Հաճեցար տ(է)ր ընդ երկիր քո, եւ դարձուցե́ր զգերութի(ւն)ն յակովբայ։
Թողեր զանիրաւու(թ)ի(ւն) ժողովրդեան քոյ, ծածկեցեր զա(մենայ)ն մեղս ն(ո)ց(ա)։
Լռեցուցեր զա(մենայ)ն սրտմտու(թ)ի(ւն)ս քո, դարձա́ր ՛ի բարկու(թեն)է սրտմտու(թ)ե(ան) քո։
Դա́րձ առ մեզ ա(ստուա)ծ փրկիչ մեր, եւ դարձո́ զսրտմտու(թ)ի(ւն)ս քո ՛ի մէնջ։
Մի́ յաւիտեան բարկանար մեզ տ(է)ր, եւ մի́ ձգեր զբարկու(թ)ի(ւն)ս քո ազգէ մինչեւ յազգ։
Ա(ստուա)ծ դու դարձեալ կեցուսցես զմեզ, ժողովուրդ քո ուրա́խ եղիցի ՛ի քեզ։
Ցոյց մեզ տ(է)ր զողորմու(թ)ի(ւն)ս քո, եւ զփրկութի(ւն)ս քո տո́ւր մեզ։
Լուաք զի՞նչ խօսի տ(է)ր ա(ստուա)ծ մեր, խօսեսցի զխաղաղութի(ւն) ժողովրդեան իւրոյ առ սուրբս իւր՝ եւ առ այնոսիկ որ դարձեալ են առ նա սրտիւք։
Սակայն մե́րձ է առ երկիւղածս իւր փրկութի(ւն) ն(ո)ր(ա), բնակել փառաց նորա յերկրի մերում։
Ողորմութի(ւն) եւ ճշմարտութի(ւն) պատահեսցին. արդարութի(ւն) եւ խաղաղու(թ)ի(ւն) համբուրեսցի։
Ճշմարտութի(ւն) յերկրէ բուսաւ, արդարութի(ւն) յերկնից երեւեցաւ։
Տ(է)ր տացէ զքաղցրութի(ւն) եւ երկիր մեր տացէ զպտուղ իւր։
արդարու(թ)ի(ւն) առաջի́ ն(ո)ր(ա) գնասցէ դիցէ ՛ի ճանապարհի զգնացս իւր։ Տունք. ժ՜բ։ Գոբղայս. խ՜դ։
