Խոնարհեցո́ տ(է)ր զունկն քո եւ լո́ւր ինձ. զի աղքատ եւ տնանկ եմ ես։
Պահեա́ զանձն իմ զի սուրբ եմ ես. փրկեա́ զծառայս քո ա(ստուա)ծ իմ որ ՛ի քեզ յուսացայ։
Ողորմեա́ ինձ տ(է)ր զի առ քե́զ աղաղակեցի զօրհանապազ,
ուրա́խ արա զանձն ծառայի քոյ, զի առ քեզ տ(է)ր համբարձի զանձն իմ։
Զի դու տ(է)ր քաղցր եւ ուղի́ղ ես. բազումողո́րմ առ ամենեսեան որ կարդան առ քեզ։
Ո́ւնկն դիր տ(է)ր աղօթից իմոց, եւ նայեա́ ՛ի ձայն խնդրուածոց իմոց։
Յաւուր նեղութե(ան) իմոյ կարդացի առ քեզ, եւ լուար ինձ։
Ոչ ոք է նման քեզ յաստուածս տ(է)ր, եւ ո́չ ոք է ո(ր)պ(էս) զգործս քո։
Զա(մենայ)ն ազգս զոր արարեր՝ եկեսցեն եւ երկի́ր պագցեն առաջի քո, փառաւո́ր առասցեն զանուն քո յաւիտեան։
Մեծ ես դու տ(է)ր եւ առնես սքանչելիս, եւ դու միա́յն ես ա(ստուա)ծ։
Առաջնորդեա́ ինձ ՛ի ճանապարհի քում, եւ գնացից ՛ի ճշարտութե(ան) քում, եւ ուրախ եղիցի սիրտ իմ՝ երկնչել յանուանէ քումմէ։
Խոստովան եղէց առ քեզ տ(է)ր ա(ստուա)ծ իմ բոլորով սրտիւ իմով. փառաւո́ր արարից զանուն քո յաւիտեան։
Մեծ եղեւ ՛ի վ(ե)ր(այ) իմ ողորմու(թ)ի(ւն) քո, փրկեցեր զանձն իմ ՛ի դժոխոց ներքնոց ա(ստուա)ծ։
Անօրէնք յարեան ՛ի վ(ե)ր(այ) իմ, եւ ժողովք հզօրաց խնդրեցին զանձն իմ, եւ ո́չ համարեցան զքեզ ա(ստուա)ծ առաջի իւրեանց։
Այլ դու տ(է)ր ա(ստուա)ծ իմ գթած ես եւ ողորմած, երկայնամի́տ բազումողո́րմ եւ ճշմարիտ,
նայեա́ առիս եւ ողորմեա́ ինձ։ Տո́ւր զօրու(թ)ի(ւն) ծառայի քոյ, կեցո́ զորդի աղախնոյ քոյ,
եւ արա́ առ իս նշան բարութե(ան)։ Տեսցեն ատելիք իմ եւ ամաչեսցեն, զի դու տ(է)ր օգնեցեր ինձ եւ մխիթարեցեր զիս։ Տունք. ժ՜զ։
