայց նմա, եւ առ նմա եղէց ՛ի նեղու(թ)ե(ան)։ Փրկեցից փառաւո́ր արարից զնա,
երկայն աւուրբք լցուցից եւ ցուցից նմա զփրկու(թ)ի(ւն) իմ։ Տունք. ժ՜զ։
